Tym razem autor położył na warsztat wszelkiego rodzaju reality show i celebrytów.
W cały ten celebrycki bajzel ulokował również naszych znajomych już bohaterów, czyli Mario i Miśkę oraz ich „pieprzniętą” (przepraszam za słowo, ale inaczej się nie da) asystentkę Iwkę.
Wymyślił takie show, jakiego jeszcze nie było. Czy się udało?
Tak… były chwile, kiedy parskałam niepohamowanym śmiechem, były chwile, kiedy sama miałam ochotę zamordować Iwkę gołymi rękoma. Cała intryga zupełnie fajnie wymyślona, bohaterowie nakreśleni bardzo dobrze, tylko… No właśnie, tylko pod koniec coś się zadziało, tempo spadło i supełki zamiast się rozplątać, to się jeszcze bardziej poplątały. Chyba pan Alek chciał za bardzo… A jak wiemy, za bardzo to się nie da.
Czyta się szybko, z przyjemnością – jak zawsze tego autora. Ta końcóweczka – ja bym chyba ją troszkę uprościła, bo czytając lekko się zacukałam, w końcu, kto i po co miał to robić? Skąd się wytrzasnął i dlaczego aż tak? Tutaj coś się nie spięło. Musiałam jeszcze raz przeanalizować sobie bohaterów, aby do mnie dotarło.
Może zawiniła redakcja? Może za bardzo autor chciał? A może to ja nie spięłam się z rozumem?
Jest poprawnie, ale nie idealnie.

Tym razem autor położył na warsztat wszelkiego rodzaju reality show i celebrytów.
W cały ten celebrycki bajzel ulokował również naszych znajomych już bohaterów, czyli Mario i Miśkę oraz ich „pieprzniętą” (przepraszam za słowo, ale inaczej się nie da) asystentkę Iwkę.
Wymyślił takie show, jakiego jeszcze nie było. Czy się udało?
Tak… były chwile, kiedy parskałam...