Rewelacyjnie napisana, choć niesłychanie przykra i smutna historia kilku krajów Afryki (Kongo, Zimbabwe, Nigeria, Libia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwinea Równikowa),a właściwie ludzi nimi rządzących. Historia o tym, jak po zachłyśnięciu się wolnością w latach 60-tych (lub później jak w Rodezji-Zimbabwe) i po względnym sukcesie gospodarczym (WKŚ było w pewnym momencie 15 krajem na świecie pod względem bogactwa),większość krajów afrykańskich pogrążyła się w kryzysie, wywołanym w większości przez dyktatorskie zapędy rządzących (Mugabe, Mobutu, Kadafi, Houphuet-Boigny, Mbasogo),ich manię wielkości (wielkie pałace, kościoły, przesadzone inwestycje,),wszechobecną korupcję, plemienny partykularyzm i nieumiejętność poradzenia sobie z rozwojem i zmianami na świecie.
Historia o tym, jak bogactwa naturalne doprowadziły do ekstremalnej biedy całych społeczeństw (poza większą lub mniejszą garstką notabli żerujących na władzy),wreszcie historia o tym, jak mocarstwa zachodnie najpierw wydrenowały znaczną część bogactw naturalnych i ludnościowych Afryki, a następnie porzuciły Afrykę z dnia na dzień (choć trzeba przyznać, że bardzo duża w tym zasługa samych Afrykanów, którzy po odzyskaniu niepodległości nie chcieli się "zniżać" do współpracy z Europejczykami (wyjątkiem WKŚ, co przyniosło przez kilkanaście lat spektakularne sukcesy)),a co więcej następnie wspierały większość dyktatorów, wybierając tzw. mniejsze zło (lepszy "nasz" dyktator, niż współpracujący z ZSRR.
Strasznie smutno się to czyta widząc, że naprawdę historia wielu krajów mogła potoczyć się zupełnie inaczej, gdyby trafili się mądrzejsi rządzący. No ale widać każdy kraj musi przejść przez całe cykle rządzenia od dyktatur i niewolniczego traktowania poddanych, przez monarchie (lub rządy w stylu monarchii) aż do sensownej demokracji, co w Afryce pewnie jeszcze trochę potrwa.
Sama książka napisana bardzo przystępnym językiem, bez wielu dat i nazwisk (choć notatek zrobiłem sobie kilkadziesiąt stron) i czyta się ją jak najlepszy kryminał (bo i wiele historii jest czysto kryminalnych). Naprawdę warto. A jeszcze bardziej w połączeniu z Historią Współczesnej Afryki Martina Mereditha, w której wiele historii z tej książki jest rozbudowanych lub opisanych z innego punktu widzenia.

Rewelacyjnie napisana, choć niesłychanie przykra i smutna historia kilku krajów Afryki (Kongo, Zimbabwe, Nigeria, Libia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwinea Równikowa),a właściwie ludzi nimi rządzących. Historia o tym, jak po zachłyśnięciu się wolnością w latach 60-tych (lub później jak w Rodezji-Zimbabwe) i po względnym sukcesie gospodarczym (WKŚ było w pewnym momencie 15...

Trudno określić uczucie, jakie towarzyszyło mi podczas lektury „Ziemi dyktatorów”. Było mi przykro i czułam złość, gdy czytałam o ludzkiej niegodziwości i okrucieństwie oraz całkowitej obojętności zachodnich państw na to, co robili zbrodniarze, z którymi tak chętnie pozowali do zdjęć i podawali sobie ręce europejscy i amerykańscy rządzący. Jednocześnie byłam zachwycona różnorodnością Afryki i dostrzegałam zawsze promyczek nadziei, kiedy czytałam o ludziach, którzy nawet pomimo przeciwności losu i codziennych próbach przetrwania, dalej parli do przodu, starając się zachować optymizm.

Wbrew pozorom Kenyon nie pisze tylko o dyktatorach. Jasne, jego narracja przede wszystkim skupia się na m.in. Mobutu Sese Seko, Robercie Mugabe, Mu’ammarze al-Kaddafim czy Sanim Abachu, ale to nie są do końca ich biografie. Od nich i na nich kończy się opowieść, ale przy okazji sporo dowiadujemy się o historii rządzonych przez nich państw, polityce XX wieku i różnych nurtach społecznych. Brytyjski dziennikarz w fenomenalny sposób łączy ze sobą ludzkie życiorysy i tka z nich niesamowicie ciekawą opowieść, bardzo pouczającą, a jednocześnie nie moralizatorską.

Afryka to olbrzymi kontynent, z niesamowitym potencjałem i wieloma wspaniałymi ludźmi. Niestety wielu z nich miało pecha, że rządy w ich krajach przejęli zupełnie nie nadający się do tego ludzie.

Trudno określić uczucie, jakie towarzyszyło mi podczas lektury „Ziemi dyktatorów”. Było mi przykro i czułam złość, gdy czytałam o ludzkiej niegodziwości i okrucieństwie oraz całkowitej obojętności zachodnich państw na to, co robili zbrodniarze, z którymi tak chętnie pozowali do zdjęć i podawali sobie ręce europejscy i amerykańscy rządzący. Jednocześnie byłam zachwycona...

Bardzo dobra. Warta przeczytania w każdym momencie, zdecydowanie ułatwia zrozumienie jak i dlaczego toczy się historia Afryki w przeszłości i dlaczego nie ma dla niej dobrych rozwiązań. Też mówi wiele o ludzkich zachowaniach, despotach i cynicznych politykach. (tak naprawdę to inni niż cyniczni i wyrachowani nie biorą udziału w tej grze)

Bardzo dobra. Warta przeczytania w każdym momencie, zdecydowanie ułatwia zrozumienie jak i dlaczego toczy się historia Afryki w przeszłości i dlaczego nie ma dla niej dobrych rozwiązań. Też mówi wiele o ludzkich zachowaniach, despotach i cynicznych politykach. (tak naprawdę to inni niż cyniczni i wyrachowani nie biorą udziału w tej grze)

Bardzo dobra książka. Przedstawia tragiczną historię kilku krajów afrykańskich, które nie miały szczęścia do swoich władców. Jest to opowieść o ludziach, którzy pomimo swoich początkowych dobrych intencji, zachłysnęli się władzą i bogactwem. Pokazuje jak wiele złego wyrządzili swoimi autorytarnymi decyzjami, które nie miały na celu uzyskaniu dobrobytu całej społeczności.

Książka otwiera również oczy na działania państw zachodnich i ich dążenia do osiągnięcia maksymalnych korzyści.

Po przeczytaniu tej książki, człowiek docenia to, że mimo różnych niedoskonałości, żyje w kraju takim jak Polska.

Bardzo dobra książka. Przedstawia tragiczną historię kilku krajów afrykańskich, które nie miały szczęścia do swoich władców. Jest to opowieść o ludziach, którzy pomimo swoich początkowych dobrych intencji, zachłysnęli się władzą i bogactwem. Pokazuje jak wiele złego wyrządzili swoimi autorytarnymi decyzjami, które nie miały na celu uzyskaniu dobrobytu całej społeczności. ...

Książkę przeczytałam, by dowiedzieć się czegoś nowego o tym zapomnianym lądzie, o którym nigdy nie mówiło się w szkole w innym kontekście niż ubóstwo Nie spodziewałam się, że będzie to dla mnie przełomowa pozycja! Taka jakie pamięta się najbardziej. Afryka taka jaka była i jest. Afryka piękna, urodzajna, bogata lecz w niewłaściwych rękach najbiedniejsza. Autor wykonał kawał dobrej roboty. Szacun dla tej pracy. Mam wrażenie, że to książka bez cenzury. Obrywa się każdemu.

Książkę przeczytałam, by dowiedzieć się czegoś nowego o tym zapomnianym lądzie, o którym nigdy nie mówiło się w szkole w innym kontekście niż ubóstwo Nie spodziewałam się, że będzie to dla mnie przełomowa pozycja! Taka jakie pamięta się najbardziej. Afryka taka jaka była i jest. Afryka piękna, urodzajna, bogata lecz w niewłaściwych rękach najbiedniejsza. Autor wykonał kawał...

Dobra książka, ale jednak polecałbym, by zebrać rzetelną wiedzę o Afryce, przede wszystkim Martina Mereditha. Kenyon to taka solidna dziennikarska robota, dlatego dobrze się to czyta, ale brakowało mi czasami szerszego kontekstu.

Dobra książka, ale jednak polecałbym, by zebrać rzetelną wiedzę o Afryce, przede wszystkim Martina Mereditha. Kenyon to taka solidna dziennikarska robota, dlatego dobrze się to czyta, ale brakowało mi czasami szerszego kontekstu.

Niewątpliwie „Ziemia dyktatorów” jest pozycją interesującą, autor przestawia w każdym z rozdziałów, krótką historię licznych afrykańskich dyktatorów. Książka ta z pewnością spodoba się osobom, które dopiero zapoznają się z tą tematyką, jako że rozdziały liczące sobie kilkadziesiąt stron są niezależnymi od siebie historiami. W każdej z historii można by powiedzieć zdecydowanie więcej, ale nie to jest celem tej pozycji.
Poznajemy drogę na szczyt m.in. przywódców Nigerii, Gwinei Równikowej, Kongo, Zimbabwe czy Erytrei. Interesujące jest również to jaki udział miały w tym wszystkim państwa zachodu, niejednokrotnie finansujące i utrzymujące przy władzy lokalne reżimy. Książka jest przede wszystkim opowieścią o ludziach, dowiadujemy się skąd się wzięli i jak doszli do władzy oraz poznajemy rys historyczny regionu, sięgający czasów kolonializmu europejskich mocarstw. Autor wzbogaca czasami opowieść o głównych „protagonistach” wspomnieniami osób mniej lub bardziej bezpośrednio zaangażowanych w opisywane zdarzenia. Jako duży plus można zaliczyć fakt, że część historii nie dotyczy najbardziej rozpoznawanych przywódców, dzięki czemu poznajemy wydarzenia z zapomnianych przez cywilizowany świat regionów czarnego kontynentu.

Niewątpliwie „Ziemia dyktatorów” jest pozycją interesującą, autor przestawia w każdym z rozdziałów, krótką historię licznych afrykańskich dyktatorów. Książka ta z pewnością spodoba się osobom, które dopiero zapoznają się z tą tematyką, jako że rozdziały liczące sobie kilkadziesiąt stron są niezależnymi od siebie historiami. W każdej z historii można by powiedzieć...

Świetna książka. Tematyka zupełnie w naszym kraju nieznana - Afryka i jej historia, ta najnowsza postkolonialna, ale też nieco starsza. Niesamowita piguła wiedzy. Napisane w sposób fascynujący tak, że nie sposób się oderwać. Książka pomimo swoich rozmiarów - prawie 500 stron, czyta się znakomicie i szybko. Pozwala zrozumieć pewne mechanizmy rządzące tym nieznanym nam, Europejczykom, kontynentem. Nowatorskie ujęcie tematu - przez pryzmat tych, którzy Afrykę okradli.

Jedynym małym minusem jest brak jasno negatywnego stosunku do kolonializmu, ale może to moja subiektywna ocena i czepialstwo. A może to wymóg reportażu.

Koniecznie trzeba to przeczytać.

Świetna książka. Tematyka zupełnie w naszym kraju nieznana - Afryka i jej historia, ta najnowsza postkolonialna, ale też nieco starsza. Niesamowita piguła wiedzy. Napisane w sposób fascynujący tak, że nie sposób się oderwać. Książka pomimo swoich rozmiarów - prawie 500 stron, czyta się znakomicie i szybko. Pozwala zrozumieć pewne mechanizmy rządzące tym nieznanym nam,...

Książka bardzo dobra.
Uważam jednak, że bardziej zasadny tytuł to "O ludziach, którzy ukradli Afrykę". Czytelnik powinien sam sobie wyrobić zdanie kto tę Afrykę tak naprawdę ukradł - dyktatorzy, przywódcy zachodnich krajów czy prezesi korporacji. Dla mnie konkluzja jest prosta - dyktatorzy byli narzędziem kolonizatorów. Okazało się, że utrzymanie całego aparatu kolonii jest nieopłacalne ani finansowo ani politycznie. Lepiej oddać niepodległość, postawić pacynkę, dać jej trochę milionów dolarów i ona za nas spacyfikuje ludność, a my sobie na spokojnie będziemy ropę czy diamenty wywozić. Polecam lekturę i liczę na refleksje szanownych czytelników.

Książka bardzo dobra.
Uważam jednak, że bardziej zasadny tytuł to "O ludziach, którzy ukradli Afrykę". Czytelnik powinien sam sobie wyrobić zdanie kto tę Afrykę tak naprawdę ukradł - dyktatorzy, przywódcy zachodnich krajów czy prezesi korporacji. Dla mnie konkluzja jest prosta - dyktatorzy byli narzędziem kolonizatorów. Okazało się, że utrzymanie całego aparatu kolonii...

Bardzo ciekawa książka. Dużo ciekawych faktów. Nawet bym nie pomyślał, że wielcy tego świata potrafią się "obłapywać" z takimi kreaturami. (Prezydent Francji chce nas pouczać, a co robili jego poprzednicy 50-100 lat temu)? Autor mógł opisać jeszcze dyktatorów Ugandy Amin) i Republiki Środkowej Afryki (Bokassa) chociaż tego to opisał W. Łysiak w "Wyspach bezludnych".

Bardzo ciekawa książka. Dużo ciekawych faktów. Nawet bym nie pomyślał, że wielcy tego świata potrafią się "obłapywać" z takimi kreaturami. (Prezydent Francji chce nas pouczać, a co robili jego poprzednicy 50-100 lat temu)? Autor mógł opisać jeszcze dyktatorów Ugandy Amin) i Republiki Środkowej Afryki (Bokassa) chociaż tego to opisał W. Łysiak w "Wyspach...