Nie zachwyciła mnie ta książka i to wcale nie dlatego że mało romantyczna ze mnie dusza. Jestem w stanie docenić dobrą "literaturę kobiecą" jeśli opowiadana historia ma jakiś klimat.

"Okruchy lustra" zapowiadały się pod tym kątem niezwykle ciekawie. Agnieszka Pyzel umieściła akcję swojej powieści w latach 80-tych minionego wieku - w czasie wszechobecnej szarości i biedy kiedy żyło się z dni na dzień bez perspektyw na lepsze jutro.
Jej bohaterowie to ówczesna bohema - aktorzy, literaci którzy starali się w tej trudnej rzeczywistości żyć inaczej: pełniej, bardziej kolorowo i swobodnie.
Michalina jest młodą aktorką która po ukończonej Akademii Teatralnej w Warszawie nie otrzymuje angażu w żadnym stołecznym teatrze. Decyduje się więc poszukać pracy poza stolicą trafiając do prowincjonalnego teatru gdzie z miejsca staje się lokalną gwiazdą. Nie jest w stanie jednak ułożyć sobie tam życia gdyż w Warszawie zostawiła miłość swojego życia. Allan jest poczytnym, zdolnym pisarzem a jednocześnie bawidamkiem i kolorowym ptakiem.
Ich związek przypomina huśtawkę i po wielu wzlotach i upadkach para się rozstaje. Jednak nawet małżeństwo Michaliny z przystojnym lekarzem który kocha ją do szaleństwa nie jest w stanie wymazać z jej pamięci dawnej miłości. Stoi więc przed życiowym dylematem: czy poświęcić rodzinę - męża i córeczki - dla dawnej namiętności czy też starać się zapomnieć.

Michalina się miota. Miota się od pierwszej strony do ostatniej i w tym swoim miotaniu nie widzimy dorosłej kobiety ale jakąś nadwrażliwą nastolatkę, która jest w stanie poświecić miłość swojego życia tylko dlatego że ktoś musiał przez chwilę zająć się pracą i nie bawił ją swoją osobą. Ja wiem że miłość to straszna choroba i sprawia że człowiek zachowuje się irracjonalnie ale są jakieś granice. Relacja głównej bohaterski z Allanem była dla mnie jako czytelnika po prostu męcząca.
Mocną stroną powieści mogło być tło historyczne: stan wojenny, szarzyzna, brak nadziei jednak tego w ogóle nie czuć w tej książce. Gdybym nie przeczytała blurba przez dłuższą chwilę nie mogłabym się domyśleć że akcja toczy w schyłkowych latach PRL-u. Kilka scen gdzie widzimy stanie w kolejkach i kupowanie alkoholu na tzw. "mecie" to za mało aby stworzyć wiarygodnym obraz tamtych czasów.

Aby oddać sprawiedliwość znalazłam w "Okruchach lustra" też ciekawe aspekty takie jak chociażby opis tego jak wyglądało/wygląda życie kulturalne na prowincji. Jak ważnym ośrodkiem jest tam teatr, dom kultury wokół tętni życie artystyczne.

Książka nie skradła mojego serca jednak podejrzewam że romantyczne dusze, rozmiłowane w historiach miłosnych mogą być tą pozycją zachwycone. Warto sprawdzić samemu.

Nie zachwyciła mnie ta książka i to wcale nie dlatego że mało romantyczna ze mnie dusza. Jestem w stanie docenić dobrą "literaturę kobiecą" jeśli opowiadana historia ma jakiś klimat.

"Okruchy lustra" zapowiadały się pod tym kątem niezwykle ciekawie. Agnieszka Pyzel umieściła akcję swojej powieści w latach 80-tych minionego wieku - w czasie wszechobecnej szarości i biedy...