Anna Naskręt

Ta książka jest tak źle napisana, że aż jestem zaskoczona, że ktoś w ogóle to wydał. Autorka przeszła udar mózgu, w wyniku którego była przez długi czas sparaliżowana, chociaż umysł pozostał sprawny. Dzięki rehabilitacji i opieki rodziny udaje jej się odzyskać częściowo sprawność fizyczną. Nie neguję jej przeżyć, nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić co się w takiej sytuacji czuje. Ale nie każdy, kto ma za sobą takie doświadczenia powinien brać się za pisanie. Wielokrotne powtarzanie tych samych wątków, tych samych historii-ile można czytać to samo? Drażni tez roszczeniowość autorki-np. jedzie na badania, na które czekała kilka miesięcy, okazuje się, że ona i opiekująca się nią mama nie zabierają za sobą skierowania, które jest wymagane. Pani w rejestracji nie może jej zarejestrować bez tego skierowania, i oferuje jej inny termin (za kolejne kilka miesięcy),i jest obraza, bo jak to, ona chora przyjechała i teraz musi znów czekać. W kilku miejscach autorka sama sobie zaprzecza-np. mówi, że nie korzysta z transportu publicznego, po czym ileś stron dalej pisze, że w autobusie ją mdli. Do tego wszystkiego takie wtrącenia i "przemyślenia", które nic nie wnoszą, np:"Sama nie wiem po co to piszę". Ogólnie uważam tą książkę za jeden z większych gniotów jaki mi wpadł w ręce.