Dobra Bawołkowa powieść. Wyróżnia się na tle pozostałych lepszym językiem (bardziej poetycki) oraz częstymi monologami i strumieniem świadomości. Czyta się Bimetal w dużej części jak prozę poetycką. Oprócz tego typowe Bawołkowe motywy i rozwiązania. Bardziej w stronę afabularności (ale nie całkowitej, kilka wydarzeń mamy) niż fabuły, sporo oniryzmu, szybkie, nagle przejścia, surrealizm, groteska, dziwność, seksualne frustracje, rozwlekanie nieudanego życia rodzinnego itp. Tematycznie więc bez zmian. Bohater jest nietypowy, bo niby nie Bawołek, ale to tylko zabieg formalny. Sporo monologu wewnętrznego, trochę strumienia świadomości (mógłby się wyróżnić względem stylu monologów inną interpunkcją, urywaniem myśli-zdań, czy nawet eksperymentalnością, a nie tylko krótkimi zdaniami i równoważnikami). Podobał mi się wyjątkowo rozdział chyba drugi, gdzie przenika się narracja trzecioosobowa i pierwszoosobowe trzech postaci. Świetnie napisane. Obok Echo słońca moja ulubiona jego książka. Epilog w formie wielu szybkich oddzielonych migawek z życia Bawołka, głównie alkoholowych wesołych przygód, jednak nie pasuje kompletnie do książki. Fajnie byłoby coś z tego innego ulepić, bo po napisaniu nieco innej książki (głównie z powodu poetyckości i monologów) te kilka kartek Epilogu to taka wrzutka na siłę treści a la Echo słońca. Po co? Nie wiem, nie pasuje, choć samo w sobie fajne, prymitywno-zabawne. 8/10.

Dobra Bawołkowa powieść. Wyróżnia się na tle pozostałych lepszym językiem (bardziej poetycki) oraz częstymi monologami i strumieniem świadomości. Czyta się Bimetal w dużej części jak prozę poetycką. Oprócz tego typowe Bawołkowe motywy i rozwiązania. Bardziej w stronę afabularności (ale nie całkowitej, kilka wydarzeń mamy) niż fabuły, sporo oniryzmu, szybkie, nagle...

Warto czytać Bawołka.

Warto czytać Bawołka.

Poprzednia powieść Bawołka jakoś bardziej mnie wciągnęła nie tylko ze względu na kapitalny swingujący język, zaskakujące przejścia od wysublimowanej poetyckości do ostrych, nasączonych współczesnym knajactwem wulgaryzmów, a do tego te piękne dialogi z matką. Na długo pozostają w pamięci. W bimetalu zgodnie z zapowiedzią zawartą w tytule Autor również kombinuje z językiem mocno i nadzwyczaj twórczo i to jest ciekawe, wciągajace. Z tego płynie radość czytania. Natomiast kreacja bohatera - Adriana Knaka jakoś mniej mnie zachwyciła niż ciężkowicki Skrytek.

Poprzednia powieść Bawołka jakoś bardziej mnie wciągnęła nie tylko ze względu na kapitalny swingujący język, zaskakujące przejścia od wysublimowanej poetyckości do ostrych, nasączonych współczesnym knajactwem wulgaryzmów, a do tego te piękne dialogi z matką. Na długo pozostają w pamięci. W bimetalu zgodnie z zapowiedzią zawartą w tytule Autor również kombinuje z językiem...