Pani profesor, która prowadziła na moim roku lektorat z języka francuskiego, część studenckich prac pisemnych zwykła zaliczać do kategorii "pisanych w drodze pomiędzy czwartym a piątym piętrem" (zajęcia mieliśmy właśnie na piątym). To jedna anegdota ode mnie.

Druga dotyczy mojego kolegi Ramireza, który w swoim czasie zajmował się robieniem bitów i pewnego razu wybrał się na warsztaty (nie pamiętam już, czy tylko bitmejkerskie, czy również rapowe) prowadzone przez O.S.T.R.-a. Ciekaw byłem, jakich to praktycznych rzeczy się tam nauczył, usłyszałem jednak, że "Ostry raczej opowiadał tam historie ze swojego życia". Ramirez był tym zachwycony, a ja miałem wrażenie, że czuję się oszukany w jego imieniu.

Moim zdaniem te dwie historie idealnie podsumowują niniejszą publikację. Jest do bólu pobieżna, a przy tym zamiast na faktach istotnych w kontekście twórczości rapera skupia się na zabawnych w jego mniemaniu anegdotach, w dodatku opisanych przy użyciu porównań, od których zwyczajnie bolą zęby.

Zamiast historii o jaraniu blantów z teściami, czy pójściem na egzamin w piżamie, z chęcią poczytałbym o różnych ciekawostkach związanych z nagrywaniem płyt i ich treścią. Tych jest jak na lekarstwo. Fakt, o "Jazzie w wolnych chwilach" dowiedziałem się, dlaczego liczba utworów na płycie jest nieprzypadkowa. Ale przecież z pewnością było tego nieskończenie więcej, od razu na myśl przychodzi chociażby sprawa Piotra Yasina, do której raper nawiązywał w utworze "Boże igrzysko 2". Z niezwiązanych z tą konkretną płytą rzeczy przychodzi mi na myśl seria składanek winylowych Junoumi. Do tego w ogóle nie opisany w książce epizod prowadzenia przez Ostrego polskiej wersji Yo! MTV Raps. Mnie ciekawi na przykład, czy wizyta w programie podziemnego składu Dinal i ich pierwsza płyta miały wpływ na to, że mniej więcej od tego czasu Ostry zaczął znacznie bardziej kombinować z nawarstwianiem rymów. Gdybym posiedział dziesięć minut, to różnych tego typu rzeczy, które mnie interesują, a których w książce zabrakło wymieniłbym trzysta.

O.S.T.R. sam w sobie jest dla mnie ciekawym zjawiskiem. Pamiętam doskonale, jak w roku 2001 brat cioteczny pożyczył mi płytę, którą sam od tygodnia katował w kółko. Było to "Masz to jak w banku". Każdy, kto pamięta tamte czasy, wie, jak bardzo było to świeże i przełomowe. I jak czekało się na kolejne produkcje łódzkiego muzyka. A z biegiem lat Ostry z artysty, którego płyty kupowałem w ciemno, przeistoczył się w dobrze prosperującą część mainstreamu, a żadnej jego płyty nie byłem w stanie przesłuchać w całości od jakichś dziesięciu lat. Cholera jasna, wciąż na pamięć znam kawałek "Sram na media", a teraz oglądam, jak przy okazji promocji książki Ostry rozmawia z Majewskiem, który w ogóle nie kuma, że raper w odpowiedzi na jego pytanie cytuje jeden ze swoich kawałków. Ale jest super, uśmiechają się i spijają sobie z dzióbków.

Koniec końców z książki dowiedziałem się kilku interesujących mnie rzeczy, ale mam świadomość, że mogłoby ich być kilkaset, gdyby raper przyłożył się do roboty albo zdecydował się na wywiad-rzekę, prowadzoną przez przykładowo Marcina Flinta. Od tej formy jednak zdecydowanie się zdystansował, a szkoda. I już nawet nie chodzi o nieporadność warsztatową, bo to zawsze byłem w stanie wybaczyć każdej formie sztuki, jeśli zadowalała mnie jej treść i przekaz.

Pani profesor, która prowadziła na moim roku lektorat z języka francuskiego, część studenckich prac pisemnych zwykła zaliczać do kategorii "pisanych w drodze pomiędzy czwartym a piątym piętrem" (zajęcia mieliśmy właśnie na piątym). To jedna anegdota ode mnie.

Druga dotyczy mojego kolegi Ramireza, który w swoim czasie zajmował się robieniem bitów i pewnego razu wybrał się...