"(...) w przerwach piłem piwo i do tego czytałem >>Teorię nieba<< Immanuela Kanta, o tym, że w ciszy, w powszechnej ciszy nocy oraz w spokoju zmysłów duch nieśmiertelny mówi nienazwanym językiem o pojęciach, które można wprawdzie zrozumieć, lecz nie opisać..."

To właśnie są "dźwięki" wydawane przez tytułową zbyt głośną samotność. To w nie wsłuchuje się główny bohater, bibliofil, któremu życie upływa w towarzystwie prasy do papieru, ratowanych od unicestwienia książek i myszy znalezionych w butwiejącym papierze. Sposób narracji niejednokrotnie stwarza iluzję, że bohaterowi towarzyszą również najwięksi filozofowie, których idee przepływają przez jego głowę w konkretnych sytuacjach, formując stosowne do nich parafrazy.

"Gwiaździste niebo dziurawego szybu wentylacyjnego nade mną, wojna i bitwy dwóch szczurzych klanów we wszystkich kanałach i ściekach miasta stołecznego Pragi pode mną, (...)." - tak oto nasz samotny bohater powołuje się na Kanta.

Jak widać, oprócz rozmyślań typowych dla przebywania w ciszy nocy, w książce można odnaleźć również pewne pokłady subtelnej ironii. Jedno i drugie zapisuję jej na plus. Jednak przez większość czasu poświęconego lekturze drażniła mnie w niej jakaś bliżej nieokreślona dziwność, oscylująca gdzieś między staroświeckością, trąceniem przemielonym egzystencjalizmem i niekoniecznie fascynującą odmianą ekscentryzmu.

Jeśli jednak ktoś odnajduje w sobie choć cień powyższej charakterystyki, niech po "Zbyt głośną samotność" sięgnie niezwłocznie.

Książka ogólnie intrygująca...

"(...) w przerwach piłem piwo i do tego czytałem >>Teorię nieba<< Immanuela Kanta, o tym, że w ciszy, w powszechnej ciszy nocy oraz w spokoju zmysłów duch nieśmiertelny mówi nienazwanym językiem o pojęciach, które można wprawdzie zrozumieć, lecz nie opisać..."

To właśnie są "dźwięki" wydawane przez tytułową zbyt głośną samotność. To w nie wsłuchuje się główny bohater,...