„Zagadka naszego współistnienia” to krótka powieść — zapis z dojrzewania, opowiadana z perspektywy licealisty Krystiana. Chłopak jest niezwykle wrażliwy, nie potrafi rozmawiać o swoich uczuciach, ucieka w świat poezji i muzyki. Wciąż powtarza, że jest niewiele wart, nie widzi dla siebie żadnej przyszłości, nie dostrzega, że ma ogromny talent literacki. Od początku szkoły zauroczony w koleżance Kornelii, ma nadzieję, że pewnego dnia dziewczyna zwróci na niego uwagę i go wysłucha. Istotnie, nagle dziewczyna zaczyna zabiegać o jego uwagę, ale ideał rozmywa się z rzeczywistością, a ludzie nie zawsze muszą być tacy, jak ich sobie wyobrażamy, nie mają obowiązku spełniać naszych oczekiwań.

Powieść skupia się na przemianie wewnętrznej bohatera, na jego dojrzewaniu, otaczający świat ma mniejsze znaczenie. W pamięć zapadają raczej pojedyncze wydarzenia — spacer po plaży, czy nocna eskapada do Poznania. Decyzje Krystiana są często pochopne, nieprzemyślane, ale kto z nas nie postępował tak u progu dorosłości? Dla mnie „Zagadka naszego współistnienia” jest ważna, bo pokazuje, że prosić o pomoc i rozmawiać o swoich uczuciach to nie wstyd, tym bardziej, że napisana jest z męskiej perspektywy, a stereotyp hegemonicznej męskości panuje nadal. Zagadka to też zapis odzyskiwania wiary w siebie i nadziei na dobre życie, radzenia sobie z samotnością, z bólem, rozczarowaniem ludźmi.

Na plus zdecydowanie jest też język, co zawsze doceniam, pełen poezji i muzyki (powstała też playlista). Niezwykle doceniam to, że Karolina wydała ją sama i utrzymała przy tym wysoki poziom.

„Zagadka naszego współistnienia” to krótka powieść — zapis z dojrzewania, opowiadana z perspektywy licealisty Krystiana. Chłopak jest niezwykle wrażliwy, nie potrafi rozmawiać o swoich uczuciach, ucieka w świat poezji i muzyki. Wciąż powtarza, że jest niewiele wart, nie widzi dla siebie żadnej przyszłości, nie dostrzega, że ma ogromny talent literacki. Od początku szkoły...

Pamiętam, jak czytając ją omal nie przegapiłam stacji kolejowej 😉 Mimo, że byłam dorosłym człowiekiem, wiele razy podczas lektury wracałam do czasów nastoletniego, oj niełatwego życia. Cytaty tekstów piosenek świetnie urozmaicają "Zagadkę..."
Brawo Karolina!

Pamiętam, jak czytając ją omal nie przegapiłam stacji kolejowej 😉 Mimo, że byłam dorosłym człowiekiem, wiele razy podczas lektury wracałam do czasów nastoletniego, oj niełatwego życia. Cytaty tekstów piosenek świetnie urozmaicają "Zagadkę..."
Brawo Karolina!

Bohater "Zagadki naszego współistnienia" to wysoko wrażliwy nastolatek- słucha muzyki, świetnie pisze, szalenie dobrze rysuje. Jest jednak zagubiony - jak chyba każdy z nas w pewnym momencie swojego życia. ciężko mu wyrazić, co czuje. Ba, nawet ciężko jest mu to określić. Jego myśli, dosłownie podzielone na dwie grupy, walczą o dziewczynę, która w końcu łaskawie zwróciła na niego uwagę oraz o dziewczynę, która o tę uwagę w ogóle nie prosiła.

Jest tutaj mowa o miłości - tej nastoletniej, tej pierwszej, tej, która wydaje się być "tą jedyną", ale przede wszystkim mamy tu krzyk - o uwagę, zrozumienie, zaangażowanie, współodczuwanie i tytułowe współistnienie.

Po tej lekturze znów przyświeca mi myśl, że życiem jednak rządzi przypadek. Myślę, że to świetna książka dla nastolatków, którzy mogą poczuć, że nie są sami, ale także dla dorosłych, którzy mogą sobie uświadomić, że zawsze jest jakieś wyjście.

Bohater "Zagadki naszego współistnienia" to wysoko wrażliwy nastolatek- słucha muzyki, świetnie pisze, szalenie dobrze rysuje. Jest jednak zagubiony - jak chyba każdy z nas w pewnym momencie swojego życia. ciężko mu wyrazić, co czuje. Ba, nawet ciężko jest mu to określić. Jego myśli, dosłownie podzielone na dwie grupy, walczą o dziewczynę, która w końcu łaskawie zwróciła na...