Przewrotnie zacznę od tego, czego w książkach nie lubię. Nie lubię komedii romantycznych, zwłaszcza tych przewidywalnych i cukierkowych. Nie lubię, gdy bohaterami są postaci piękne, młode, odnoszące sukcesy, za którymi ciągnie się jakaś trauma z przeszłości (żeby cukierkowy utwór nie był jednak za słodki). Nie lubię też wszelkiego rodzaju poleceń na okładkach – haseł o sensacji sezonu, ogłaszania kogoś nowym kimś, entuzjastycznych opinii innych pisarzy czy sloganów typu „Bestseller New York Timesa”.

Czy zatem istniał cień szansy na to, żeby ta książka przypadła mi do gustu? I w ogóle po co po nią sięgnęłam? Książka w ostatecznym rozrachunku bardzo mi się spodobała. A sięgnęłam po nią, ponieważ poczułam potrzebę odstresowania się, poczytania czegoś pozytywnego.

Autorka miała ciekawy pomysł na fabułę – Tiffy, chcąc zmienić swoje życie (i nie mając zbyt dużo pieniędzy), decyduje się na wynajęcie pokoju. Leon, który również nie narzeka na nadmiar pieniędzy, postanawia przyjąć współlokatora. Tak tych dwoje zamieszkuje razem i – choć się jak dotąd nie spotkali – zaczyna się ich przyjaźń oparta na wymianie jedzenia oraz myśli zapisanych na karteczkach.

Rozdziały, następujące po sobie, pisane są raz z perspektywy Tiffany, raz Leona, dzięki czemu czytelnik stopniowo poznaje życie każdego z bohaterów. Tiffy – choć narzeka na zarobki – jest redaktorką w niszowym wydawnictwie, czyli posiada pracę, o której wiele osób marzy (przynajmniej ja ;p). Jest wysoką, piękną (!) kobietą, jednak jej ostatni związek odcisnął na niej wielkie piętno (!). Leon zaś jest mężczyzną idealnym (!): jest pielęgniarzem na oddziale paliatywnym (czyli wykonuje odpowiedzialny, absorbujący i ważny społecznie zawód), jest przystojny (!), nieśmiały, również mierzy się z poważnymi problemami (!) – jego brat odbywa karę w więzieniu.

Jak widać jest tu dużo schematów (pomocnie zaznaczyłam je wykrzyknikami) i trochę przewidywalności. Jednak mimo wszystko całość czyta się dobrze, kolejne strony uciekają szybko i, choć można się domyślić, co będzie dalej, klimat tej powieści po prostu urzeka. Jest ona taka niedzisiejsza, trochę nostalgiczna, oldschoolowa jak telefony stacjonarne.

Książka z pewnością nada się jako poprawiacz humoru w deszczowe dni albo jako wakacyjna lektura. I choć raczej jej Autorka nie zostanie nominowana do Literackiej Nagrody Nobla czy Bookera, przecież w czytaniu chodzi też o to, żeby odczuwać przyjemność, odstresować się, przenieść do innego, tego wykreowanego przez pisarza świata. W tej roli powieść „Współlokatorzy” idealnie się sprawdziła.

Przewrotnie zacznę od tego, czego w książkach nie lubię. Nie lubię komedii romantycznych, zwłaszcza tych przewidywalnych i cukierkowych. Nie lubię, gdy bohaterami są postaci piękne, młode, odnoszące sukcesy, za którymi ciągnie się jakaś trauma z przeszłości (żeby cukierkowy utwór nie był jednak za słodki). Nie lubię też wszelkiego rodzaju poleceń na okładkach – haseł o...