„Byli sobie raz” – tytuł sugeruje zbiór anegdot, mniej lub bardziej znanych historyjek z życia…
Jednak otrzymujemy coś innego, o wiele bardziej znaczącego.

Zacznę od tego, że czyta się to znakomicie. Pani Maria Konwicka na pewno odziedziczyła po Tacie nie tylko geny i skłonności charakteru, ( na które w książce co i rusz narzeka). Odziedziczyła też niewątpliwie talent literacki. Czytanie tej książki to czysta przyjemność obcowania ze świetnym piórem i znakomitym językiem. Jest to pozycja z gatunku tych, które czyta się jednym tchem.
Nie jest to lekka literatura. Właściwie jest to książka-pożegnanie…
Z najbliższą rodziną, z najlepszymi przyjaciółmi, z zapamiętanymi światami. O tych traumatycznych przeżyciach, nieuniknionych kolejach losu p. Maria pisze z wrodzonym sarkazmem, autoironią, umiejętnością dystansowania się. Takie nastawienie jest mi bardzo bliskie i przez to też ta książka tak do mnie trafiła.
Jest przepięknie ilustrowana zdjęciami, głównie z domowego archiwum, więc nieopatrzonymi, wcześniej często nieznanymi. Te zdjęcia są znakomicie zintegrowane z tekstem.

Przede wszystkim jest to książka o rodzinach Konwickich i Leniców. Jednak nie tylko.
Bardzo interesujące jest w niej też przywołanie historii polskiej emigracji artystycznej z przełomu XX i XXI wieku.
Pani Maria Konwicka, która wyjechała do Stanów w latach 80-tych i spędziła tam ( w Nowym Jorku i Los Angeles) aktywnie zawodowo około 30 lat, ma świetny ogląd tego środowiska i wiele ciekawych opowieści do przekazania.
Żadna z tych opowieści nie jest jednak tylko pustą anegdotą. Przywołaniem znanych dzisiaj nazwisk: Czyżewska, Głowacki, Dudziak, Rybczyński…
Tak jak pisałam na początku każdy przywołany moment z życia jest po coś. Tworzy spójną opowieść, wnikliwie analizuje koleje własnego losu na tle ciekawych czasów i nietuzinkowych osób, wśród których miała okazję przebywać.

Propozycja od Wydawnictwa Znak zrecenzowania tej książki to był dla mnie prawdziwy prezent świąteczny!

„Byli sobie raz” – tytuł sugeruje zbiór anegdot, mniej lub bardziej znanych historyjek z życia…
Jednak otrzymujemy coś innego, o wiele bardziej znaczącego.

Zacznę od tego, że czyta się to znakomicie. Pani Maria Konwicka na pewno odziedziczyła po Tacie nie tylko geny i skłonności charakteru, ( na które w książce co i rusz narzeka). Odziedziczyła też niewątpliwie talent...