To jedna z tych książek, które przeleżały u mnie chyba z dwa lata zanim zdecydowałam się ją przeczytać. Nie robiłam sobie zbyt wielkich nadziei, tymczasem przeżyłam miłe zaskoczenie. Autorka w sarkastyczny, zabawny i bardzo szczegółowy sposób sportretowała życie kobiet zbliżających się do trzydziestych urodziny, ich wzajemne zagrywki, próby prześcigania się w byciu lepszą matką czy bardziej doświadczoną małżonką. Główna bohaterka również podtrzymuje iluzję i udaje, że żyje w świetnym związku, a jednak w czterech ścianach przeżywa żal i odrzucenie. Ciekawa pozycja, która pokazuje, że w wielu relacjach brak autentyczności, a nierzadko kobieta kobiecie potrafi wbić najgorszą szpilę. Myślę, że ta książka daje do myślenia.

To jedna z tych książek, które przeleżały u mnie chyba z dwa lata zanim zdecydowałam się ją przeczytać. Nie robiłam sobie zbyt wielkich nadziei, tymczasem przeżyłam miłe zaskoczenie. Autorka w sarkastyczny, zabawny i bardzo szczegółowy sposób sportretowała życie kobiet zbliżających się do trzydziestych urodziny, ich wzajemne zagrywki, próby prześcigania się w byciu lepszą...

Miałam wrażenie że czytam poradnik a nie książkę obyczajową.
Tor będąc po dwudziestce napisała poradnik dla kobiet o szukaniu swojej drogi w życiu i żeby podążać za marzeniami.
Wszystko było pięknie w życiu naszej bohaterki, ale do czasu. Większość jej znajomych pozakładała rodziny, tylko ona jedna nie, chociaż bardzo by tego chciała, ale jej partner ma inne zdanie na ten temat.
Po kilku latach związku coś się psuje między Tor a jej chłopakiem i nie umieją sobie z tym poradzić, jednakże nie chcą go zakończyć więc tak egzystują w nim.
Nasza bohaterka przez całą książkę się miota, nie wiedziała co ma robić. Miałam ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć jej żeby uciekała ponieważ nic z tego dobrego już nie będzie.
Jeden pozytyw wyciągłam z książki jeżeli coś się dzieje zakończ to i idź dalej.
I na koniec autorce proponuję pozostać przy powieściach młodzieżowych, które dla mnie były lepsze w odbiorze.

Miałam wrażenie że czytam poradnik a nie książkę obyczajową.
Tor będąc po dwudziestce napisała poradnik dla kobiet o szukaniu swojej drogi w życiu i żeby podążać za marzeniami.
Wszystko było pięknie w życiu naszej bohaterki, ale do czasu. Większość jej znajomych pozakładała rodziny, tylko ona jedna nie, chociaż bardzo by tego chciała, ale jej partner ma inne zdanie na ten...

Główna bohaterka jest sympatyczna i można się z nią nawet utożsamić jeżeli chodzi o przeżywane emocje. Książkę czyta się przyjemnie ale nie jest ona szczególnie porywająca a czasem takie niezdecydowanie bohaterki bywało nużące.

Główna bohaterka jest sympatyczna i można się z nią nawet utożsamić jeżeli chodzi o przeżywane emocje. Książkę czyta się przyjemnie ale nie jest ona szczególnie porywająca a czasem takie niezdecydowanie bohaterki bywało nużące.

Nudna książka w której prawie nic się nie dzieje.

Nudna książka w której prawie nic się nie dzieje.

To dopiero moje drugie spotkanie z brytyjską pisarką, Holly Bourne, ale na pewno nie ostatnie! "I co o mnie powiesz?" to fenomenalny portret grupy społecznej złożonej z kobiet po trzydziestce, które we współczesnym świecie rozdarte są pomiędzy tradycyjnymi wartościami, a spełnieniem zawodowym i artystycznym. To wszystko okraszone jest sporą dawką humoru i ironii. Złośliwości pod adresem młodych mam, które nie mogą oprzeć się pokusie wrzucania zdjęć niemowląt na portale społecznościowe przeplatają się z poruszającymi obrazami samotności w związku i poczuciu zagubienia w wielkim mieście.

Więcej: morderczynimarzen.blogspot.com/2019/10/i-co-o-mnie-powiesz-holly-bourne.html

To dopiero moje drugie spotkanie z brytyjską pisarką, Holly Bourne, ale na pewno nie ostatnie! "I co o mnie powiesz?" to fenomenalny portret grupy społecznej złożonej z kobiet po trzydziestce, które we współczesnym świecie rozdarte są pomiędzy tradycyjnymi wartościami, a spełnieniem zawodowym i artystycznym. To wszystko okraszone jest sporą dawką humoru i ironii....

Zmęczyłam się czytając tę książkę, a zabierałam się za nią trzy razy.
Główna bohaterka zainteresowana jest tylko tym jak postrzegają ją inni, tkwi w martwym związku i stara się uszczęśliwić swojego chłopaka na każdym kroku, podczas gdy on jest najzwyklejszym bufonem.
Nie mogłam tego ścierpieć.
Niemniej jednak parę razy dała mi do myślenia, dlatego daję 5 gwiazdek.

Zmęczyłam się czytając tę książkę, a zabierałam się za nią trzy razy.
Główna bohaterka zainteresowana jest tylko tym jak postrzegają ją inni, tkwi w martwym związku i stara się uszczęśliwić swojego chłopaka na każdym kroku, podczas gdy on jest najzwyklejszym bufonem.
Nie mogłam tego ścierpieć.
Niemniej jednak parę razy dała mi do myślenia, dlatego daję 5 gwiazdek.

"Trzydzieści dwa lata. Gdy byłam młodsza nie mogłam sobie wyobrazić, że kiedykolwiek będę miała tyle lat. Ten wiek istniał tylko jako pewna wizja życia: naturalnie będę mężatką, będę miała dom, a w nim dzieci. Ależ oczywiście. Tak się po prostu dzieje."1

Pamiętam jak na moim weselu przyjaciółka zażartowała, że udało mi się wyjść za mąż przed trzydziestką. Tak śmiesznie się składało, że moje urodziny wypadały za dwa tygodnie.

Chyba coś w tym jest. Oczekuje się, że do trzydziestki kobieta założy rodzinę. Bo zegar biologiczny tyka. Bo stara panna. Bo ile można czekać. Rozważania na ten temat snuje bohaterka książki "I co o mnie powiesz?".

Tori Bailey to kobieta sukcesu. Wydała poradnik, który okazał się bestselerem. Czytelniczki ją uwielbiają. Znalazła miłość swojego życia. Dobrze wygląda. Czy jest szczęśliwa? Na pierwszy rzut oka bardzo. Kiedy jednak obserwuje swoje koleżanki, które wychodzą za mąż i rodzą dzieci zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem. Dociera do niej, że również chciałaby się spełnić jako matka. Jej chłopak niestety nie podziela jej entuzjazmu. Nie chce słyszeć o ślubie i dzieciach. Para coraz bardziej oddala się od siebie.

"Myśl o zerwaniu z Tomem jest równie okropna jak ta o zostaniu z nim. Nigdy nie sądziłam, że będę jedną z tych kobiet, które trwają w związku, bo się boją."2

Bohaterka
Znacie ten moment, kiedy zaczynacie nową książkę, a jeszcze towarzyszą wam bohaterowie poprzedniej? "Życie w spadku" tak mnie oczarowało, że rozpoczęcie nowej lektury było wyjątkowo trudne. Problem pogłębił się jeszcze kiedy okazało się, że bohaterki książek są krańcowo różne. Spokojna, ciepła Klara, wijąca gniazdko dla swojego nienarodzonego dziecka, kontra przebojowa Tori skupiona na karierze i przesadnie dbająca o wygląd. Na szczęście powieść okazała się na tyle dobra, że udało mi się rozstać z poprzednią książka i zaprzyjaźnić z nową bohaterką.

To właśnie Tori jest narratorką. Z jej perspektywy oglądamy różne sytuacje. Jej punkt widzenia jest wyjściem do rozważań na różne tematy. Kreując tą postać udało się Holly Bourne uzyskać ciekawy paradoks. Z jednej strony, bohaterka bije się z myślami (czas na dziecko, ale dzieci są głośne i brudzą; chcę mieć męża ale śluby są takie żenujące itp.). Z drugiej, jest to bardzo ciekawie i konsekwentnie zbudowana postać. Pomimo niezdecydowania w pewnych sprawach konsekwentnie dąży do bycia szczęśliwą.

Styl i temat
Książka Holly Bourne urzekła mnie stylem jakim jest napisana. Kojarzy mi się trochę z serialem Seks w wielkim mieście. W sposób lekki i trochę z humorem nawiązuje do poważnych tematów. Za kurtyną plotek przy kawie i szaf pełnych ciuchów ukrywa się lęk przed starością i samotnością oraz pragnienie bycia lubianym i zapamiętanym.

Głównym tematem powieści są związki, a właściwie związek Tori i Toma. Na pierwszy rzut oka wszystko prezentuje się idealnie. Są razem od 6 lat i miłość nie gaśnie. Jednak coraz gorzej się dogadują. Mają dla siebie coraz mniej czasu i inaczej patrzą na, jakże istotne, kwestie związane z małżeństwem i posiadaniem dzieci. Czy ten związek znajdzie wspólny mianownik? Czy może Tori i Tom wybiorą inne kierunki?

"I co o mnie powiesz?" To książka zwykła i niezwykła zarazem. Zwykła bo traktuje o normalnych sprawach, Nie ma tam dramatycznych zwrotów akcji. Bohaterki nie spotkała żadna trauma. Po prostu nie jest zadowolona z codzienności. Niezwykła bo w interesujący sposób o tej codzienności opowiada.

Social media
Bohaterka książki jest pisarką i aktywnie udziela się w social mediach. W powieści jest dużo fragmentów typu post z Facebooka. Tori prowadzi fan page. Często dzieli się z fankami informacjami o tym co robi i co myśli. Te fragmenty bardzo mi się spodobały. Social media zdominowały nasze życie. Na każdym kroku widzimy osoby zapatrzone w komórkę i przeglądające Facebooka. Holly Bourne świetnie ukazała ten trend. Nie boi się z niego śmiać. Mój ulubiony fragment to jak bohaterka po treningu pędzi zrobić makijaż, a potem zdjęcia na fan page.

"Po ćwiczeniach staram się zrobić sobie zdjęcie w ogromnym lustrze w łazience. Jestem jednak zbyt czerwona i spocona , a do tego zapomniałam, jak dziwnie wyglądam bez pociągniętych kredką brwi. Sięgam po kosmetyczkę z akcesoriami do makijażu i nadaje brwiom kształt. Dodaje odrobinę tuszu do rzęs , trochę korektora pod oczy i szminkę.
Robię kolejne zdjęcie. O wiele lepiej. Aby uzyskać tę idealną kombinację kobiety silnej, swobodnej i pięknej, a przy tym naturalnej, potrzebują aż dwudziestu ujęć. Rozjaśniam zdjęcie w komórce, podczas gdy pot wsiąka w moje ubranie. Wybieram filtr, dzięki któremu wyglądam lepiej, ale który nie wzbudzi podejrzeń, że w ogóle jakiegoś użyłam.
Zamieszczam zdjęcie."3

Po takim opisie ma się wrażenie, że dodanie fotografii było bardziej pracochłonne od treningu.

Podsumowując
I co o mnie powiesz? to lekka, zabawna i przyjemna lektura. Porusza ważne tematy, ale w nieco przewrotny i oryginalny sposób. Może skłonić do refleksji. Mi czytało się bardzo dobrze. Chciałabym trafiać częściej na podobne książki.

1H. Bourne," I co o mnie powiesz?", Zysk i s-ka wydawnictwo, Poznań 2019, s. 314.

2Tamże. s. 103.

3Tamże. s. 28.

"Trzydzieści dwa lata. Gdy byłam młodsza nie mogłam sobie wyobrazić, że kiedykolwiek będę miała tyle lat. Ten wiek istniał tylko jako pewna wizja życia: naturalnie będę mężatką, będę miała dom, a w nim dzieci. Ależ oczywiście. Tak się po prostu dzieje."1

Pamiętam jak na moim weselu przyjaciółka zażartowała, że udało mi się wyjść za mąż przed trzydziestką. Tak śmiesznie się...

Kolejny raz w swoim czytelnio-recenzenckim życiu zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona.
Książka o której mówię, nie tylko zszkowała mnie swoim finałem, ale dość mocno wciągnęła na przestrzeni kolejnych stron.

“I co o mnie powiesz?” to śmiała historia Victorii, która w wieku dwudziestu pięciu lat postanawia zrobić coś ze swoim życiem. A raczej podejmuje decyzje o przerwie. Wyjeżdża do Stanów by przez rok pozwiedzać.
Ale książka nie jest o tej wyprawie, ale o tym, co się stało później. To historia tego, co się dzieje po szczęśliwym zakończeniu komedii romantycznej. To drzazga w oku dla tych, którzy biegają wokół nas z obrączkami na palcu i z dzieckiem w brzuchu (lub wózku, zależy na jakim jesteśmy etapie),ponieważ pokazane są tutaj dwie strony - kobieta która ma faceta, ale bez ślubu i bez dziecka oraz kobieta z kompletem życiowych cnót. I zazdrość którą czuć między tymi stronami.

Początkowo nie poczułam żadnej chemii łączącej mnie z tą książką i chwilami myślałam, że może to była pomyłka. Jednak!! Utalentowana Holly Bourne świetnie pokazuje nasze współczesne życie w krzywym zwierciadle i potrzebowałam trochę odwagi, by przełamać pierwsze lody. I nie zawiodłam się ani przez sekundę!
Świat oszalał na punkcie mediów społecznościowych, w których wszystko jest “ohh, ahhh”. Wszystko wydaje nam się takie super i we własnych oczach jesteśmy ofiarami losu, które nic więcej nie robią tylko siedzą w domu z telefonem i scrollują. Jednak bardzo często to jest właśnie okrutna prawda. Zazdrościmy ludziom figury, męża, niebieskookiego aniołka, który pół nocy nie śpi. Zazdrościmy im wyprawy na Bali czy do Nepalu, podczas gdy siedzimy w jakimś zapyziałym mieście, oglądamy seriale, jemy chipsy i patrzymy jak Herman rośnie. A rośnie, i dupa tez od tego boli. Z kolei nie zdajemy sobie sprawy, że Ci ludzie, podróżujący, ćwiczący, single i wieczni szczęśliwi kawalerzy zazdroszczą pracującym matkom nieprzespanych nocy, brudnych koszul, pampersów i kłótni z mężem.

Prawda jest taka, że niezależnie od tego co mamy, tęsknimy za tym czego mieć w danej chwili nie możemy.

I jak dla mnie książka “I co o mnie powiesz?” idealnie wkomponowuje się w dzisiejszy świat.
Tori ma dylemat życiowy - z zewnątrz jest w fantastycznym związku, z mega facetem, na dodatek jest silną i niezależną kobietą sukcesu, która napisała książkę i… czuje się życiowo wypalona.
Tak naprawdę, czuje się nieszczęśliwa, ale nie wie co z tym zrobić.

Każda i każdy z nas ma w swoim życiowym dorobku taki czas, kiedy chciałoby się rzucić wszystko w diabły i uciec jak najdalej stąd. Jednak zdecydowana większość chwyta byka za rogi, a samochód za kierownicę i jedzie ze swoim życiem dalej. Tak właśnie robimy. Czasem podejmujemy ryzyko, czasem jednak wolimy zostać w naszej bezpiecznej przystani. Bo tak jest dobrze, bo tak mi wygodnie. Z drugiej strony świat mierzy wysoko i jeżeli coś robimy i nie jest to super, to musi być do dupy. Przecież nie może w życiu być tylko okej, prawda?

Książka mnie zachwyciła, zauroczyła, dała do myślenia. Pokazała jak bardzo jestesmy w stanie chodzić na ustępstwa ze strachu przed samotnością. Jak potrafimy być nieszczęśliwi, ale i nieszczerzy wobec samych siebie.
Historia Tori pokazała mi, że najtrudniejszą rzeczą nie jest dostrzec, że coś jest nie tak. Najtrudniejsze jest podjęcie decyzji - zostać czy odejść. Być z kimś czy być sobą. Być tym kim chce się być, czy być tym, kim ludzie chcą byśmy byli.
Dokładnie w taki sam sposób traktujemy naszych idoli. Jeżeli ich zachowanie nie jest po naszej myśli, to nagle okazuje się, że już nie są idolami (Jenna Dewon i Channing Tatuum - do dzisiaj nie mogę w to uwierzyć).

A jednak Holly Bourne przedarła się przez te tematy i z gracja baleriny stworzyła coś, co mogę Wam z czystym sumieniem polecić. Dawno nie czytałam takiego dobrego cudeńka.

Polecam każdemu, ta powieść to mistrzostwo świata i objawienie w jednym. To książka o różnicy między tym kim jesteśmy a kim chcemy być. To opowieść o podejmowaniu decyzji, o walce o siebie, o przekonaniu siebie samych że nasze szczęście może innym wydawać się głupie i durne, ale co oni wiedzą? Nie są w naszych butach to i może uważają że odciski będą mięli (kocham analogie o butach, wybaczcie!).

Kochani, 10/10. Petarda, dająca do myślenia. Tylko dla zdecydowanych!

Kolejny raz w swoim czytelnio-recenzenckim życiu zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona.
Książka o której mówię, nie tylko zszkowała mnie swoim finałem, ale dość mocno wciągnęła na przestrzeni kolejnych stron.

“I co o mnie powiesz?” to śmiała historia Victorii, która w wieku dwudziestu pięciu lat postanawia zrobić coś ze swoim życiem. A raczej podejmuje decyzje o przerwie....

Lekka, łatwa, przyjemna. Nie wniosła do mojego życia nic, co mogłoby mnie zaskoczyć. Przeciętna ocena za lekkie pióro.

Lekka, łatwa, przyjemna. Nie wniosła do mojego życia nic, co mogłoby mnie zaskoczyć. Przeciętna ocena za lekkie pióro.

Przyjemna, z morałem.
Bohaterka dorasta, podejmuje trudną decyzję.
Dla ludzi w nieszczęśliwych związkach, bo nie warto w nich tkwić bez względu na wiek. Dla tych w szczęśliwych relacjach też, bo warto doceniać. ;)

Przyjemna, z morałem.
Bohaterka dorasta, podejmuje trudną decyzję.
Dla ludzi w nieszczęśliwych związkach, bo nie warto w nich tkwić bez względu na wiek. Dla tych w szczęśliwych relacjach też, bo warto doceniać. ;)