Chrząszcze przechodzą przeobrażenie zupełne. Podobnie jak podmiotka wierszy składających się na najnowszą książkę Anny Musiał. „Coleoptera” to niezwykle spójny - stylowo i tematycznie - tom, przy czym spójność ta jest osiągana rozmaitymi środkami: okładka idealnie komponuje się z wierszami, wiersze roją się od biologicznych metafor korelujących z tytułem tomu, powtarzają się motywy. Jakie motywy? Gdybym miał powiedzieć, co najbardziej mnie uderzyło podczas lektury, byłoby to ogromne zmęczenie, graniczące z wyczerpaniem, i smutek. Nawet najcieplejsze sceny tchną tym smutkiem, jest w wierszach Musiał tęsknota za czymś, co przeminęło i nigdy nie wróci. Brzmi może trywialnie, ale sposób, w jaki wyraziła te emocje Autorka, jest naprawdę godny podziwu. Styl łagodny, śpiewny, bez zgrzytów i niepotrzebnych zrywów, przez całą drogę od poczęcia do „neutralizacji” utrzymujący odpowiedni nastrój. Poezja Musiał jest na wskroś kobieca, i to w sposób zgoła odmienny od popularnego, wojującego feminizmu. Jest to kobiecość cicha, intymna, stąpająca jak kot, choć nie ulega wątpliwości, że posiada ona pazury. W każdym wydaniu pozostaje jednak wewnętrznie spójna.
Chciałbym o tym tomie napisać więcej, ale boję się, że skończy się to odkrywaniem tropów, które wolę pozostawić Wam, żebyście też mieli przyjemność z odsłaniania tajemnic, jakich w rzeczonej książce znajdziecie sporo.
Tak czy inaczej – „Coleoptera” Anny Musiał to jeden z lepszych tomów, jakie miałem przyjemność czytać. Na pewno wrócę.

Chrząszcze przechodzą przeobrażenie zupełne. Podobnie jak podmiotka wierszy składających się na najnowszą książkę Anny Musiał. „Coleoptera” to niezwykle spójny - stylowo i tematycznie - tom, przy czym spójność ta jest osiągana rozmaitymi środkami: okładka idealnie komponuje się z wierszami, wiersze roją się od biologicznych metafor korelujących z tytułem tomu, powtarzają...