Wyobraź sobie, że już nigdy nie usłyszysz nic prócz ciszy. Żadnej z ulubionych piosenek, głosu bliskiej osoby, śmiechu dziecka. Nie usłyszysz klaksonu auta, które mogłoby zrobić ci krzywdę. Dzwoniącego do drzwi kuriera z przesyłką. Telefonu od przyjaciela, reklam w telewizji, rozmów na ulicy, dźwięków miasta. Nawet siebie samego…

Przed takim właśnie wyzwaniem staje nasz główny bohater – Till Page. Mając zaledwie trzynaście lat, dowiaduje się, że niedługo tak właśnie zacznie wyglądać jego życie. A raczej brzmieć – ciszą, pustką i samotnością. To tylko kwestia czasu, gdy całkowicie straci słuch, a cały świat na zawsze już dla niego zamilknie.

Podczas gdy większość z nas szuka przeróżnych sposobów na odcięcie się od nieustającego hałasu, Till kurczowo łapie się każdego dźwięku. I jednej wyjątkowej dziewczyny, która wciąż trzyma go przy zdrowych zmysłach.

Eliza Reynolds zapewne nie spodziewała się, że chłopak, który pewnego wieczoru wdrapał się przez okno do jej kryjówki, na stałe zagości w jej życiu. Jednak przeznaczenie postanowiło nierozerwalnie spleść ze sobą losy tych dwojga zagubionych dzieciaków. W opuszczonym budynku, który bardzo szybko zastąpił im dom, stworzyli sobie własny świat – krainę fantazji, odciętą od szarej codzienności. Miejsce, które dawało im poczucie bezpieczeństwa, gdzie mogli żyć „błogo zaślepieni teraźniejszością”, bez strachu niesionego przez widmo przyszłości.

„Walcząc z ciszą” pokazuje, jak ważne jest mieć własne miejsce na świecie – cichy kąt, gdzie można być sobą, i osoby, przy których czujemy się bezpieczni, ważni i kochani – ale też to, że życie w świecie wyobraźni niesie za sobą nieuchronne ryzyko zderzenia z rzeczywistością. Fantazja może być niekoniecznie czymś dobrym, zwłaszcza gdy staje się zbyt dosłowną ucieczką od problemów.

Książka Aly Martinez jest dość nietypowym romansem, bowiem jej bohaterowie poznają się, będąc jeszcze nastolatkami. Ich przyjaźń przez lata dojrzewa i stopniowo przekształca się w coś głębszego, czego żadne z nich nie chce przed sobą przyznać. O ile motyw „od przyjaciół do kochanków” jest dość często spotykany, to historia z tak długą relacją jest dla mnie zupełnie czymś nowym. Till i Eliza znają się od przeszło ośmiu lat! Na dobrą sprawę byli jak stare dobre małżeństwo już od początku książki i ich związek nie niesie za sobą większych niespodzianek aż do jej końca. Rdzeniem tej historii jest coś innego – walka, jaką wspólnie podejmują.

Walka z nieuniknionym. Walka z życiem. Z rzeczywistością. Z wszechobecnymi problemami. Z biedą. Z własnymi uczuciami. I nadchodzącą ciszą… To walka, którą każdy z nas w którymś momencie musi stoczyć. Walka o własną przyszłość, którą toczy się samemu ze sobą. Z własną niemocą, niechęcią lub strachem. Z obawami i wymówkami. To walka o wyjście ze strefy komfortu i zrobienie kroku naprzód. By coś zmienić, nie stać w miejscu i w końcu zaryzykować. Żeby życie nie przeszło nam koło nosa.

Ta książka niesie ze sobą siłę do działania i dużo mądrości. Niezwykle dojrzała postawa bohaterów i świadomość podejmowanych przez nich decyzji niemal przekonała mnie, że nie jest to typowa historia romantyczna. Niemal, bo nie da się ukryć, że jest to jedna z bardziej niegrzecznych książek, z jakimi miałam do czynienia. Aly Martinez zrobiła coś doprawdy niesamowitego, wplatając aż tyle scen seksu w fabułę. Jednak czytelnik nie ma wrażenia, że są wciskane na siłę albo że akcja całej książki dzieje się w łóżku. Są to dość krótkie fragmenty, które nieźle wpływają na wyobraźnię i skutkują niemałymi wypiekami na twarzy, ale nie burzą przy tym rytmu całej historii. Z pewnością nie było to łatwe zadanie, dlatego tym bardziej należą się ukłony w stronę autorki.

Mimo że spodziewałam się czegoś bardziej w stylu „Bez słów” Mii Sheridan lub „Maybe Someday” Colleen Hoover, to nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam. Ta historia to coś nowego, innego i świeżego. Widać to choćby po sposobie budowania fabuły – załamanie akcji otrzymujemy już po około pięćdziesięciu stronach, a sceny z prologu – po zaledwie kilku rozdziałach i nie wiemy, co może czekać nas dalej. Do tego szczegółowo zarysowane postaci poboczne, do których czytelnik od razu się przywiązuje i które nieraz wychodzą na pierwszy plan – to wszystko sprawia, że czytanie „Walcząc z ciszą” jest jak podróż w nieznane. Podróż, której kontynuacji wręcz nie mogę się doczekać!

Katarzyna Kłosowska