Wahałam się między "bardzo dobra" a "rewelacyjna" i w końcu padło na siedem gwiazdek, ale tylko dlatego, że część poruszanych tematów niewiele mnie obchodzi. Książka jako taka zasługuje na osiem. Żałuję, że Bill Bryson nie pisał podręczników dla polskiej szkoły, gdy jeszcze w niej tkwiłam jako uczennica. Podoba mi się sprowadzanie abstrakcyjnych, trudnych do ogarnięcia konceptów do bardziej ludzkiej, codziennej perspektywy. Podoba mi się ukazanie encyklopedycznych postaci naukowców od ich prywatnej strony. Nade wszystko, podoba mi się pokora, jaką wzbudziła we mnie książka. Nigdy wcześniej żadna publikacja aż tak dobitnie nie przypominała, iż mamy wielkiego fuksa, że jeszcze istniejemy, a od strony czysto biologicznej człowiek jest cudem, a jednocześnie wcale nie ma prawa, by mianować się szczytem możliwości Natury. Ja oczywiście odniosę sobie to wszystko do Boga, ale dla niewierzącego książka też może być źródłem głębszych przemyśleń na temat życiowych priorytetów. Bo czy naprawdę ważny jest kolor nowego samochodu, gdy za dwa dni może znienacka walnąć w nas meteoryt? ;)
Wreszcie, podoba mi się styl Brysona. Nie czytałam żadnej z jego książek w przekładzie, ale - sądząc po entuzjastycznych opiniach polskich czytelników - tłumaczowi udało się zachować oryginalny dystans i poczucie humoru autora. Gratuluję i zazdroszczę.

Wahałam się między "bardzo dobra" a "rewelacyjna" i w końcu padło na siedem gwiazdek, ale tylko dlatego, że część poruszanych tematów niewiele mnie obchodzi. Książka jako taka zasługuje na osiem. Żałuję, że Bill Bryson nie pisał podręczników dla polskiej szkoły, gdy jeszcze w niej tkwiłam jako uczennica. Podoba mi się sprowadzanie abstrakcyjnych, trudnych do ogarnięcia...