„Blaszany bębenek” patrzył na mnie z półki od paru lat. Kilka razy nawet go brałam do rąk, czytałam umieszczony na okładce fragment: „Chociaż proszek dostał mi się do nosa, zrobiłem minę, jakbym skosztował czegoś bardzo smacznego(…)”. Przyznam szczerze, myślałam, że chodzi o narkotyki. Jednak, mimo że interesowały mnie książki o tematyce uzależnień, nieodmiennie książka lądowała z powrotem na półce. Teraz cieszę się z tej zwłoki, bo być może kilka lat temu nie potrafiłabym docenić tej lektury i znudziłabym się zamiast zachwycić.

Kolejne spotkanie z blachą Grassa odbyło się na zajęciach ze wstępu do literaturoznawstwa na studiach. Dowiedziałam się, że „Blaszany bębenek” to książka należąca do kanonu niemieckiej literatury powszechnej, że ma opinię trudnej, kontrowersyjnej lektury. Kontrowersyjnej szczególnie dla Polaków, ponieważ Grass w jednym z ważniejszych rozdziałów waży się opisać jednego, z obrońców Poczty Gdańskiej, jako tchórza, oszalałego wręcz ze strachu przed strzelbą. Głownie ten wątek omawiany był na wykładach. Teraz przykro mi się robi, że pan profesor tak jednostronnie potraktował dzieło Grassa, ale jeszcze bardziej przykro mi z powodu filmu, który pooglądałam przed egzaminem. Utwierdził mnie on w dwóch przekonaniach. Po pierwsze, film nigdy nie będzie lepszy od książki. Po drugie, jeśli już koniecznie chcemy obejrzeć jakąś ekranizację to dopiero po skończonej lekturze. Szczególnie, jeśli chodzi o tego typu literaturę, gdzie nie obrazy są ważne, nie wydarzenia, tylko to, co się za nimi kryje, to, co może nam być przekazane jedynie za pośrednictwem druku, opisów, metafor i symboli, których w „Blaszanym bębenku” mamy nieskończoną ilość. Dlatego treść przytoczę jedynie w skrócie, a skupię się na sprawach ważniejszych.

Oto główny bohater, Oskar ma przez około dwadzieścia lat wzrost trzyletniego chłopca, natomiast rozum od dnia narodzin starego filozofa. Od najmłodszych lat przygląda się światu dorosłych i analizuje go. Co więcej, nie podoba mu się to zdradzieckie, obłudne życie, jakie prowadzą jego najbliżsi m.in. mama Agnieszka, oficjalny ojciec Matzterath i domniemany ojciec Jan. Dzień trzecich urodzin Oskara to dzień, w którym chłopiec dostaje pierwszy biało-czerwony bębenek i dzień, w którym, na znak buntu przeciw dorosłości, chłopiec przestaje rosnąć. Ratuje go to przed wieloma przykrymi konsekwencjami wojny, a także przed innymi kłopotami, w które wpędza go jego niekiedy ujawniana dojrzałość i mądrość. Oskar prowadzi niewątpliwie niezwykłe życie zarówno w Gdańsku podczas wojny, jak i w powojennych Niemczech, gdzie mieszka już jako dorosły, choć nieforemny człowiek(...)

Cała recenzja na www.ksiazki-moja-kofeina.blogspot.com

„Blaszany bębenek” patrzył na mnie z półki od paru lat. Kilka razy nawet go brałam do rąk, czytałam umieszczony na okładce fragment: „Chociaż proszek dostał mi się do nosa, zrobiłem minę, jakbym skosztował czegoś bardzo smacznego(…)”. Przyznam szczerze, myślałam, że chodzi o narkotyki. Jednak, mimo że interesowały mnie książki o tematyce uzależnień, nieodmiennie książka...