[...] wcale bowiem nie jest powiedziane, że przy przepełnionym sercu łzy od razu muszą cisnąć się do oczu, niektórym nigdy się to nie zdarza, zwłaszcza w ostatnim albo minionym dziesięcioleciu, toteż wiek nasz zostanie kiedyś nazwany wiekiem bez łez, choć tyle wszędzie cierpień - i właśnie z powodu tej niezdolności do płaczu ludzie, którzy mogli sobie na to pozwolić, szli do "Piwnicy Pod Cebulą" [...] tam się płakało. tam nareszcie znów się płakało [...]

Nieczęsto zdarza się, że do pisania opinii siadam od razu po ukończeniu lektury powieści. Myślę jednak, że objętość Blaszanego Bębenka uprawnia mnie do tego - od momentu przeczytania pierwszej części minął już prawie miesiąc.

Powieść zdecydowanie niebanalna: w uroczy sposób łączy tragizm i absurd, wyuzdaną erotykę i dziecięcą niewinność - jak można bowiem uciec od pozoru dziecinności, kiedy przez świat prowadzi nas mały chłopiec z bębenkiem na szyi. Nie wiem dlaczego, ale od początku przygody z książką miałem dość jednoznaczny, nieco uroczy, ale i komiczny obraz Oskara z "za dużym" bębenkiem. Jest to dla mnie tym bardziej zastanawiające, że na okładce książki nikt nie próbował portretować Oskara, a i film do dziś dnia pozostaje mi nieznany. Wraz z biegiem zdarzeń w powieści, kiedy Oskar podejmuje decyzję, że "powinien", z postaci w mojej głowie wyłonił się sam autor - Gunter Grass taki, jakiego zapamiętałem z fotografii zrobionych w ostatnich latach jego życia.

Historia Gdańska rozciągnięta na kartach powieści to dla mnie niesamowita lekcja przeszłości regionu, z którym czuję się związany. Nie jestem jednak w stanie ocenić tego, co jest cenniejsze w tej książce - ona czy jednak metaforyczne opowieści snute przez Grassa. W tej drugiej kategorii przoduje rozdział "W Piwnicy Pod Cebulą", od fragmentu którego pozwoliłem sobie rozpocząć tę notkę. Zakończę ją wspomnieniem mojego autentycznego wzruszenia podczas lektury tego rozdziału. Jeżeli komuś nie uda się znaleźć czasu na całą powieść, to polecam chociażby ten rozdział!

[...] wcale bowiem nie jest powiedziane, że przy przepełnionym sercu łzy od razu muszą cisnąć się do oczu, niektórym nigdy się to nie zdarza, zwłaszcza w ostatnim albo minionym dziesięcioleciu, toteż wiek nasz zostanie kiedyś nazwany wiekiem bez łez, choć tyle wszędzie cierpień - i właśnie z powodu tej niezdolności do płaczu ludzie, którzy mogli sobie na to pozwolić, szli...