Bardzo rzadko się zdarza, że odkładam książkę, nie przeczytawszy jej do końca. Nawet (a może zwłaszcza) gdy nie przypadnie mi do gustu. Jeszcze rzadziej zdarza się, że zamieszczam gdzieś negatywną opinię na jakiś temat.

Przypadek ,,Diablicy" Leona Belmonta jest wszakże jednym z wyjątków potwierdzających regułę.

Trudno mi opisać, jak bardzo między mną a tym autorem brakuje jakiejkolwiek chemii. Pomysł na ,,Diablicę" był z założenia ciekawy, dwudzielna forma składająca się z wystylizowanej na scenariusz filmowy powieści kryminalnej oraz młodopolskiej powieści o femme fatale brzmi po prostu świetnie. A jednak mało artystyczny język, okropna sztampa, rozmówkowość dialogów, brak jakiejkolwiek kategorii literackości, gdyż ta została wyparta przez kinematograficzną, rozpędzoną do groteskowości akcję - wszystko to składa się na książkę bardzo złą, przegadaną, pisaną zapewne pod niewybredną publikę międzywojnia.

To rozczarowujące, że pisarz, który miał potencjał tworzyć dzieła wybitne (mówię o ,,W wieku nerwowym" i ,,Tamtym człowieku"),marnował talent na epigońskie powieści popularne. Szkoda.

Bardzo rzadko się zdarza, że odkładam książkę, nie przeczytawszy jej do końca. Nawet (a może zwłaszcza) gdy nie przypadnie mi do gustu. Jeszcze rzadziej zdarza się, że zamieszczam gdzieś negatywną opinię na jakiś temat.

Przypadek ,,Diablicy" Leona Belmonta jest wszakże jednym z wyjątków potwierdzających regułę.

Trudno mi opisać, jak bardzo między mną a tym autorem brakuje...