Żałoba to jeden z najtrudniejszych stanów psychiki ludzkiej. O ile na zewnątrz stanowi manifestację po śmierci bliskiej osoby wyrażającą się w noszeniu czarnych ubrań, unikaniu zabaw towarzyskich i wesołych spotkań, o tyle wewnętrznie jest procesem przebiegającym bardzo indywidualnie. Spotykając kogoś będącego w żałobie, trudno czasem znaleźć odpowiednie słowa, które mogłyby mu pomóc albo chociaż nie zaszkodzić. Jednym pomaga obecność przyjaciół i możliwość wypłakania się im w ramię, inni wolą pozostawać sami. Nie ma na to recepty, nie ma zasad postępowania i tak naprawdę każdy musi sobie z tym poradzić na swój sposób.

„Kolor samotności” to historia rodziny, która po stracie jednego z synów, Andy’ego, rozpada się zupełnie w swoim cierpieniu. Obserwujemy ojca, głowę rodziny, jedynego ich żywiciela, muszącego zawsze sprostać obowiązkom, oraz matkę, gospodynię domową, zajmującą się dotychczas przede wszystkim swoimi synami – oddaną, kochającą, troskliwą, a nawet nieco nadopiekuńczą. Jednak perspektywa, z której autorka ukazuje przeżycia rodziców, powoduje, że zrozumienie tragedii tych ludzi jest bardzo głębokie, przez co trudno nie płakać wraz z nimi. O wszystkim tym opowiada młodszy z synów, Zach, sześcioletnie dziecko, nierozumiejące sytuacji ani uczuć swoich bliskich, a przyglądające się im z niewielkiej odległości.

Każdy z członków rodziny przeżywa żałobę zupełnie inaczej. Od początku wydaje się, że lepiej radzi sobie ojciec, podczas gdy matka całkiem się załamuje. Ojciec ma jednak coś więcej ponad tę stratę, ma jeszcze inne życie, pracę, kochankę, i większość dnia przed śmiercią syna spędzał poza domem, toteż sprawy dzieci niewiele go zajmowały. Kiedy wracał z pracy, chciał tylko odpocząć. Matka natomiast żyła jedynie życiem swoich dzieci i dlatego ta tragedia tak ją załamuje, choć ma przecież jeszcze drugiego syna. Jednak ten drugi nie może wypełnić pustki po pierwszym. Mamy więc ojca uciekającego z domu do pracy i matkę pogrążoną w rozpaczy. Żadne nie próbuje wyjść poza swoje uczucia, a mały Zach pozostaje zupełnie sam w rozpadającym się świecie. To, co się z nim dzieje, jest przede wszystkim odbiciem zachowań rodziców i braku rozmowy. Czuje się przez to bardzo samotny.

Całą sytuację komplikuje jeszcze to, że Andy nie był dzieckiem kochającym i posłusznym. Cierpiał na zaburzenia opozycyjno-buntownicze, poddawano go terapii, przyjmował leki, a mimo to złościł się każdego dnia, ranił matkę, krzywdził Zacha i wyprowadzał z równowagi ojca, a potem nagle zginął i wszyscy obwiniają się tak naprawdę o to, że nie mieli z nim dobrych relacji. Mały Zach początkowo nawet się cieszy, że brat umarł, bo nie będzie mu już dokuczał i mama nie będzie przez niego więcej płakała. Jednak mama płacze bez przerwy, a sam Zach zaczyna się zachowywać podobnie jak znienawidzony brat. Chciałoby się krzyknąć do nich: zauważcie go w końcu, ale się nie da. Rodzina musi poradzić sobie sama, a my możemy jedynie patrzeć na to z boku.

„Kolor samotności” to bardzo wzruszająca książka, trudno nad nią nie płakać, zwłaszcza jeśli kiedykolwiek przeżyło się śmierć kogoś bliskiego. Łatwo utożsamiać się z bohaterami, a to gwarantuje silne emocje przy czytaniu. Mimo trudnego tematu książka jest po prostu niesamowicie piękna w swojej treści.

Izabela Straszewska