Lubię ten świat z powieści Jonathana Carroll, świat z pojawiającymi się dybukami, mówiącymi psami, kotami, w którym np. dorosły mężczyzna spotyka się i rozmawia z samym sobą, ale tym sprzed kilkunastu lat.
Moim zdaniem przez taki zabieg autor pokazuje, że nie wszyscy to samo widzimy (nie wszyscy widzą gadającego psa), odczuwamy, rozumiemy. Czy taka wrażliwość daje przewagę? Uszczęśliwia? "Kraina Chichów " odpowiada, że nie, wręcz odwrotnie, niszczy i prowadzi do tragedii.
Innym pytaniem nasuwającym się po przeczytaniu tej książki, to takie: Jak głęboko można się utożsamiać, fascynować, odnieść do siebie samego, światem fikcji literackiej?

Jeszcze jeden wątek z "Krainy Chichów" zwrócił szczególną moją uwagę. Zacytuję:"Wszyscy mieszkańcy udali się na stację Galen, szczęśliwi, (...), kiedy Marshall France rzeczywiście wróci i już zawsze będzie dyrygował ich życiem".
Moim zdaniem autor pokazuje tutaj ludzi (mieszkańcy Galen), którym wygodnie i łatwo żyć bez potrzeby decydowania o sobie, ludzi śmiejących się, chichocących z radości, że wszystko ktoś za nich ustalił, zadecydował, nawet to, kiedy i w jakich okolicznościach mają umrzeć. Środowisko hermetyczne. Czy nie przypomina nam to czegoś?

ps. Zapomniałam o najważniejszym: To książka o ogromnej! odpowiedzialności twórców kultury, w tym przypadku pisarza, za swoją twórczość.

Lubię ten świat z powieści Jonathana Carroll, świat z pojawiającymi się dybukami, mówiącymi psami, kotami, w którym np. dorosły mężczyzna spotyka się i rozmawia z samym sobą, ale tym sprzed kilkunastu lat.
Moim zdaniem przez taki zabieg autor pokazuje, że nie wszyscy to samo widzimy (nie wszyscy widzą gadającego psa), odczuwamy, rozumiemy. Czy taka wrażliwość daje...