Czuję się okradziony z każdej godziny, kiedy zapoznawałem się ze słowami napisanymi w tym tomiszczu. To było o-kro-pne. Jak gotowany bób albo zupa owocowa.
Jest to podoba marnizna jak poprzednie tomy, tylko jeszcze ciutkę gorsza. Nie ma na przykład śmiesznego dowcipu. Bohaterowie dalej mają traumy, a Leo jest najtraumatyczniejszy. Jego motywy postępowania są tak żałośnie wyjaśniane, że w żadnym momencie nie czułem się przekonany o słuszności jego decyzji.
Jedynie końcówka wydaje się nieco ścieśniona, przez co tempo jest troszeczkę szybsze. I rozumiem, że uchodźcy źli, ale jednak wolałbym, żeby to nie było wrzucone tak z dupy. Nie służy to niczemu, nie wiąże się z fabułą, po prostu jest wrzucone, żeby było.
Co było dobre w tym tomie? No chyba fakt, że to prawdopodobnie ostatnia książka o "zdolnym śledczym" Leo.
Tak, to w sumie tyle.
Nie polecam, przy poprzednim tomie polecałem oglądanie schnącej farby jako lepszą rozrywkę, więc tutaj lepiej patrzeć na farbę już wyschniętą.

Czuję się okradziony z każdej godziny, kiedy zapoznawałem się ze słowami napisanymi w tym tomiszczu. To było o-kro-pne. Jak gotowany bób albo zupa owocowa.
Jest to podoba marnizna jak poprzednie tomy, tylko jeszcze ciutkę gorsza. Nie ma na przykład śmiesznego dowcipu. Bohaterowie dalej mają traumy, a Leo jest najtraumatyczniejszy. Jego motywy postępowania są tak żałośnie...