"Zwyczajną przysługę" zakupiłam zachęcona zwiastunami promującymi jej adaptację filmową, którą, jako wielbicielka wszelkich dreszczowców, wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała obejrzeć. Na korzyść tej powieści przemawiało także porównywanie jej we wszelkich recenzjach z "Dziewczyną z pociągu" oraz "Zaginioną dziewczyną". Niestety, jak się później okazało, zupełnie nietrafione.
Książkę rozpoczynają fragmenty bloga jednej z głównych bohaterek. Przyznam szczerze, że ciężko było mi przebrnąć przez tego rodzaju rozdziały. Blog kobiety opisywany jest jako wielce popularny, czytany przez kobiety z całego świata. Nie sądzę jednak, że gdyby rzeczywiście istniał, to czytałby go ktoś poza samą jego autorką. Forma w jakiej jest prowadzony nie jest najtrafniejszym wyborem, posty są chaotyczne, a autorka sprawia wrażenie niezwykle infantylnej.
Niestety, gdy rozdziały w formie bloga ustępują miejsca narracji pierwszoosobowej, sytuacja nie ulega żadnej poprawie. Mam wrażenie, że Darcey Bell chciała za wszelką cenę zszokować czytelnika sekretami skrywanymi przez bohaterów książki, i rzeczywiście, miała na nie całkiem niezłe pomysły, ale wygląda na to, że po drodze trochę się pogubiła. Irracjonalne zachowania płytkich bohaterów, nienaturalne dialogi, oraz niezamknięte wątki. O ile sama historia na początku zaciekawia, a autorka buduje swego rodzaju suspens, tak od połowy powieści książka nabiera zbyt szybkiego tempa, zaczyna się robić potworny bałagan i pojawia się wiele nieścisłości. Żaden z bohaterów nie zaskarbia sobie sympatii czytelnika, nie poprzez swoje akcje, ale poprzez niefortunną ich kreację ze strony autorki. Końcowe rozdziały czyta się, jak gdyby autorka pisała je w biegu, nie skupiając się w najmniejszym stopniu na sensie swoich słów.
Styl językowy powieści również pozostawia wiele do życzenia. Góruje tu język spoza normy użytkowej, który nie uprzyjemnia czytania tej już i tak błahej historii. W tym wypadku jednak nie wiem, czy wina za to leży po stronie autorki, czy po stronie tłumacza. A może po obydwóch? Nie będę miała okazji tego sprawdzić, bo książka zrobiła na mnie tak złe wrażenie, że ostatnie o czym teraz myślę, to czytanie jej w oryginale.
Fajny pomysł, zła forma. Niewykorzystany potencjał.

"Zwyczajną przysługę" zakupiłam zachęcona zwiastunami promującymi jej adaptację filmową, którą, jako wielbicielka wszelkich dreszczowców, wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała obejrzeć. Na korzyść tej powieści przemawiało także porównywanie jej we wszelkich recenzjach z "Dziewczyną z pociągu" oraz "Zaginioną dziewczyną". Niestety, jak się później okazało, zupełnie...