Zmieniają się pory roku w i tym razem w Jagodnie panuje późna jesień a potem zima.
Jedno się nie zmienia. Życie toczy się własnym rytmem bez względu na porę roku. I co mnie niezmiernie cieszy, autorka nie wikła swoich bohaterów w jakieś tragedie, ale pokazuje normalne życie, co prawda niepozbawione kłopotów ale też pełne nieoczekiwanych wydarzeń.
Mimo, że to już ósmy tom wcale nie czuję się znudzona ani znużona czytając o kolejnych perypetiach bohaterów, bo autorka w każdej z kolejnej części wprowadza nowe postacie i nowe wątki.
Tym razem jest to fotograf Hubert, który ma za zadanie zrobić zdjęcia promujące miejscowość a przy okazji robi to co najbardziej lubi, portrety kobiet, które mają być wystawione w dworku hrabianek razem ze starymi zdjęciami innych mieszkańców.
Kaśka znajduje na strychu pudło pełne starych zdjęć a wśród nich jedno tajemnicze o którym Zosia nie chce nic powiedzieć. Ale dzięki niemu zostaje
zakończony wątek artystki Lei z poprzedniego tomu.
Równie ciekawy jest też wątek Huberta i jego żony Agaty. Kobieta jest chorobliwie zazdrosna o męża i ciągle podejrzewa go o kolejne kochanki co niestety może doprowadzić do tragedii.
Po raz kolejny bardzo przyjemnie spędziłam czas w Jagodnie i jego mieszkańcami. Każdemu z nich autorka poświęciła trochę czasu i każdy ma swoją historię.
Powieść jak zwykle napisana w sposób prosty a jednocześnie ciekawy. I dużo się tu dzieje, mimo że akcja jest raczej powolna. Oczywiście zakończenie następuje w takim momencie, że już chciałoby się zacząć czytać kolejny tom.

Zmieniają się pory roku w i tym razem w Jagodnie panuje późna jesień a potem zima.
Jedno się nie zmienia. Życie toczy się własnym rytmem bez względu na porę roku. I co mnie niezmiernie cieszy, autorka nie wikła swoich bohaterów w jakieś tragedie, ale pokazuje normalne życie, co prawda niepozbawione kłopotów ale też pełne nieoczekiwanych wydarzeń.
Mimo, że to już ósmy tom...