Pamiętam, że „Czerń kruka”, autorstwa brytyjskiej mistrzyni suspensu, Ann Cleeves, zawróciła mi w głowie od pierwszych stron. Nieśpiesznie skonstruowana fabuła, sącząca się jak surowica z rany i wietrzny klimat wichrowych wzgórz, owijający się wokół szyi niczym boa dusiciel, to znaki rozpoznawcze Kwartetu Szetlandzkiego.

Taka też jest kolejna część serii „Biel nocy”, a nawet lepsza. Więcej postaci, nie jeden, a dwóch śledczych, no i gdzie nie spojrzeć trup. A wszystko to dzieje się w mikroskopijnej mieścinie na krańcu świata. Tą niedorzeczną makabrę rozpoczyna niepozorny clown, który rozdaje przyjezdnym bileciki z informacją, że „Otwarcie wystawy odwołane z powodu śmierci w rodzinie”. Ten drobiazg wystarcza, by ruszyła machineria tragicznych zdarzeń.

Cleeves nie była by sobą gdyby w „Bieli nocy”, nie poświęciła zarówno dużo przestrzeni jak i czasu, na sylwetki psychologiczne bohaterów. Niemalże każda postać przedstawiona przez autorkę w tej powieści jest dopieszczona do granic możliwości. Bohaterowie wykreowani przez autorkę są niczym żywy twór, składający się z ciała, umysłu i charakteru. Wątek Jimmiego Pereza i Fran Hunter przybiera na sile. Mimo iż pąsów na twarzy nie miałam, to uważam, że wszystko subtelnie porusza się do przodu w dobrym kierunku.

Na całość zapraszam oczywiście na blog
https://kryminalnakuchnia.com/biel-nocy-ann-cleeves/

Pamiętam, że „Czerń kruka”, autorstwa brytyjskiej mistrzyni suspensu, Ann Cleeves, zawróciła mi w głowie od pierwszych stron. Nieśpiesznie skonstruowana fabuła, sącząca się jak surowica z rany i wietrzny klimat wichrowych wzgórz, owijający się wokół szyi niczym boa dusiciel, to znaki rozpoznawcze Kwartetu Szetlandzkiego.

Taka też jest kolejna część serii „Biel nocy”, a...