SMUTNA PRAWDA
„Agonia” Pawła Kapusty to zbiór reportaży o ofiarach polskiego systemu ochrony zdrowia. Mogło by się zdawać, że mowa tu o pokrzywdzonych przez los pacjentach. No niestety. Pacjenci to jedno, a lekarze, pielęgniarki, ratownicy, opiekunowie medyczni to druga strona medalu. Wyrabianie ponad 350 godzin miesięcznie, ogromne obciążenie psychiczne i w wielu przypadkach kiepska płaca ani trochę nie rekompensuje ogromnego zaangażowania. Paweł Kapusta w kilkunastu reportażach niezwykle trafnie i wyzbywając się zbędnego patosu ukazuje przykry obraz służby zdrowia. Kilkanaście różnych historii i kilkanaście różnych dramatów, na które nie ma lekarstwa i na które prawo, władza, administracja wypinają się w całej okazałości.

BEZRADNOŚĆ
Z każdym kolejnym tekstem Kapusty uwiadamiałam sobie beznadziejność sytuacji, w których znaleźli się bohaterowie. Jednak jeszcze gorsza okazała się bezradność. Praca ponad siły, załamanie psychiczne to tylko wierzchołek góry lodowej medycznej grupy zawodowej. Próba egzystencji z ludzką nienawiścią to już zupełnie inna para kaloszy. Sprawny system mógłby zapobiec na większość bolączek. Mógłby, gdyby nie był nastawiony na zysk i opłacalność, a na ludzkie życie. NFZ bardzo nisko wycenia ludzki byt, często sprowadzając go do poziomu marginalnego. Bohaterami reportaży Pawła Kapusty są również pacjenci, którzy walcząc z bezlitosnym systemem o zdrowie tracą majątek, rodzinę i zdrowie psychiczne.

IDEALIŚCI
Wielu bohaterów reportaży to idealiści, którzy wierzą w zmianę, nie boją się konsekwencji i olewają system po to by móc ratować ludzi. Podkreślają, że gdyby jeszcze raz mieli wybrać swoją zawodową ścieżkę to wybraliby tak samo. To godna podziwu postawa.

Podobnie jest w przypadku pacjentów, którzy pomimo nieuleczalnych chorób walczą o każdy dzień życia. Wykańczające wieloletnie pisemne potyczki z biurokratami w NFZ hartują, ale i niszczą człowieka psychicznie. Ten się jednak nie poddaje, bo chce żyć normalnie.

APEL
Jako pacjenci od służby zdrowia oczekujemy 100% atencji, empatii i współczucia. Często jednak sami od siebie tego nie dajemy. Po drugiej stronie też są ludzie. Dlaczego ich nie zauważamy?

Traktujmy innych tak jak chcielibyśmy by nas traktowano. Z szacunkiem i wyrozumiałością. Może lekarz jest po ciężkiej reanimacji, a pielęgniarka zwyczajnie nie ma sił podnosząc piętnastego pacjenta w ciągu kilku godzin. Czasami zdarzają się przypadki skrajnego braku kultury, taktu i znieczulicy. W dużej mierze jest to jednak zmęczenie, w wielu przypadkach frustracja i przepracowanie. Niech człowiek człowiekowi nie będzie wilkiem.

PODSUMOWANIE
Książka Pawła Kapusty może i nie jest wybitna, nie mniej jednak jest to ważna lektura, która otwiera oczy, sprawia fizyczny ból i wywołuje dyskusję. Dawno nie miałam takiej gonitwy myśli i uczucia bezradności. Wszyscy jesteśmy ofiarami bezdusznego systemu, który nastawiony jest na zysk, a nie na ludzkie istnienie. Gdyby jednak nie ludzkie istnienie, ten system nie miałby prawa działać. O ironio!

Podczas lektury czasami miałam wrażenie, że autor chciał wzbudzić niepotrzebną sensację. Doceniam ukazanie prawdziwego obrazu rzeczywistości i rozgrywających się ludzkich dramatów, jednak czasami przekoloryzowanie kłuło mnie w oczy. Mimo to uważam, że to lektura warta uwagi. Nie tylko ze względu na poruszone tematy, ale na mnogość różnych perspektyw i skali problemów polskiej służby zdrowia. Czytelnik poznaje historie ratowników medycznych, więziennych lekarzy, pielęgniarek na oddziale położniczym, pracowników SORu czy bezradnych pacjentów wżynające się bezlitośnie w pamięć i niedające o sobie zapomnieć.

“Agonia” w trzech słowach: mocna, wstrząsająca, nieco sensacyjna.

SMUTNA PRAWDA
„Agonia” Pawła Kapusty to zbiór reportaży o ofiarach polskiego systemu ochrony zdrowia. Mogło by się zdawać, że mowa tu o pokrzywdzonych przez los pacjentach. No niestety. Pacjenci to jedno, a lekarze, pielęgniarki, ratownicy, opiekunowie medyczni to druga strona medalu. Wyrabianie ponad 350 godzin miesięcznie, ogromne obciążenie psychiczne i w wielu...