Czyta się dość dobrze. Opisane historie są w krótkiej formie napisane, gdzie się to dobrze czyta. Ukazana jest ta druga strona medalu, której większość ludzi jest nie świadoma. Polecam.

Czyta się dość dobrze. Opisane historie są w krótkiej formie napisane, gdzie się to dobrze czyta. Ukazana jest ta druga strona medalu, której większość ludzi jest nie świadoma. Polecam.

Szacunek dla każdego kto walczy o swoje zdrowie w beznadziejnej sytuacji.

Ciężko mi ocenić książkę o ludzkich cierpieniach. Wyczuwam syndrom sztokholmski. Nikt za kogoś zawodu nie wybiera, a i zawsze można pracę zmienić. Zgrzyta mi tu naiwność z narzekaniem. Klawisza, lekarza, pielęgniarki w psychiatryku i uwaga chyba samego autora reportażu. Wydaje mi się, że dołożył dużo od siebie. Na każdy przypadek chirurg rzuca łaciną przy rozmowie z innym lekarzem? Mam wrażenie, że te historie są podbite, żeby jeszcze bardziej zdołować. Na myśl mi przychodzi E. Jaworowicz.

Czego się spodziewać po takim tytule. Jak ktoś nie zna środowiska szpitalnego z drugiej strony to może to połknie jak pelikan. Są oddziały, gdzie praca jest średnio ciężka. Są oddziały gdzie jest tak ciężko jak to opisane w tym tytule. Prawda jest taka, że w każdym worku pacjentów jak i lekarzy znajdą się oszuści jak i ci co "primus non nocere".

Szacunek dla każdego kto walczy o swoje zdrowie w beznadziejnej sytuacji.

Ciężko mi ocenić książkę o ludzkich cierpieniach. Wyczuwam syndrom sztokholmski. Nikt za kogoś zawodu nie wybiera, a i zawsze można pracę zmienić. Zgrzyta mi tu naiwność z narzekaniem. Klawisza, lekarza, pielęgniarki w psychiatryku i uwaga chyba samego autora reportażu. Wydaje mi się, że dołożył dużo...

Bardzo dobra praca reporterska, chociaż sprzed 6 lat, a jakoby nic się w polskiej służbie zdrowia nie zmieniło. Jesteś chory na chorobę rzadką, system nie chce Ciebie widzieć ani słyszeć. Chcesz leczyć zęby? Proszę bardzo - na pół gwizdka. Ale jeśli zagwiżdże strażnik w zakładzie karnym - karetka w te pędy jedzie, bo procedury, za co płaci Pan i Pani też płaci.
To jedna strona medalu. Na drugiej widnieją niedoceniane, przemęczone twarze ratowników, pielęgniarek, lekarzy. Czy to jest medal, na który stać Państwo za wszystkie nasze składki?

Bardzo dobra praca reporterska, chociaż sprzed 6 lat, a jakoby nic się w polskiej służbie zdrowia nie zmieniło. Jesteś chory na chorobę rzadką, system nie chce Ciebie widzieć ani słyszeć. Chcesz leczyć zęby? Proszę bardzo - na pół gwizdka. Ale jeśli zagwiżdże strażnik w zakładzie karnym - karetka w te pędy jedzie, bo procedury, za co płaci Pan i Pani też płaci.
To jedna...

Ten zbiór reportaży powinien być przyczynkiem do dyskusji o chorym, a miejscami wręcz nieuleczalnie chorym, systemie opieki zdrowotnej w Polsce. Autor obnaża niemal wszystkie słabości służby zdrowia, z precyzją godną mistrza szpady wskazuje m.in. dziury w systemie prowadzące do patologicznych zachowań wśród tych, którzy powinni wyłącznie stać na straży naszego zdrowia i życia-lekarzy i personelu medycznego, a często z powodu owych patologii nie mają do tego środków finansowych, narzędzi, a z czasem również sił. Bardzo mocna rzecz, bardzo dobrze napisana (wysoko cenię pióro Pawła Kapusty) i świetnie przeczytana przez Jacka Lenartowicza.

Ten zbiór reportaży powinien być przyczynkiem do dyskusji o chorym, a miejscami wręcz nieuleczalnie chorym, systemie opieki zdrowotnej w Polsce. Autor obnaża niemal wszystkie słabości służby zdrowia, z precyzją godną mistrza szpady wskazuje m.in. dziury w systemie prowadzące do patologicznych zachowań wśród tych, którzy powinni wyłącznie stać na straży naszego zdrowia i...

Zanim przeczytałem tę książkę wiedziałem, że praca w 'służbie zdrowia' do łatwych nie należy. Teraz wiem, że jest jeszcze gorzej... Ci ludzie na to nie zasługują. Człowiek człowiekowi ratownikiem...

Zanim przeczytałem tę książkę wiedziałem, że praca w 'służbie zdrowia' do łatwych nie należy. Teraz wiem, że jest jeszcze gorzej... Ci ludzie na to nie zasługują. Człowiek człowiekowi ratownikiem...

Pana Pawła Kapustę poznałem najpierw jako dziennikarza sportowego zajmującego się piłką nożną. Nie przypuszczałem, że jest równie świetnym reportażystą, zajmującym się tematami społecznymi. Ogromny plus za sam sposób napisania tego reportażu, który jest przede wszystkim rzetelny, dodatkowo nie jest nudny, dzięki temu szybciej czyta się tę książkę.
,
Co do samej "Agonii", jest to książka nie tyle wstrząsająca, co do bólu prawdziwa. Wszyscy wiemy, że polska służba zdrowia funkcjonuje tak A nie inaczej (chociaż może lepiej napisać, że wcale nie funkcjonuje, patrząc np. na choćby długość kolejek do specjalistów),jednak zetknięcie się ze słowami osób, które są w tym systemie jest przerażająca i wbija w fotel. Przeładowane szpitale, przemęczeni lekarze, pracujący często za pieniądze niewspółmierne do wykonywanych obowiązków. Nie powinien więc dziwić tytuł tej książki. Publiczna służba zdrowia jest w "Agonii", co świetnie zebrał i opisał Pan Kapusta, czyniąc ten tytuł jednym z lepszych w dziedzinie książek poświęconych problemom medycyny i lekarzy.

Pana Pawła Kapustę poznałem najpierw jako dziennikarza sportowego zajmującego się piłką nożną. Nie przypuszczałem, że jest równie świetnym reportażystą, zajmującym się tematami społecznymi. Ogromny plus za sam sposób napisania tego reportażu, który jest przede wszystkim rzetelny, dodatkowo nie jest nudny, dzięki temu szybciej czyta się tę książkę.
,
Co do samej "Agonii",...

To jest reportaż dla ludzi o grubej skórze, mocnych nerwach i umiejących wyłączyć emocje. Ja nie posiadam żadnej z tych cech, dlatego bolało mnie każde przeczytane zdanie, a rozdział o patologiach ciąży dosłownie mnie powalił.

Sądzę, że nie ma osoby, która nie miałaby osobistych doświadczeń z polską służbą zdrowia - tkanką z gruntu chorą, a przecież odpowiedzialną za zdrowie innych. Przemęczeni lekarze i sfrustrowani pacjenci to codzienność. Do tego walka ze skostniałymi procedurami, wykluczającymi się przepisami i ogólną znieczulicą powodują, że lecznictwo w Polsce to piekło na ziemi.

Podobnie jak w przypadku reportażu "Spowiedź klawisza", nie oceniam treści, bo tej nie da się objąć żadnym kryterium, stawiam notę za reporterską rzetelność, wrażliwość i wnikliwość, za brak stronniczości i pokazanie obu stron medalu, czyli strony pacjenta i strony lekarskiej oraz za umiejętność przedstawienia społecznie trudnej problematyki w przyjazny sposób.

Mimo poruszania tematyki wielkiego kalibru, reportaże Pawła Kapusty uważam za jedne z lepszych wśród tych, które dotąd przeczytałam.

Tytuł reportażu jest wielce wymowny i adekwatny niemal na każdej płaszczyźnie poruszanych zagadnień.

To jest reportaż dla ludzi o grubej skórze, mocnych nerwach i umiejących wyłączyć emocje. Ja nie posiadam żadnej z tych cech, dlatego bolało mnie każde przeczytane zdanie, a rozdział o patologiach ciąży dosłownie mnie powalił.

Sądzę, że nie ma osoby, która nie miałaby osobistych doświadczeń z polską służbą zdrowia - tkanką z gruntu chorą, a przecież odpowiedzialną za...

Ciekawa lektura poruszająca problem polskiej służby zdrowia. Autor w przystępny sposób opisuje bolączki wadliwego systemu. Ode mnie 8/10.

Ciekawa lektura poruszająca problem polskiej służby zdrowia. Autor w przystępny sposób opisuje bolączki wadliwego systemu. Ode mnie 8/10.

Reportaż opisuje kilkanaście relacji (od 2013 do 2017 roku) zarówno lekarzy jak i pacjentów w zróżnicowanych specjalizacjach. Jakość historii przekazuje dużo przykrych emocji. Pomimo różnych sytuacji wyraźnie widać jak bardzo dziurawy jest system i organizacja w Polsce na szczeblu zdrowotnym jak i prawnym.

Reportaż opisuje kilkanaście relacji (od 2013 do 2017 roku) zarówno lekarzy jak i pacjentów w zróżnicowanych specjalizacjach. Jakość historii przekazuje dużo przykrych emocji. Pomimo różnych sytuacji wyraźnie widać jak bardzo dziurawy jest system i organizacja w Polsce na szczeblu zdrowotnym jak i prawnym.

Rewelacyjna pozycja o systemie ochrony zdrowia, absurdach biurokracji, cenie ludzkiego zdrowia i życia.
To prawdziwe historie ludzi, których nie oszczędził ani los, ani państwo. To też świadectwa ludzi, którzy ślubowali nie szkodzić.
I choć narracja nie jest pozbawiona odrobiny humoru, przedstawione historie niekiedy zdają się niemożliwe i są niewyobrażalne dla osoby, która nie doświadczyła ich na własnej skórze. Jednak pamiętać należy, że ochrona zdrowia to nie zawsze absurd po stronie instytucji - to czasem również bezmyślność i egoizm pacjentów.
Nie spodziewałam się trafić na kilka znajomych nazwisk - to również ciekawe doświadczenie ☺️
Książkę szczerze polecam 👌

Rewelacyjna pozycja o systemie ochrony zdrowia, absurdach biurokracji, cenie ludzkiego zdrowia i życia.
To prawdziwe historie ludzi, których nie oszczędził ani los, ani państwo. To też świadectwa ludzi, którzy ślubowali nie szkodzić.
I choć narracja nie jest pozbawiona odrobiny humoru, przedstawione historie niekiedy zdają się niemożliwe i są niewyobrażalne dla osoby,...