Agonia

Wstrząsająca, a jednocześnie mistrzowska.

Wstrząsająca, a jednocześnie mistrzowska.

Pokaż mimo to

"Stoję w kolejce do lekarza z opuchniętym gardłem i cieknącym nosem, liczę minuty, kiedy nadejdzie moja kolej do okienka rejestracji. Podchodzę. ,,Nie ma numerków” – słyszę zirytowany głos rejestratorki. A jeszcze nic nie zdążyłam powiedzieć"

Reporterski zapis polskiej służby zdrowia oczami ratowników medycznych, pielęgniarek, lekarzy. Pokazuje sytuację  pacjentów, którzy w biurokratycznej machinie służby zdrowia nie mają nic do powiedzenia.
Absurdy i paranoje polskiej służby zdrowia znamy wszyscy z autopsji. Myśląc o sobie jako o pacjencie – zaczynam się bać. Bo jeśli nie stać Cię na prywatną opiekę zdrowotną – Twoje zdrowie i życie może okazać się mniej ważne niż papier, dokument NFZ czy odpowiednio wypełniona rubryczka. System odczłowiecza, nie ma żywego człowieka jest numer, zazwyczaj PESEL lub ten... karty kredytowej. Autor  w przejmujący sposób obnaża dziury systemu, uwikłanie personelu medycznego i przerażającej perspektywy pacjentów. Każdy z reportaży wstrząsa trochę bardziej, coraz trudniej je czytać, a jednocześnie nie możesz się oderwać. Jak dłubanie w zepsutym zębie – boli, ale nie potrafisz przestać. Zmęczenie, irytacja, brak sprzętu i personelu, brak pieniędzy i perspektyw – to polski szpital i polska przychodnia. Czytając o rzeczywistości lekarzy, pielęgniarek i ratowników medycznych mam dla nich trochę więcej zrozumienia, trochę więcej empatii. Ale mój strach jest coraz większy. Historie i malowane słowem obrazy działają na wyobraźnie, a ludzkie historie wzbudzają emocje, tym większe, że mogą dotyczyć po części każdego z nas – bo to co opisuje Paweł Kapusta to nie chora wizja autora, a polska rzeczywistość.

Przeczytaj – na własną odpowiedzialność. Może będziesz spokojniejszy w kolejce, może zrozumiesz zdenerwowanego lekarza lub nieprzyjemną pielęgniarkę? Może zainwestujesz w prywatną opiekę medyczna? Skutki uboczne przeczytania mogą być długotrwałe i nieodwracalne.

"Stoję w kolejce do lekarza z opuchniętym gardłem i cieknącym nosem, liczę minuty, kiedy nadejdzie moja kolej do okienka rejestracji. Podchodzę. ,,Nie ma numerków” – słyszę zirytowany głos rejestratorki. A jeszcze nic nie zdążyłam powiedzieć"

Reporterski zapis polskiej służby zdrowia oczami ratowników medycznych, pielęgniarek, lekarzy. Pokazuje sytuację  pacjentów, którzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgając po tę książkę nie sądziłam że tak mnie ona poruszy. Autor, Paweł Kapusta opisuje z zegarmistrzowską precyzją choroby polskiej służby zdrowia.

Worek "wyzwań" zdaje się być napięty: presja, brak szacunku na oddziale, niezadowoleni pacjenci, NFZ który kręci i odbiera kasę na leki nawet dzieciom które są nieuleczalnie chore.

Do tego dodamy obraz lekarza z każdej strony: ze zwykłego SOR-u, z karetki pogotowia, z więziennictwa, z gabinetu dentystycznego. Każdy ma utratę wiary w człowieka, w system, w siebie samego.

Książka mocna. Dużo się nauczyłam. Przede wszystkim tego by być wdzięczną tym którzy nas leczą "mimo wszystko".
Przeczytać.

Sięgając po tę książkę nie sądziłam że tak mnie ona poruszy. Autor, Paweł Kapusta opisuje z zegarmistrzowską precyzją choroby polskiej służby zdrowia.

Worek "wyzwań" zdaje się być napięty: presja, brak szacunku na oddziale, niezadowoleni pacjenci, NFZ który kręci i odbiera kasę na leki nawet dzieciom które są nieuleczalnie chore.

Do tego dodamy obraz lekarza z każdej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po literaturę faktu sięgam po to, żeby dowiedzieć się czegoś nowego i pod tym względem ta książka w jakimś stopniu spełniła moje oczekiwania. Dobrze, że autor dał głos swoim rozmówcom, bo o problemach służby zdrowia należy mówić często i domagać się jej reformy.
Co nie podobało mi się w tej książce, to styl, w jakim została napisana. Jestem przyzwyczajona do stylu reporterskiego pozbawionego elementów literatury pięknej. Nużyły mnie zdania typu ,,Groźby tną powietrze, a krzyki fruwają aż po sufit." lub ,,Niedziela jest piękna, słoneczna, zwiewna." O ile jeszcze rozumiałabym to drugie zdanie jako opis sytuacji, to nie pasuje mi określenie ,,zwiewna" jako przydawka ,,niedzieli" - zwiewna to może być sukienka.
W reportażach moim zdaniem dziennikarz ma być wręcz przeźroczysty - tak samo przeźroczysty jak jego styl, nieodwracający uwagi od przedstawianych historii.
Na wszystko dałoby się przymknąć oko, gdyby nie ostatni bohater. Mowa o Zbigniewie objętym izolacją w Gostyninie, który w przeszłości dopuścił się (o ile pamiętam) 15. włamań w celu kradzieży, połączonych z napaścią seksualną na dziewczynki w wieku 10-13 lat. Odsiedział wyrok 1 5 lat, wyszedł na 10 miesięcy na wolność, ale sąd, kierujący się ustawą o tzw. bestiach, stwierdził, że może popełnić ponownie przestępstwo, dlatego skierował go do Gostynina. Odbiegając od zasadności ustawy o bestiach, o której można by dużo mówić, Kapusta przedstawił historię Zbigniewa, którego nazywa Zbychem. To pierwszy zgrzyt, dla mnie świadczący o braku profesjonalizmu. To nie żaden Zbych, tylko Zbigniew. Możemy rozumieć jego wściekłość, ale czy mamy go lubić? Drugi zgrzyt - Zbigniew wygrywa konkursy poetyckie, co Kapusta kwituje zdaniem ,,Gdyby przed skazaniem i wywiezieniem z dala od społeczeństwa ktoś Zbychowi powiedział, że będzie wygrywał literackie konkursy, zgwałciłby go zapewne brutalnym śmiechem." Chwila, chwila - czy ten człowiek, ze zdiagnozowaną raptofilią, nie zniszczył czasem życia 15. dzieci? Zgwałcił 15. dzieci - czy naprawdę jest dobre używanie w tym zdaniu określenia ,,zgwałciłby go"? Dla mnie to obrzydliwa zabawa słowem.
W moim odczuciu autor uległ urokowi tego człowieka, albo niezamierzenie opisuje jego przypadek w sposób po prostu przyjazny. Chciałabym doczekać się książki, w której oprócz ,,biednych", ,,skrzywdzonych przez los" pacjentów Gostynina, ktoś spróbuje pokazać także wypowiedzi ich ofiar oraz psychiatrów zajmujących się przypadkami psychopatów. Może po prostu wypadałoby napisać o tym oddzielny reportaż, a nie upychać to w zbiór historii o polskiej służbie zdrowia.

Po literaturę faktu sięgam po to, żeby dowiedzieć się czegoś nowego i pod tym względem ta książka w jakimś stopniu spełniła moje oczekiwania. Dobrze, że autor dał głos swoim rozmówcom, bo o problemach służby zdrowia należy mówić często i domagać się jej reformy.
Co nie podobało mi się w tej książce, to styl, w jakim została napisana. Jestem przyzwyczajona do stylu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli w moim prywatnym rankingu nadałam Justynie Kopińskiej tytuł królowej reportażu, to Paweł Kapusta swoją „Agonią” uzyskał tytuł księcia z dużą szansą na koronację na króla, jeżeli tylko dalej utrzyma tak wysoki poziom.

„Agonia” przenosi nas w świat polskiej służby zdrowia. Wchodzimy z butami w życie zarówno pracowników jak i pacjentów, którzy wydawać by się mogło toczą ze sobą wojnę podjazdową. Jednak okazuje się, że wszyscy tkwimy w pułapce systemu, który bezlitośnie lekarzom związuje ręce, pomiata pielęgniarkami, a pacjentów skazuje na zbędne cierpienie, a nawet śmierć.

„(…) Modlitwy docierają jednak co najwyżej do Boga, bo dyspozytor nic o nich nie wie.”

Pawłowi Kapuście udało się zebrać historie, które są poruszające. Każda w nieco inny sposób, ale sprawiły, że serce mi kilka razy piknęło. Czytelnik ma okazję poznać kulisy pracy lekarzy i pielęgniarek z różnych oddziałów i jednostek. Pokazuje to, co, na co dzień pozostaje ukryte i czego pacjenci nie widzą. I choć sama mogłabym powiedzieć kilka „ciepłych” słów o polskiej służbie zdrowia, która czasem sprawia wrażenie jakby chciała człowieka dobić zamiast wyleczyć, to zdecydowanie polecam zapoznanie się z „Agonią” i zajrzenie za kurtynę. Po drugiej stronie bowiem dzieją się zaskakujące rzeczy.

Kapusta pokazuje inne oblicze służby zdrowia. Ludzi uwięzionych w bezlitosnej machinie, z której często nie ma innego wyjścia, jak wyjazd za granicę. Przepracowanie, słabe zarobki, NFZ podcinający skrzydła i uniemożliwiający lekarzom leczenia pacjentów według najlepszych standardów, awantury z często rozsierdzonymi pacjentami ( często słusznie zresztą) i to wszystko okraszone widokiem krwi, bólu i śmierci. Wszystko to sprawia, że warunki pracy w polskiej służbie zdrowia są dalekie od komfortowych.

Pacjenci uwięzieni na samym spodzie drabiny zdają się być bardziej kamieniem w bucie niż pełnowartościowym elementem. Przepisy dehumanizujące człowieka i obdzierające go z godności, stworzone tylko po to, aby jak najwięcej pieniędzy zostało w kasie doprowadzają do niejednego dramatu.

Paweł Kapusta okazał się wnikliwym obserwatorem posiadającym lekkie pióro i zdolność przedstawienia bohaterów w sposób, który sprawia, że czytelnik jest uwięziony w świecie przedstawionym aż do ostatniej strony.

Czy lektura sprawi, że nasze życie, jako pacjenta stanie się lepsze? Nie. Ale pozwoli spojrzeć inaczej na zabieganych ludzi po drugiej stronie barykady. I może łatwiej niektórym przejdzie przez gardło proste acz rzadko spotykane słowo „dziękuję”.

Jeżeli w moim prywatnym rankingu nadałam Justynie Kopińskiej tytuł królowej reportażu, to Paweł Kapusta swoją „Agonią” uzyskał tytuł księcia z dużą szansą na koronację na króla, jeżeli tylko dalej utrzyma tak wysoki poziom.

„Agonia” przenosi nas w świat polskiej służby zdrowia. Wchodzimy z butami w życie zarówno pracowników jak i pacjentów, którzy wydawać by się mogło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając zastanawiałem się czy to ja trzymam książkę, czy książka trzyma mnie...
Paweł Kapusta w jednym z wywiadów powiedział, że pisze obrzydliwie o rzeczach obrzydliwych. To prawda, choć niepełna, bo to sztuka pisać tak prawdziwie o tematach wagi ciężkiej. Autor nie gryzie się w język i oddaje rzeczywistość bez pudrowania czy filtrów. Temat Ochrony Zdrowia, nad którym się pochyla w "Agonii" podejmuje z różnych, często nieoczywistych punktów widzenia. Zagląda Ochronie Zdrowia do szafy, pod dywan, garnków w kuchni i pod spódnicę. Wszystko fenomenalnie przelewa na papier po czym może spojrzeć czytelnikowi prosto w oczy, które powinny być po "Agonii" szeroko otwarte, a źrenice maksymalnie rozszerzone. Właśnie zostałem fanem Pawła Kapusty.

Czytając zastanawiałem się czy to ja trzymam książkę, czy książka trzyma mnie...
Paweł Kapusta w jednym z wywiadów powiedział, że pisze obrzydliwie o rzeczach obrzydliwych. To prawda, choć niepełna, bo to sztuka pisać tak prawdziwie o tematach wagi ciężkiej. Autor nie gryzie się w język i oddaje rzeczywistość bez pudrowania czy filtrów. Temat Ochrony Zdrowia, nad którym się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza od czasu "Gułag"-u Anne Applebaum.Ciężki temat w prostych słowach zwykłych ludzi.Zostanie długo w mojej pamięci.("Botoks" Vegi to przy tym bajka dla dzieci)

Najlepsza od czasu "Gułag"-u Anne Applebaum.Ciężki temat w prostych słowach zwykłych ludzi.Zostanie długo w mojej pamięci.("Botoks" Vegi to przy tym bajka dla dzieci)

Pokaż mimo to

Wybitna pozycja. Dopracowana. Uczciwa. Boleśnie prawdziwa.

Wybitna pozycja. Dopracowana. Uczciwa. Boleśnie prawdziwa.

Pokaż mimo to

"Agonia" nie jest zwykłą, prostą lekturą do herbatki na jeden wieczór. To mocny, momentami szokujący i wyciskający z oczy łzy reportaż o działaniu polskiego systemu opieki zdrowotnej. A to, co się w nim dzieje niestety często jest przerażające i nie do uwierzenia!

Służba zdrowia została tu ukazana z kilku perspektyw: lekarza, pacjenta, pielęgniarek czy ratowników medycznych. To jeszcze bardziej ciekawi i zachęca do czytania.

"Agonia" nie jest zwykłą, prostą lekturą do herbatki na jeden wieczór. To mocny, momentami szokujący i wyciskający z oczy łzy reportaż o działaniu polskiego systemu opieki zdrowotnej. A to, co się w nim dzieje niestety często jest przerażające i nie do uwierzenia!

Służba zdrowia została tu ukazana z kilku perspektyw: lekarza, pacjenta, pielęgniarek czy ratowników...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka emocjonalnie „rozłożyła mnie na łopatki”. Opowiada o nieudolnym systemie opieki zdrowotnej w naszym kraju. Bezsensownych procedurach, przepisach, bezsilności nas, malutkich, znajdujących się na samym dole systemu - pacjentów.
Najbardziej poruszył mnie reportaż o śmierci młodego chłopaka, Michała, chorego na rzadką, nieuleczalną chorobę. O jego życie, z ogromną determinacja walczyli rodzice. Walczyli z systemem, komisjami, przepisami o przyznanie synowi bardzo kosztownego leczenia. Od nieodwołalnej decyzji komisji zależało życie ich dziecka.
Przygnębiająca jest bezsilność nas pacjentów, ale również pracowników służby zdrowia (bo autor też w swoich reportażach przedstawia pracę ponad siły pielęgniarek, ratowników medycznych czy lekarzy na początku swojej kariery zawodowej). Włos się jeży na głowie, gdy po przeczytaniu reportaży zdajemy sobie sprawę w jak w fatalnym stanie funkcjonuje nasza opieka zdrowotna, w jakim stopniu nasze życie i zdrowie zależy od decyzji urzędników. Przeraziła mnie przedstawiona sytuacja i zszokowała.
Końcowa część książki poświęcona problemom w służbie więziennej. Również mocne, trudne tematy i niestety prawdziwe.
Książkę, choć objętościowo niedużą, czytałam kilka dni. Po prostu emocje, jakie wywoływała nie pozwalały przeczytać mi więcej niż kilkanaście stron dziennie. Na długo „Agonia”pozostanie w mojej pamięci.
Polecam

Książka emocjonalnie „rozłożyła mnie na łopatki”. Opowiada o nieudolnym systemie opieki zdrowotnej w naszym kraju. Bezsensownych procedurach, przepisach, bezsilności nas, malutkich, znajdujących się na samym dole systemu - pacjentów.
Najbardziej poruszył mnie reportaż o śmierci młodego chłopaka, Michała, chorego na rzadką, nieuleczalną chorobę. O jego życie, z ogromną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to