Główną bohaterką tej powieści jest Doris, 96-letnia kobieta, której udało się dożyć późnej starości. Jej życie idealnie opisuje cytat, który znalazłam w tej powieści:
„Człowiek przez całe życie stara się dożyć jak najpóźniejszej starości, ale wiesz, wcale nie jest wesoło być tym najstarszym. W pewnym momencie nie ma już po co żyć. Zwłaszcza wtedy, kiedy wszyscy umarli”.
Niestety, muszę się z nim zgodzić. Moja prababcia dożyła niesamowitego wieku, miała 105 lat. I niestety, nie była osobą w pełni szczęśliwą. Nie miała już żadnych swoich znajomych, gdyż wszyscy już odeszli na tamten świat. Musiała doświadczyć strasznych rzeczy, takich jak wojna, zaginięcie męża, czy pochować własne wnuki i prawnuki. Starość wcale nie jest tak piękna, jak nam się wydaje. Sprawność fizyczna szwankuje, o wielu rzeczach się zapomina. Ta książka była dla mnie trudna, gdyż przypominała mi o mojej relacji z ukochaną prababcią.

„Życzę ci wszystkiego tyle, ile potrzeba. Tyle słońca ile potrzeba, żeby rozjaśniło dni. Tyle deszczu, ile potrzeba, żebyś doceniła słońce. Tyle radości, ile potrzeba na wzmocnienie duszy, ale też tyle smutku, ile potrzeba byś potrafiła docenić drobne przyjemności w życiu. I tyle spotkań, ile potrzeba, żebyś przywykła do pożegnań.”

Ta powieść pokazuje wiele aspektów naszego życia, pokazuje, jak ważna jest relacja z drugim człowiekiem. Starość jest tym, czego się obawiamy, staramy się to oddalić w czasie, ale nie da się tego uniknąć.

Historia Doris i Jenny jest niesamowicie wzruszająca. Książka naprawdę skłania do refleksji nad sobą, nad swoim życiem, nad naszymi relacjami z bliskimi. Powieść ta pokazuje również, że powinniśmy pozostawić po sobie coś dla następnych pokoleń.

Bardzo, bardzo polecam. Książka jest w pełni dopracowana. Ma wspaniałe wnętrze, przepiękną okładkę i przecudny, złoty grzbiet. Bardzo podobał mi się styl pisania autorki i chętnie sięgnę po jej kolejne powieści. W tej książce wszystko jest naprawdę na plus, fabuła, wizerunek, wszystko… Po prostu przeczytajcie 😊

Główną bohaterką tej powieści jest Doris, 96-letnia kobieta, której udało się dożyć późnej starości. Jej życie idealnie opisuje cytat, który znalazłam w tej powieści:
„Człowiek przez całe życie stara się dożyć jak najpóźniejszej starości, ale wiesz, wcale nie jest wesoło być tym najstarszym. W pewnym momencie nie ma już po co żyć. Zwłaszcza wtedy, kiedy wszyscy...