Co warto podkreślić już na początku LOVE Line II jest jeszcze bardziej "amerykańska" niż jedynka. Za sprawą plastycznego stylu historia Beth i Matta przypomina mi świat za ekranem - amerykański sen, który, choć nieprosty, jest wciągający i angażujący; taki, po którym pozostaje ta nieznośna, wiercąca dziurę w sercu chęć, że ja - czytelnik - też chcę przeżyć podobną historię! Ale może od początku...

Nie chcę za wiele zdradzać z fabuły, ponieważ ci, którzy nie czytali jedynki, nie powinni czytać spoilerów, natomiast ci, którzy przeczytali pierwszą część, i tak nie uwierzą, w jaką stronę powędrowała ta historia. Mam wrażenie, że fabuła plotła się sama. Trochę jak w życiu: trochę przewrotnych decyzji, szczypta łez, gruchot śmiechu i do przodu. Życie przecież samo się nie przeżyje! Pod tym względem Nina Reichter nie zawodzi i oferuje istny roller coaster bez trzymanki. Wierzcie mi - po lekturze dwójki sekrety z jedynki stają się tym dotkliwsze i tak bardzo prawdziwe, że nie sposób nie zatrzymać się na chwilę w lekturze... i pomyśleć.

To, co w pierwszej chwili może zaboleć, to znacznie uszczuplona liczba stron w porównaniu do pierwszej części. Akcja mknie własnym tempem i nigdy nie zostaje na siłę przyspieszona. Dzieje się niemało, a każda scena została napisana z pomysłem - tak właśnie miało być i to się po prostu czuje. Nie usunęłabym nawet jednej sceny z tego tomu... a przy okazji nie wiedziałabym, co tu jeszcze dopisać. Także to już o czymś świadczy, prawda?

Tak, jak wspominałam przy recenzji tomu pierwszego, Matt i Beth okazali się dobrymi mówcami, dlatego też warto posłuchać ciągu dalszego ich opowieści. Nie zawodzą w swej opowieści, ponieważ nawet dla tak doświadczonych osób, jakimi obydwoje są, koleje losu będą wymagały trudnych decyzji. Główni bohaterowie przechodzą wewnętrzną zmianę, dając przykład prawdziwej lekcji życia. To inteligentnie i z pomysłem poprowadzone postacie, których ma się wrażenie skądś zna. Żadne z nich nie jest do bólu naiwne, nie liczy na łut szczęścia, dlatego każda ich (trudna) decyzja może dać wiele do myślenia.
Ważne jest też to, że postacie drugoplanowe nie zawodzą. Nie są jakimś tam szarym tłem dla Beth i Matta, lecz ludźmi, którzy oddychają tym samym powietrzem, co oni. Na uwagę zasługuje szczególnie rodzina obu bohaterów, którzy mimo że występują epizodycznie, potrafią zaprezentować szczegółowo swoją osobowość.

Nie wiem, czy znajdzie się ktoś, komu nie odpowiadać będzie styl Niny Reichter. Pisarka tworzy zdania w podobny sposób co kamera obrazy - w prosty, niewymuszony, atrakcyjny. Ma się wrażenie, że to czytelnik znajduje się w centrum całej opowieści i porusza się bezgłośnie po hotelach, mieszkaniach, po całym Nowym Jorku. W LOVE Line II (podobnie jak w I) nieraz łapałam się za głowę i myślałam: Tak, Matt, tak Beth, macie rację, tak faktycznie jest w tym życiu.

W dwójce jest o wiele mniej psychologii (ostatecznie ta część ma nieco inną funkcję opowieści), ale i na nią znalazło się kilka kartek. Jak dla mnie trochę za mało, ale wbrew pozorom - wystarczająco. Nina Reichter ma dar przekazywania często trudnych definicji w prosty, klarowny sposób. I gdy tak posłuchałam trochę Matta (psychologa) uznałam, że znalazłam najlepszych adresatów, którzy po prostu POWINNI przeczytać LOVE Line. Dedykuję tę powieść tym, którzy potrzebują odwagi; odwagi wszelkiej materii: do miłości, do marzeń, do szczęścia.

https://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2018/10/przedpremierowo-love-line-ii-nina.html

Co warto podkreślić już na początku LOVE Line II jest jeszcze bardziej "amerykańska" niż jedynka. Za sprawą plastycznego stylu historia Beth i Matta przypomina mi świat za ekranem - amerykański sen, który, choć nieprosty, jest wciągający i angażujący; taki, po którym pozostaje ta nieznośna, wiercąca dziurę w sercu chęć, że ja - czytelnik - też chcę przeżyć podobną historię!...