Już w „Foucault w Warszawie” Ryziński dowiódł, że jest mistrzem „watowania”, najnowsza książka pokazuje, że pobił własny rekord: skąpe fakty utonęły w morzu informacji całkowicie zbędnych i w oceanie przypuszczeń i plotek.
Autor prowadzi narrację b. chaotycznie, nie zachowuje proporcji między bohaterami/wątkami i najzwyczajniej w świecie gubi „myśl przewodnią”. Co gorsza, nie zaznacza wyraźnie wypowiedzi rozmówców, trudno więc dociec, kiedy pojawia się komentarz odautorski. Razi styl, nieudolna podróbka krótkich, celnych zdań Krall – owszem, są krótkie, ale też naiwne i po prostu kiczowate.
Wyjątkowo paskudnym chwytem wydało mi się żerowanie na temacie Zagłady; pisząc o powstaniu w getcie i Wielkiej Akcji, Ryziński nie stroni od taniego efekciarstwa, co widać już w pierwszych akapitach książki.
Szkoda Michała Głowińskiego wplątanego w to przedsięwzięcie pochopnie określone mianem reportażu – zamiast czytać parafrazy jego utworów, lepiej sięgnąć po oryginał.
Jedyne, co w tej książce się broni, to historia Huberta, niezwykle barwnej postaci. I tak naprawdę to o nim jest ta książka.

Już w „Foucault w Warszawie” Ryziński dowiódł, że jest mistrzem „watowania”, najnowsza książka pokazuje, że pobił własny rekord: skąpe fakty utonęły w morzu informacji całkowicie zbędnych i w oceanie przypuszczeń i plotek.
Autor prowadzi narrację b. chaotycznie, nie zachowuje proporcji między bohaterami/wątkami i najzwyczajniej w świecie gubi „myśl przewodnią”. Co gorsza,...