Kim tak naprawdę jestem? Czy tą uśmiechniętą, rozbawioną dziewczyną, którą wszyscy znają? Czy tą drugą: tą smutniejszą, która wciąż się martwi i narzeka?
Życie Marty nie jest usłane różami, choć na pierwszy rzut oka takim właśnie się wydaje: mąż adwokat, dwie cudowne córki, własne mieszkanie w dużym mieście…
Dlaczego więc Marta się nie uśmiecha?
Czemu nie cieszy się tak jak inni? Czy to dlatego, że mąż wciąż chodzi podenerwowany i wszystko wskazuje na to, że został zwolniony z pracy?
Marta czuje, że coraz bardziej oddala się od niego, choć jednocześnie zależy jej na rodzinie. Co stanie się, gdy na jej drodze pojawi się przystojny, zabiegający o jej względy policjant?
Czy pozwoli mu wziąć się za rękę i poprowadzić w nieznane? I co wspólnego ma z tą opowieścią tajemnicze zaginięcie jej ojca?
Choć od tej tragicznej historii minęło już kilka dobrych lat, a ojciec został pochowany na cmentarzu, to ponownie pojawi się w życiu Marty. I on, i siostra Stella, pracująca na co dzień w szpitalu, który sama żartobliwie nazywa Hotelem Wszystkich Świętych. Kogo posłucha Marta? Czemu będzie kibicować: sercu czy rozumowi? Czy kryminalna zagadka nie przekreśli jej miłosnych planów i co zrobi, gdy na drodze do szczęścia stanie nie tylko brutalny mąż, ale też przystojny policjant, jego ojciec i dwa najprawdziwsze w świecie duchy? O tym musicie przekonać się sami. Uwierzcie, że naprawdę warto.

Autorka w swej powieści porusza bardzo wiele ważnych a zarazem niezwykle trudnych tematów. Czytelnik jest świadkiem przemocy domowej, znęcania się zarówno fizycznego jak i psychicznego, wyniszczającego człowieka od środka niczym nowotwór .Nieustający lęk Marty o siebie ale w głównej mierze o dzieci.

Powieść można podzielić na dwa wątki – jeden to właśnie życie rodzinne Marty, jej relacje z córkami, z mężem, teściową i matką. Drugi dotyczy przeszłości kobiety, dnia, kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął jej ojciec.


Narratorem tej powieści jest Marta, poznajemy całą historię widzianą jej oczami. Główna bohaterka jest kobietą młodą, można by powiedzieć, że ma wszystko, czego mogłaby zapragnąć oraz pozazdrościć niejedna sąsiadka – męża z dobrą pracą, mieszkanie w mieście, drogie ubrania, czas dla siebie, piękne córki. Ale to wszystko to tylko złudzenie. Tak naprawdę j jej życie jest jednym wielkim koszmarem. Marta nie jest sobą, udaje kogoś innego, by zadowolić męża, którego się boi. Robi wszystko, by się mu przypodobać, spychając własne pragnienia i potrzeby na dalszy plan. I choć w duszy cierpi, na twarzy ma uśmiech.


Przemoc psychiczna w rodzinie to problem natury prawnej, moralnej, psychologicznej i społecznej. Rodzina jest środowiskiem o podstawowym znaczeniu dla jakości funkcjonowania i rozwoju osobistego ludzi. Destrukcyjne zjawiska w jej obrębie powodują poważne szkody dla wszystkich członków rodziny.
Najczęściej przewagę sił wykorzystuje mężczyzna – ojciec i mąż, który maltretuje żonę i dzieci. Ofiary przemocy psychicznej to wraki ludzi. Może nie mają siniaków i blizn, ale słowa często bolą bardziej niż ciosy.
Kobieta, nad którą mąż znęca się psychicznie, nie potrafi żyć jako samodzielna jednostka. Ma skrajnie niską samoocenę.
Wierzy, że do niczego się nie nadaje, bo w takim przekonaniu utwierdzał ją cały czas mąż-tyran. Ponadto, ma ogromne poczucie winy za akty przemocy, jakie miały miejsce w domu.
Ciągle dostosowuje się do zdania partnera, idzie na ustępstwa, by niepotrzebnie nie „prowokować” złości u męża. Mówi to, co on chce usłyszeć, robi to, co on każe, nawet to, co urąga jej godności, ubiera tylko te ciuchy, które on pozwala nałożyć. Hamuje się przed wyrażeniem własnego zdania i unika ludzi.

Łucja Wilewska operuje bardzo plastycznym, prostym, lekkim i przyjemny w odbiorze językiem. Autorka zadbała o każdy szczegół, a także kreacje bohaterów, gdzie jedni wzbudzają niechęć, żal momentami wstręt tak jak Marek czy współczucie jak Marta. Czytając mamy wrażenie że bohaterowie są autentyczni niczym sąsiad a cała fabuła toczy się koło nas.

Kakofonia emocji, jakie jej towarzyszą przy odkrywaniu siebie i tajemnicy z przeszłości udzielają się i nam, a rosnąca ciekawość i zaskakujący finał są elementami oddającymi klimat i nastrój opowieści.
Czytelnik odczuwa wiele przeróżnych emocji podczas czytana tej wzruszającej powieści tj.
chandra, depresja, dysforia, melancholia, przygnębienie, rozpacz, zły nastrój. Lecz te wszystkie emocje nie zniechęcają do czytania wręcz odwrotnie zachęcają, gdyż jesteśmy ciekawi czy losy Marty się odmienią , uda jej się uwolnić od męża tyrana i czy znajdzie miłość na którą zasługuje .
Prawdziwa opowieść o prawdziwym życiu z mnóstwem afektów i pytań. Szczerze, bezpośrednio, bez ubarwiania. Łucja Wilewska odkrywa skrywane w kobiecych duszach pragnienia i uczucia. Czasami trudno przyznać się przed samą sobą, że jest źle, a kiedy odkrywamy, że może być zupełnie inaczej, zaczyna się walka. Zaskakuje, intryguje, czasami boli i wzrusza. Autorka przełamuje tabu pewnych tematów i od początku trzyma w oczekiwaniu. Z postacią Marty zaś, utożsami się wiele kobiet.

Podsumowanie:
Czy szczęście to warte jest tak ogromnych poświęceń? I w końcu, czy nie jest tylko szczęściem złudnym? To historia o niezwykle silnej kobiecie, która ze swej wyjątkowości nie zdaje sobie sprawy, uparcie dążąc do zadośćuczynienia powtarzanym od lat stereotypom roli żony oraz matki.
W tym morderczym biegu przez życie zatrzymać ją mogą jedynie zaświaty…
Czy Marta wreszcie się opamięta i odważy zawalczyć o lepsze życie?
Na te pytania oraz inne znajdziecie odpowiedz po lekturze powieści, którą na 100 % należy czytać z paczką chusteczek, gdyż nie obędzie się od uronienia łez podczas jej czytania .
ksiazkimaleiduze

Kim tak naprawdę jestem? Czy tą uśmiechniętą, rozbawioną dziewczyną, którą wszyscy znają? Czy tą drugą: tą smutniejszą, która wciąż się martwi i narzeka?
Życie Marty nie jest usłane różami, choć na pierwszy rzut oka takim właśnie się wydaje: mąż adwokat, dwie cudowne córki, własne mieszkanie w dużym mieście…
Dlaczego więc Marta się nie uśmiecha?
Czemu nie cieszy się tak jak...