Im więcej czytam o wojnie w byłej Jugosławii, tym bardziej mnie przeraża fakt w jakiej ignorancji żyłam do tej pory. Coś tam słyszałam w telewizji, Bośniacy, Serbowie, Sarajewo, Srebrenica ... nazwy znane... i tyle...

A to jak w każdej wojnie indywidualne nieszczęścia, morderstwa, gwałty, głód, tułaczka.
I nie jest łatwo czytać o masowych grobach, o pojęciu szczęścia, którym jest odnalezienie zwłok bliskiej osoby (nielicznym się to udaje), o godzeniu się na gwałt po to aby ratować dzieci.

Teraz często jeździmy w te strony na wakacje, kuszą nas piękne krajobrazy, wspaniała przyroda i życzliwi ludzie.
25 lat temu też tak było, sąsiedzi wspierali się nawzajem, jedna kultura współgrała idealnie z drugą.
Czemu nagle taka tragedia? To polityka? Czy to ukryte waśnie i zawiść?

Tochman zachowuje w tym wszystkim szorstki realizm. Rozmawia zarówno z Serbami, jak i Muzułamanami.
Nikogo nie ocenia, nikogo nie potępia, nikogo nie usprawiedliwia.
Po prostu przedstawia fakty, ludzi i ich historie, ocenę i emocje pozostawia czytelnikowi..

I jeszcze to zakłamanie Zachodu, pomogliśmy wam stworzyć pokój, uzgodniliśmy porozumienia, wracajcie do siebie i żyjcie dalej normalnie.
Nikomu się to nie udało...

Im więcej czytam o wojnie w byłej Jugosławii, tym bardziej mnie przeraża fakt w jakiej ignorancji żyłam do tej pory. Coś tam słyszałam w telewizji, Bośniacy, Serbowie, Sarajewo, Srebrenica ... nazwy znane... i tyle...

A to jak w każdej wojnie indywidualne nieszczęścia, morderstwa, gwałty, głód, tułaczka.
I nie jest łatwo czytać o masowych grobach, o pojęciu szczęścia,...