Po stokroć tak dla takiej formy czyli krótkich esejów uzupełnionych odrobiną zdjęć. Luźna forma, ciekawe plot twisty. Czuć polot i radość z tego co robi autor i to, że lubi pisać. Bardzo przystępna pozycja, o wydawałoby się trudnym dla normalnego człowieka temacie

Po stokroć tak dla takiej formy czyli krótkich esejów uzupełnionych odrobiną zdjęć. Luźna forma, ciekawe plot twisty. Czuć polot i radość z tego co robi autor i to, że lubi pisać. Bardzo przystępna pozycja, o wydawałoby się trudnym dla normalnego człowieka temacie

Książka ta zawiera całą gamę felietonów/esejów w różny sposób dotykających kwestii powiązanych z designem. To, co jest ich niewątpliwym atutem, to spojrzenie na zawód projektanta z perspektywy wielu dekad - faktycznie, ostatnie kilkadziesiąt lat na poziomie używanych technologii i narzędzi, zrewolucjonizowało świat projektów i ich twórców. Ambicje, rzecz jasna pozostały, ale już ekskluzywność zawodu - nie. Ciekawe jest też spojrzenie na rozwój designu z perspektywy Ameryki. Ale gdyby uczciwie ocenić zawartość "Raz mnie widzisz, raz nie widzisz" należałoby przyznać, że z chwytaniem czytelnika za serce i wyobraźnię jest podobnie jak z tym tytułem - raz istnieje, raz nie. A szkoda, bo oczekiwania były duże.

Książka ta zawiera całą gamę felietonów/esejów w różny sposób dotykających kwestii powiązanych z designem. To, co jest ich niewątpliwym atutem, to spojrzenie na zawód projektanta z perspektywy wielu dekad - faktycznie, ostatnie kilkadziesiąt lat na poziomie używanych technologii i narzędzi, zrewolucjonizowało świat projektów i ich twórców. Ambicje, rzecz jasna pozostały,...

Zaczynając lekturę, o Michaelu Bierucie wiedziałem tylko tyle, że jest (w dodatku wiedzę tę zaczerpnąłem okładki). Teraz mam wrażenie, że znam go od lat. Może to przez fakt, że teksty zebrane w tym tomie powstawały latami. Choć konstrukcja książki umożliwia ich kroplówkowe dozowanie, ja przyjąłem jej zawartość w kilku solidnych zastrzykach. I chcę więcej. Bierut to bowiem uzależniający lek na designerskie niedoinformowanie. Książka jest kolażem obserwacji i refleksji autora, sklejonych nierzadko grubą nicią wspomnień. Bierut skacze po rozmaitych tematach. Teksty poruszają najrozmaitszą tematykę – od dziecięcej nauki rysowania przy telewizyjnym instruktażu, po projektowanie identyfikacji wizualnej dla Hillary Clinton na czas ostatniej kampanii prezydenckiej. Wszystkie je łączy tematyka designu. Teksty prezentują różny poziom – są bardziej i mniej udane. Są też bardziej i mniej przystępne dla polskiego czytelnika (jak ten o projektowaniu amerykańskich stadionów baseballowych). Składają się jednak na całość, która – dla mnie osobiście – była odkryciem.
PS. Brawa dla pana Przemka Dębowskiego za obwolutę i okładkę :)

Zaczynając lekturę, o Michaelu Bierucie wiedziałem tylko tyle, że jest (w dodatku wiedzę tę zaczerpnąłem okładki). Teraz mam wrażenie, że znam go od lat. Może to przez fakt, że teksty zebrane w tym tomie powstawały latami. Choć konstrukcja książki umożliwia ich kroplówkowe dozowanie, ja przyjąłem jej zawartość w kilku solidnych zastrzykach. I chcę więcej. Bierut to bowiem...

Lubię Bieruta bo mimo,że "artystą jest" to pozostaje normalny, zanurzony w świecie, po którym chodzi. Z poczuciem humoru. Ogląda telewizję, słucha muzyki i w we wszystkim czego doświadcza widzi powiązania, które innym umykają.

Lubię Bieruta bo mimo,że "artystą jest" to pozostaje normalny, zanurzony w świecie, po którym chodzi. Z poczuciem humoru. Ogląda telewizję, słucha muzyki i w we wszystkim czego doświadcza widzi powiązania, które innym umykają.

Bardzo mi się podoba poczucie humoru autora, czerpię z tej książki inspiracje.

Bardzo mi się podoba poczucie humoru autora, czerpię z tej książki inspiracje.