Michael Bierut

Zaczynając lekturę, o Michaelu Bierucie wiedziałem tylko tyle, że jest (w dodatku wiedzę tę zaczerpnąłem okładki). Teraz mam wrażenie, że znam go od lat. Może to przez fakt, że teksty zebrane w tym tomie powstawały latami. Choć konstrukcja książki umożliwia ich kroplówkowe dozowanie, ja przyjąłem jej zawartość w kilku solidnych zastrzykach. I chcę więcej. Bierut to bowiem uzależniający lek na designerskie niedoinformowanie. Książka jest kolażem obserwacji i refleksji autora, sklejonych nierzadko grubą nicią wspomnień. Bierut skacze po rozmaitych tematach. Teksty poruszają najrozmaitszą tematykę – od dziecięcej nauki rysowania przy telewizyjnym instruktażu, po projektowanie identyfikacji wizualnej dla Hillary Clinton na czas ostatniej kampanii prezydenckiej. Wszystkie je łączy tematyka designu. Teksty prezentują różny poziom – są bardziej i mniej udane. Są też bardziej i mniej przystępne dla polskiego czytelnika (jak ten o projektowaniu amerykańskich stadionów baseballowych). Składają się jednak na całość, która – dla mnie osobiście – była odkryciem. PS. Brawa dla pana Przemka Dębowskiego za obwolutę i okładkę :)