Hołownię znam głównie z duetu 'Prokop i Hołownia' z 'Mam talent', tudzież z innych TVNowskich występów. I jakoś od razu go polubiłam, wydał mi się takim swoim, równym chłopakiem, ponadto miałam wrażenie, że ma on jeszcze coś do powiedzenia. Już od jakiegoś czasu polowałam na jego książkę, by przekonać się, czy rzeczywiście coś do powiedzenia ma i co.
W książce właściwie głos mają osoby, z którymi prowadzi rozmowy, nie on sam. Jednak dobór takich a nie innych osób i stawiane przez niego pytania pozwalają również mu się wypowiedzieć. Książki nie przeczytałam od razu, chociaż miałam już ją wypożyczoną z biblioteki od dłuższego czasu. Szczerze, obawiałam się, że to będą trochę 'smęty' a ja na 'smęty' nie miałam ochoty.
Bardzo się jednak co do tego pomyliłam, i bardzo dobrze. To właściwie książeczka, nie książka, bo liczy sobie niewiele stron ale w tej niewielkiej objętości niesie dużo treści. Treści, nad którymi warto przystanąć, może nawet pochylić w milczeniu i pokorze głowę. Zadać sobie pytanie, czym jest cierpienie, jak można się w nim odnaleźć. Rozmówcy Hołowni wszyscy w taki lub inny sposób się z cierpieniem zetknęli/stykają na co dzień. I choć ono samo w sobie jest przejmujące, to oni sami, ci ludzie, ponurzy nie są. Biorą się z życiem za karby i udowadniają, że warto. Warto walczyć do końca. Dobrze sobie o tym przypomnieć, dziś kiedy samo słowo 'cierpienie' jest takie niemodne.

Hołownię znam głównie z duetu 'Prokop i Hołownia' z 'Mam talent', tudzież z innych TVNowskich występów. I jakoś od razu go polubiłam, wydał mi się takim swoim, równym chłopakiem, ponadto miałam wrażenie, że ma on jeszcze coś do powiedzenia. Już od jakiegoś czasu polowałam na jego książkę, by przekonać się, czy rzeczywiście coś do powiedzenia ma i co.
W książce właściwie...