Nie spodziewałam się tego. Nie miałam pojęcia, że tak polubię tych bohaterów, ten świat, wszystko, co się tutaj dzieje. Dlaczego Veronica Roth nie mogła napisać tego wcześniej? Przynajmniej nie musiałabym tak długo podchodzić sceptycznie do tej duologii. Chociaż widzę w jej książce wiele schematów, bohaterowie przypominają mi swoimi darami postacie z serii „Dotyk Julii”, to i tak mnie porwała. Dwa dni temu na blogu pojawiła się recenzja pierwszej części „Naznaczonych śmiercią”, którą możecie przeczytać, jeśli się jeszcze z nią nie zapoznaliście, a dzisiaj przychodzę do Was z jej kontynuacją, a zarazem finałem.


Wszystko pozmieniało się w życiu bohaterów, niektóre wątki się skomplikowały, inne się rozwijają, ale autorka nie daje bohaterom zbyt dużo odpoczynku. Katuje ich. Wszystko to za sprawą zakończenia „Naznaczonych śmiercią”, które wbija w podłogę, bowiem sprowadza do świata żywych największego tyrana z plemienia Shotet — ojca Cyry. Ta dziewczyna przeżyła już zbyt wiele. Po zakończeniu pierwszej części miałam nadzieję, że dziewczyna aż trochę odpocznie, należało się jej to. Została skrzywdzona, musiała zadecydować czy zabić brata, czy go oszczędzić. Trudno jest zrozumieć tę postać; raz zachowuje się jak zakochana nastolatka, a następnie kieruje nią tylko żądzą mordu. Musi liczyć się z konsekwencjami swoich decyzji, a także na tyle dobrze zmanipulować ludzi u władzy, by pozwolili pozbyć się problemu, którym jest jej ojciec. Stara się podążać właściwie, ale nie zawsze się da. Musi podjąć dorosłe decyzje i wiązać się z konsekwencjami swoich czynów. Bardzo żałuję, że nie potrafi do końca panować nad swoim darem, w głębi miałam nadzieję, że się jej uda, będzie szła naprzód, nie zostanie z tyłu. Niestety nic takiego się nie stało. Wiele osób z tego, co mi wiadomo narzeka na nią, jednakże ja potrafiłam ją polubić. Cyra to dość specyficzna postać, ale wszystko to dzieje się przez to, jakie wiodła kiedyś życie.


Akos w tej części pokazuje siebie bardziej. Możemy dowiedzieć się, jakie znajdują się w nim rozterki. Zobaczyć, jakie czyny podejmuje i czy się z nimi zgadza, a może robi to dla wyższego dobra. Jakby dorósł. Już nie potrzebuje swojego starszego brata w życiu ani matki. Sam podejmuje decyzje, knuje i sprawia, że chcę się czytać rozdziały z jego perspektywy. Umie zjednać do siebie ludzi, w przeciwieństwie do Cyry. Jego dar jest przewidywalny, w tylu filmach i książkach było pokazane jak taki dar działa. Podobało mi się, że był w tej części taki nieprzewidywalny, nie spodziewałabym się wielu decyzji, które podjął, rzeczy, które musiał przecierpieć, a także tej okropnej zdrady, której nie mogę przeboleć i pewnie nigdy nie przeboleje. Roth pokazała, że potrafi kreować niejednoznacznych bohaterów.


Oczywiście w tej części mamy także rozdziały z perspektywy rodzeństwa Akosa, którzy pokazują nam swoje sekrety, a przede wszystkim inne spojrzenie na świat, mają swoje problemy, tajemnice i dary, nad którymi nie potrafią zapanować. Mamy tutaj wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji, które wbijają w fotel. Nie spodziewałam się, że autorka może coś takiego wymyślić. Naprawdę. Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek jeszcze polubię jej książki, ale tak właśnie się stało. Żałuję, że nie będzie kolejnych części, jednakże ciągnięcie tego na siłę mogłoby zepsuć tych bohaterów. Ja z całego serca polecam te książki, to było coś innego. Coś świeżego.

Nie spodziewałam się tego. Nie miałam pojęcia, że tak polubię tych bohaterów, ten świat, wszystko, co się tutaj dzieje. Dlaczego Veronica Roth nie mogła napisać tego wcześniej? Przynajmniej nie musiałabym tak długo podchodzić sceptycznie do tej duologii. Chociaż widzę w jej książce wiele schematów, bohaterowie przypominają mi swoimi darami postacie z serii „Dotyk Julii”, to...