W przeciwieństwie do poprzednich części, które były de facto zbiorami powiązanych ze sobą opowiadań, „Kłamca 3. Ochłap sztandaru” jest jednolitą historią. Mimo tej zmiany przygody "anielskiego cyngla" wciąż czyta się lekko, a cała fabuła osadzona jest w stosunkowo niewielkim przedziale czasowym. Powieść zapewnia czytelnikowi solidną porcję rozrywki. Choć niektórym może przeszkadzać rzadsza obecność Lokiego. Z pewnością wadą jest objętość – powieść liczy ledwie 272 strony, choć porusza naprawdę mnóstwo wątków, przez co wyjaśnienia niektórych z nich spodziewać się można dopiero w „Kłamcy 4”. Wyraźnie widać, że „Kłamca 3” stanowi preludium przed wydarzeniami zawartymi w kolejnym tomie.

O czym zatem opowiada fabuła „Ochłapu sztandaru”? Boga nadal nie ma, co pragnie wykorzystać Lucyfer, wywołując Apokalipsę i pilnując tego, by jej przebieg okazał się pomyślny dla władców Piekieł. W związku z tym na Ziemi przychodzi na świat Antychryst, a w pogoń za nim wysłany zostaje Loki, marzący akurat o urlopie, który mógłby poświęcić pielęgnacji związku z Jenny…

O ile w poprzednich tomach to Loki był głównym bohaterem i wokół niego koncentrowała się cała akcja, o tyle w Ochłapie sztandaru na pierwszy plan często wychodzą jego przyjaciele. Jakub Ćwiek sporą część powieści poświęcił losom Jenny, Erosa i Bachusa, których poznaliśmy w „Bogu Marnotrawnym”. Akcja toczy się wartko i zdarzają się całkiem zaskakujące zwroty. Interesujące jest przedstawienie postaci Lucyfera. Zakochany w technologii i filmach DVD nastolatek w niczym nie przypomina Władcy Piekieł. Często także oglądamy akcję oczami tych „złych” oraz skrzydlatych, ciągle krążymy między Niebem, Ziemią, a Piekłem. Czasami można odnieść wrażenie, że Loki zszedł na boczny tor na rzecz innych postaci, co wierni fani bohatera mogą odebrać jako wadę.

Podobnie jak wcześniej, fabuła została osadzona w wielu rozmaitych lokacjach. Jedną z nich jest Dolina, czyli kraina Sídhe. W swojej wizji elfów Ćwiek nie sięgnął jednak po najczęstsze obecnie ich przedstawienie pochodzące od Tolkiena, a po wariant Szekspirowski ze Snu nocy letniej, spotkamy zatem między innymi Puka czy Oberona. Pomijając zaś bohaterów barda znad Stratfordu, większość Sídhe pojawiających się w powieści do złudzenia przypomina amiszów. Łatwo się zatem domyślić, iż będzie wesoło – oczywiście dla czytelnika.

Podobnie, jak poprzednie części, Ochłap sztandaru został napisany w prosty, przejrzysty sposób. Pomimo wielowątkowości i pozornego skomplikowania fabuły (która, nawiasem mówiąc bywa przewidywalna), książkę czyta się lekko i przyjemnie. Swój wpływ na to ma także charakterystyczny styl Ćwieka. Kontynuacja nie zgubiła nigdzie specyficznego dobrego humoru, z którego słynęły poprzednie tomy. Wciąż wiele sytuacji porządnie rozbawi czytelnika. Na uwagę zasługuje jeszcze jedno, mianowicie Jakub Ćwiek świetnie zobrazował reakcje ludzi w obliczu tragedii. Pokazał, że można zamienić się w pałającą żądzą mordu bestię, dla której nie ma żadnych reguł albo sprzymierzyć się z innymi i dzięki tej jedności przetrwać największy koszmar.

Jednakże po przeczytaniu dosyć krótkiej powieści wyczuwalna jest atmosfera, że czegoś w niej zabrakło. Może to przez to, że za mało tu relacji Lokiego ze skrzydlatymi, bo to był urok poprzednich pozycji – małe utarczki boga kłamstwa z aniołami. Przedtem się go nie zauważało, ale kiedy go zabrakło, daje o sobie znać. Może szaleńcze tempo akcji przyćmiło nieco rozterki Lokiego, bo pomimo swojej bezwzględności, w poprzednich tomach dało się wyczuć w nim coś jeszcze, coś, co powodowało nutę sympatii do głównego bohatera. Teraz jest to ta sama postać, ale jakby trochę potraktowana pobieżnie.

Podsumowując, „Kłamca 3” jest powieścią dobrą, z szybką akcją i niezłą fabułą. Lekkie pióro Jakuba Ćwieka sprawia, że czyta się książkę z przyjemnością, wybuchając czasami śmiechem, a nierzadko zagryzając paluchy z chęci poznania kolejnych stron. Szkoda tylko, że zabrakło, jakiejś ukrytej głębi, tego czegoś, co poprzedniczki w sobie miały. Oczywiście nie jest to tragedia, ale autor sam sobie ustawił wysoko poprzeczkę. Cóż, pozostaje tylko zakończyć rozpoczętą historię.

W przeciwieństwie do poprzednich części, które były de facto zbiorami powiązanych ze sobą opowiadań, „Kłamca 3. Ochłap sztandaru” jest jednolitą historią. Mimo tej zmiany przygody "anielskiego cyngla" wciąż czyta się lekko, a cała fabuła osadzona jest w stosunkowo niewielkim przedziale czasowym. Powieść zapewnia czytelnikowi solidną porcję rozrywki. Choć niektórym może...