„Trzech proboszczów miało problem z nietoperzami w wieży kościelnej. Pierwszy mówi: „Złapałem je wszystkie do wora i wywiozłem poza wieś. I wyobraźcie sobie, że znów wróciły na wieżę. Drugi na to: „Ja zrobiłem to samo, tylko wywiozłem je dwadzieścia kilometrów dalej, ale po dwóch dniach i tak wróciły”. Trzeci zaś się chwali: „A ja je przejrzałem. Złapałem wszystkie do worka i udzieliłem im chrztu. Od tamtej pory żaden w kościele się nie pojawił” - tak o potrzebie świadomego przyjmowania sakramentów opowiada Zbigniew Czendlik, najpopularniejszy polski ksiądz w ateistycznych Czechach, który od lat posługę kapłańską pełni w Lanskorun.

Ksiądz, który na drzwiach sypialni powiesił tabliczkę „Budzić w razie pożaru lub zniesienia celibatu”. Ksiądz, który nie nosi sutanny, uparcie twierdząc, że świecić trzeba przykładem, a nie koloratką, za to bez problemu włożył czerwone szpilki do sesji zdjęciowej promującej równość kobiet i mężczyzn. Ksiądz, który poranną mszę przeniósł na dziewiątą trzydzieści, twierdząc, że jest pamiątką Ostatniej Wieczerzy, a nie pierwszego śniadania. Ksiądz, który uwielbia francuskie sery, ale nie jest wybredny i nawet psim żarciem nie pogardzi, zwłaszcza tak dobrym, jak rogale grubo posmarowane masłem i obłożone plastrami kiełbasy. Ksiądz, który ma własny tok – show w telewizji, a wywiad z nim, wydany pod tytułem „Łóżko, knajpa, kościoł” stał się w Czechach bestsellerem.

W sumie nie dziwię się, bo z rozmowy z Marketą Zahradnikovą wyłania się obraz człowieka wymykającego się schematom, otwartego, życzliwego, który nie tyle opowiada o Bogu, co o swoim codziennym życiu z nim. Skusiła mnie świetna okładka i niebanalny tytuł: "Bóg nie jest automatem do kawy". Wywiad rozpoczyna się tradycyjnie, wspomnieniami z domu rodzinnego, szkoły, seminarium, opowieścią o pierwszej parafii i decyzjach zwierzchników kościelnych, które sprawiły, że młody ksiądz trafił do Czech. Do bezbożnego państwa, gdzie ludzie masowo odrzucają zarówno wiarę jak i Kościół jako instytucję, a mimo to – on znalazł sposób, by dotrzeć zarówno do wierzących i niewierzących. Trochę egocentryk, trochę gawędziarz, ale przede wszystkim – życzliwy, dobry, prostolinijny człowiek, który ze swoim podejściem do życia i wiary jest po prostu, po ludzku, mało ortodoksyjny i mało… katolicki. Nie bez powodu kardynał Duka powiedział kiedyś, że jeden Czendlik w czeskim kościele to jeszcze nie problem, ale dziesięciu takich Czendlików oznaczałoby spore kłopoty. Trudno się dziwić.

Ksiądz, który wierzy w horoskopy, bezpośredni, otwarty, który mówi, że w kościele powinno się znaleźć miejsce dla homoseksualistów, a na dodatek ceni niewierzących. Ba! Prowokuje pytaniami: „Wiesz dlaczego Pan Bóg lubi ateistów? Bo Mu dupy nie zawracają!”, rozśmiesza, pokazując czym są szczyty hipokryzji: „Napisać książkę o ateizmie, a potem modlić się, żeby się dobrze sprzedawała”, ale i skłania do refleksji. "Szczęście jest naprawdę bardzo proste” mówi Czendlik, zachęcając jednocześnie – „Nie odkładaj niczego na później, wyjątkowa jest każda chwila” – tak, trąci to banałem i nawet by mnie raziło, gdyby nie fakt, że już dawno uświadomiłam sobie, że życie naprawdę jest… przerażająco banalne. Czendlik też już tą prawdę odkrył i mówi o niej otwarcie:

„Innymi słowy, nie mam nic odkrywczego do powiedzenia. Wszystko, co wiem, wiadomo nie od dziś. Jestem pewien, że doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, co trzeba robić, by osiągnąć szczęście. Miliony razy wbijano nam to do głowy. Problem raczej w tym, że nie potrafimy wprowadzić teorii w praktykę. Stare mądrości i prawdy wywołują na naszych twarzach ironiczny uśmiech, często zbywamy je lekceważącym machnięciem ręki. Wydają nam się banalne, wyświechtane, bezużyteczne”.

„Bóg nie jest automatem do kawy” to ciepła opowieść o dobrym życiu, o tym, że jest za krótkie, żeby marnować je na wojenki, że dobre relacje z ludźmi, światem i samym sobą są bezcenne. Liczy się bowiem to, co zrobiłeś dobrego, a nie czy byłeś wierzący. Bo de facto każdy w coś wierzy – jeden w to, że Bóg istnieje, drugi – że go nie ma

„Trzech proboszczów miało problem z nietoperzami w wieży kościelnej. Pierwszy mówi: „Złapałem je wszystkie do wora i wywiozłem poza wieś. I wyobraźcie sobie, że znów wróciły na wieżę. Drugi na to: „Ja zrobiłem to samo, tylko wywiozłem je dwadzieścia kilometrów dalej, ale po dwóch dniach i tak wróciły”. Trzeci zaś się chwali: „A ja je przejrzałem. Złapałem wszystkie do worka...