Skończyłam słuchać nie tylko urzeczona głosem Marii Peszek, ale też poruszona historią opowiedzianą przez Hosseiniego. Dotyka mnie ogrom upokorzeń, których doświadczają kobiety - córki, żony, matki, siostry, kuzynki - ze strony mężczyzn. Obciążają one niemalże wszystkie sfery ich życia, ograniczają, pozbawiają indywidualnych cech, pragnień, sprowadzając przestrzeń życiową do bezpiecznej burki, zza której widzą świat. Ale książka, jakby przy okazji o tym, bo nie trzeba tej właśnie szerokości geograficznej, czy tej właśnie religii, by poczytać o zniewolonych, bitych i poniewieranych kobietach - córkach, żonach, matkach, siostrach i kuzynkach. To tło tej powieści, podobnie jak konflikty zbrojne rozgrywające się w Afganistanie na przestrzeni trzydziestu lat. Te powiązane ze sobą obrazy - wojny, przemocy, bicia i zabijania współgrają z krzykiem kobiet dobiegającym z wnętrz domów. Tło pozostaje jednak tłem, bo autor wprowadza nas w zagadnienia polityczno - religijne, w taki sposób, w jaki postrzegają je osoby przewijające się przez karty książki.
Tak naprawdę - dla mnie - Hosseini w piękny sposób opowiada o przyjaźni dwóch kobiet: Mariam - niewykształconej harami, pełnej rezerwy i zahamowań i Lajli - dziewczyny chcącej od życia więcej, niż w danych okolicznościach może dostać czy wywalczyć. Ta bliskość i poczucie wspólnoty, które rodzi się między nimi jest niezwykle silne i to ono staje się dla jednej z nich paszportem do lepszej rzeczywistości.
Próbuję zrozumieć, dlaczego większą sympatią darzę Mariam. Być może kieruje mną litość i żal, że tak rzadko się śmiała, że bała się być, chcieć i domagać. Może podziwiam tę metamorfozę, która doprowadza ją do miejsca, w którym się żegnamy.
Polecam, nawet jeśli ktoś - tak jak ja - nie lubi czytać o kobietach w tych kręgach kulturowych. Warto dla samej historii, pięknie i prosto napisanej, bo Hosseini tak ma, że wzrusza bez zadęcia, ckliwości i rozdzierania szat.

Skończyłam słuchać nie tylko urzeczona głosem Marii Peszek, ale też poruszona historią opowiedzianą przez Hosseiniego. Dotyka mnie ogrom upokorzeń, których doświadczają kobiety - córki, żony, matki, siostry, kuzynki - ze strony mężczyzn. Obciążają one niemalże wszystkie sfery ich życia, ograniczają, pozbawiają indywidualnych cech, pragnień, sprowadzając przestrzeń życiową...