Opisane w tej książce dokonania naukowe autora (za które Nobla dostał!) są mocno wątpliwe, bo zakładają, że celem człowieka jest zawsze maksymalizacja ilości pieniędzy - co oczywiście nie jest prawdą, bo ludzie kierują się w życiu także innymi priorytetami (np. uczciowość, solidarność, współczucie). A autor uważa, że jeśli ktoś w jakiejś sytuacji nie maksymalizuje szansy na finansowy zysk, to zachowuje się "niepoprawnie". Poza tym, metodologia autora, który stawia przed studentami różne zadania, a z ich odpowiedzi wyprowadza daleko idące wnioski jest mocno wątpliwa - może studenci żartują lub są przekorni? Co jest bardzo prawdopodobne moim zdaniem (autor zresztą wspomina, że jest krytykowany za tę swoją metodę). I co wtedy Panie Thaler? Przykłady, które powyższe ilustrują: (i) autor uważa za "niepoprawne" zachowanie ludzi, którzy sprzątają kupy po swoich psach, (ii) uważa za "niepoprawne" zachowanie kogoś, kto kupił samochód i nim rzadko jeździ, (iii) uważa, że bez sensu jest to, że ludzie większą przyjemność widzą w obiedzie zjedzonym dzisiaj, niż perspektywę zjedzenia go za rok. W sumie można się nieźle uśmiać. Poza tym, książka jest napisana chaotycznie, trudno się ją czyta. Autor zamiast podporządkować układ treści poszczególnym zagadnieniom, teoriom, pisze chronologicznie, w dodatku wstawiając mnóstwo zbędnych szczegółów ze swojej biografii (spotkania, podróże). Książka jest więc rozwlekła i chaotyczna.

Autor krytykuje klasyczną ekonomię, która zakładała, że ludzie zawsze dążą do maksymalizacji finansowego zysku w sposób dla nich optymalny. Jego najważniejsza myśl jest taka: prawdą jest, że ludzie zawsze dążą do maksymalizacji posiadanej kasy ale ich działania często NIE są optymalne. Jest to niewątpliwie krok we właściwym kierunku, ale ciągle daleko mu do prawdy.

Idee zawarte w tej książce są bardzo "amerykańskie", bo ogólnie się tu zakłada, że człowiek zawsze pragnie wielkiego sukcesu, że jego miarą jest wyłącznie kasa, i że dąży do tego "po trupach".

PS. W książce podstawowym pojęciem jakim posługuje się autor jest prawdopodobieństwo, o którym nie ma on większego pojęcia - robi tu podstawowe błędy. Tak się składa, że zajmowałem się tą dziedziną naukowo kilkanaście lat.

Opisane w tej książce dokonania naukowe autora (za które Nobla dostał!) są mocno wątpliwe, bo zakładają, że celem człowieka jest zawsze maksymalizacja ilości pieniędzy - co oczywiście nie jest prawdą, bo ludzie kierują się w życiu także innymi priorytetami (np. uczciowość, solidarność, współczucie). A autor uważa, że jeśli ktoś w jakiejś sytuacji nie maksymalizuje szansy na...