Kolejna z całej serii książek wydanych w ostatnich latach a opisujących najwcześniejszą historię Polski. I bardzo dobrze, że jest ich coraz więcej choć poziom mają różny, od zupełnych fantasmagorii do rzetelnie i do tego interesująco napisanych (choć tych ostatnich mało, za mało).
Już sam tytuł „Drapieżny ród Piastów” był świetnym chwytem marketingowym zapowiadając soczysty kawałek lektury. I w sumie książkę czyta się dobrze (stąd moja ocena), choć autor przedstawia dość zachowawcze i zgodne z głównym, akademickim nurtem podejście do historii naszej pierwszej dynastii. A to oznacza uparte propagowane tezy o wikińskim pochodzeniu Piastów ponieważ Słowianie jakoby nie byli w stanie rządzić się sami i dlatego zapraszali (w subtelniejszej wersji) skandynawskich wojowników do objęcia rządów nad sobą lub (wersja bardziej dosadna) byli przez tychże wojów podbijani. Do tego cały tradycyjny komplet potwierdzający tę tezę tj.:
- hufiec zbrojnych Wikingów jako drużyna Mieszka I i Bolesława Chrobrego (jakbyśmy my Słowianie nie słynęli z bitności – vide świadectwa zawarte choćby w przekazach bizantyjskich);
- córka Mieszka I znana pod kilkoma imionami skandynawskimi (ale również słowiańskim – w zależności od źródeł, pomijając dość istotną kwestę historycznego istnienia tej postaci i możliwości jej kompilacji z biografii kilku faktycznie istniejących białogłów);
- tajemnicze słowo „Dagome” pojawiające się w dokumencie darowizny poczynionej jakoby przez Mieszka I na rzecz Kościoła i interpretowane przez „wielu badaczy” jako jego prawdziwe imię (choć prób wyjaśnienia tego słowa jak i samego dokumentu jest wiele, chociażby taka mówiąca iż wzmiankowany dokument ma więcej wspólnego z Odą, małżonką Mieszka I niż z nim samym).
Słowem jeśli chodzi o pierwszych Piastów autor się nie popisał. Tym bardziej, że w ciągu ostatnich lat prezentowane są bardzo ciekawe nowe spojrzenia na początek naszej historii. I tych mi w książce zabrakło.
Z kolejnych postaci ciekawiej moim zdaniem wypadli ci mniej znani Piastowie. Zapewne dlatego, że zawsze mniej się o nich pisało i uczyło. Natomiast czułam zdecydowanie niedosyt jeśli chodzi o przedstawienie Mieszka II i Bolesława Śmiałego.
Podsumowując, książkę czyta się dobrze ale merytorycznie moim zdaniem wiele jej brakuje.

Kolejna z całej serii książek wydanych w ostatnich latach a opisujących najwcześniejszą historię Polski. I bardzo dobrze, że jest ich coraz więcej choć poziom mają różny, od zupełnych fantasmagorii do rzetelnie i do tego interesująco napisanych (choć tych ostatnich mało, za mało).
Już sam tytuł „Drapieżny ród Piastów” był świetnym chwytem marketingowym zapowiadając...