Sama fabuła, ani też przesłanie tej książki nie chwyciły mnie wprawdzie za serce, ale na sercu muszę jednak położyć rękę (może nawet równocześnie przyklęknąć chociaż na jedno kolano?) aby tym gestem podeprzeć szczerość swojego wyznania, że przeczytać warto. Warto, aby (jak dzięki rzadko której książce) doznać tego budującego zdumienia, jakie pochodzi z głębokiego zanurzenia w innej percepcji, w cudzych myślach jakże dalekich od własnych, lub, przeciwnie- osobliwie do nich podobnych, a przy tym odkrytych tak szeroko i jasno, że aż dziw bierze, że to, co się dotąd wydawało niedefiniowalne i nieopisywalne, okazuje się jednak możliwe do oddania słowami. Kunszt pisarski Manna sprawił, że historia nieistniejącego kompozytora – sama w sobie niewiele dla mnie interesująca – naprężyła, wchłonęła i porwała moją uwagę, aby ją wyrzucić na nieznanym brzegu. Niewielu chyba autorów może równać się z Mannem w zdolności do usidlania słowem zjawisk z natury swej przezroczystych, przelotnych i, zdałoby się, całkiem obcym mowie. Niewątpliwie wielką jest maestrią stworzenie precyzyjnego, wyobrażalnego, prawie plastycznego opisu muzyki, która spośród wszystkich sztuk jest przecież najbliższą krewną abstrakcji- czasem nawet nachodziła mnie myśl, że ktoś lepiej niż ja osłuchany i muzykalny byłby ją wręcz zdolny usłyszeć w wyobraźni, zamiast nut mając przed sobą wyłącznie opis z „Doktora Faustusa”.
Również zaimponowało mi, w jaki sposób w tej powieści udało się autorowi osiągnąć efekt szczególnego, równoległego przenikania się czasu, jakiego w żadnym innym dziele literackim dotąd nie spotkałam. Oto bowiem osadzoną w XX wieku opowieść oplata specyficznie gęsta, ezoteryczna atmosfera schyłku średniowiecza i narodzin renesansu, ówczesnych drgań światopoglądowych i poznawczej chłonności uczonych i artystów, którzy, poruszani głodem oświecenia, nie czyniąc jeszcze rozróżnienia między nauką i mistyką, z ciekawością równoważoną przez powagę roztrząsali każdy z najdrobniejszych aspektów świata, poprzednim czasom wprawdzie znanych, ale tylko z doświadczenia wolnego od analiz. Były to czasy uniwersytetów, sennych miasteczek z muru pruskiego zasłuchanych w bicie kościelnych dzwonów, religijnych waśni i filozoficznych dysput, Lutra, mędrców wpatrzonych w gwiazdy, alchemików, wizjonerów i... doktora Fausta. Również ten Faust współczesny, mannowski Faust-Leverkuhn, żyje i tworzy przepojony tym świeżo rozproszonym, pośród niepokojów wkraczającym w jasność mrokiem średniowiecza, oddycha niosącym inspirację pyłem tego szczególnego czasu, który równocześnie unosi się znad kart powieści i wprawia w odurzenie czytelnika.

Sama fabuła, ani też przesłanie tej książki nie chwyciły mnie wprawdzie za serce, ale na sercu muszę jednak położyć rękę (może nawet równocześnie przyklęknąć chociaż na jedno kolano?) aby tym gestem podeprzeć szczerość swojego wyznania, że przeczytać warto. Warto, aby (jak dzięki rzadko której książce) doznać tego budującego zdumienia, jakie pochodzi z głębokiego zanurzenia...