Zaczęło się obiecująco.
Spodobała mi się idea nadania panującemu w Somalii głodowi umiejętności chodzenia.
"Głód idzie średnio po trzydzieści kilometrów na dobę."

Paweł Smoleński mówi o tym jak to głód jest "przerażająco brzydki, odpychający i ohydny", że ludzie preferują pomagać ofiarom "ładniejszych tsunami, trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów." Bywa szorstki, przeklina, dystansuje się i angażuje jednocześnie.

Ze strony na strony coraz bardziej mi coś zgrzytało. Obraz Somalii obecny, ohydny głód też jest, ale...nagle dociera do czytelnika - gdzie są Królowe Mogadiszu? Gdzie wierny, wyczerpujący, empatyczny opis trudów kobiecego życia? Pojawia się tutaj więcej obrazów męskich bohaterów i ich problemów. Wydaje się, że zasługują na więcej. O każdym poruszonym wątku kobiecym chciałam słyszeć więcej, a tu za chwilę w kolejnym rozdziale temat się urywał i pojawiał kolejny obraz somalijskiej nędzy i okolic Peace Hotel.

O ile ta książka mogłaby być ciekawsza, gdyby w pełni oddała hołd swojemu tytułowi i udzieliła głosu takim kobietom, jak Deho odpowiadająca na pytanie "A ty nie chcesz do Europy?":

"Nie chcę do was, bo zamkniecie mnie w obozie, który tak naprawdę jest więzieniem. Nie chcę podlizywać się wam i prosić was o litość. Nie będę żebrać u was o pracę. Nie będę odpowiadać na te wszystkie upokarzające pytania: skąd jesteś? jak tu przyjechałaś? co tu robisz? co zamierzasz? W Mogadiszu nikt mnie tak nie zapyta. Nie chcę, żeby mnie wywozili z miejsca, do którego dotrę, i przetrzymywali tam, gdzie nie chcę być. Nie będziecie do mnie mówić "ty czarnuchu", "brudasie". Nie będę tłumaczyć się z nakrycia głowy, skoro to moja tradycja, moja religia, ta chustka w niczym mi nie przeszkadza. Po co mi taka Europa, gdzie wszystko jest zabronione albo dozwolone tylko dla was, białasów?"

Dla obrazu Somalii - można przeczytać, ale jeśli dla wielopłaszczyznowego spojrzenia na kobiety i ich sytuację - już mniej.

Zaczęło się obiecująco.
Spodobała mi się idea nadania panującemu w Somalii głodowi umiejętności chodzenia.
"Głód idzie średnio po trzydzieści kilometrów na dobę."

Paweł Smoleński mówi o tym jak to głód jest "przerażająco brzydki, odpychający i ohydny", że ludzie preferują pomagać ofiarom "ładniejszych tsunami, trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów." Bywa szorstki, przeklina,...