To moje drugie podejście do "opowieści z Narnii". Za pierwszym razem mając 8 lat dotarłam tylko do trzeciej części i w niej utknęłam, bo tutaj autor już dał się nieco ponieść. Nie znam dziecka, które ma pojęcie sążni, zna całe żeglarskie słownictwo i rozumie aluzje do budowy świata i kosmosu. Otóż ja nie miałam i byłam zmęczona, że tyle słów nie rozumiem, więc odpuściłam.

Teraz postanowiłam zacząć od początku i odczucia mam odwrotne. Strasznie podobała mi się "Podróż wędrowca do świtu", jednakże jestem zdegustowana pierwszymi dwoma częściami. Bo mimo iż napisane z polotem, fabuła, wciąga, to jednak nie ma nic emocjonującego w tym, że cała fabuła kręci się wokół zagrożenia Narnii, po czym ten problem zostaje banalnie prosto rozwiązany przez jednego czarodzieja, który rozwala wszystkie armie po kolei w pojedynkę. Przez te końcówki wszystko traci sens i toczone bitwy, bo przecież wystarczyło zaczekać, aż wszystkich rozwali czarodziej, i cała fabuła, łącznie ze ściąganiem dzieci do Narnii i dawaniem im jakichkolwiek zadań. No bo wszystko zostało zrobione i tak przez kogoś innego.

Na szczęście w 3 części nie ma żadnej bitwy, więc książka wydaje się być znacznie ciekawsza. Nie pozostawia niesmaku na koniec.

To moje drugie podejście do "opowieści z Narnii". Za pierwszym razem mając 8 lat dotarłam tylko do trzeciej części i w niej utknęłam, bo tutaj autor już dał się nieco ponieść. Nie znam dziecka, które ma pojęcie sążni, zna całe żeglarskie słownictwo i rozumie aluzje do budowy świata i kosmosu. Otóż ja nie miałam i byłam zmęczona, że tyle słów nie rozumiem, więc odpuściłam....