Coś z tą ksiażka jest nie tak,niby czyta się dobrze bo dużo tematów poruszonych ,dużo nazwisk,ale całośc w konwencji urzędniczego raportu pozbawionego ludzkich emocji,polowanie na foki czy morsy skwitowane jest słowem pozyskiwanie futer,brak opisów jak traktowano autochtonów tylko wzmianka że okrutnie,dużo dywagacji co by było gdyby- jedni postąpili by tak a drudzy tak,-na szczeście zaznaczone ile tych futer pozyskano i za ile,,dla mnie suchy język pozbawiony finezji, no ale z braku innych pozycji przeczytać warto

Coś z tą ksiażka jest nie tak,niby czyta się dobrze bo dużo tematów poruszonych ,dużo nazwisk,ale całośc w konwencji urzędniczego raportu pozbawionego ludzkich emocji,polowanie na foki czy morsy skwitowane jest słowem pozyskiwanie futer,brak opisów jak traktowano autochtonów tylko wzmianka że okrutnie,dużo dywagacji co by było gdyby- jedni postąpili by tak a drudzy tak,-na...

Gdy w lipcu 1741 roku Rosjanie zdobyli Alaskę, wydawało się, że to najlepsze co mogło ich spotkać. W ostateczności okazało się, że milczący i groźny krajobraz przyniósł więcej szczęścia Stanom Zjednoczonym Ameryki niż carowi Aleksandrowi II, który zdecydował się na potajemną sprzedaż tego kawałka ziemi w roku 1867. 49 stan USA zakupiony za 7,8 miliona dolarów porównywany do Syberii przestał ciążyć władzom rosyjskim i ostatecznie w roku 1959 oficjalnie stał się częścią jednego z mocarstw światowych.

Czy sprzedaż Alaski była dobrą decyzją, oraz co ją tak naprawdę motywowało? Rosja bała się, że jest zbyt słaba, aby obronić ten kawałek ziemi przed pazernością Brytyjczyków, w efekcie tego postanowiła sprzedać bogaty w ropę naftową teren swoim przyszłym wrogom za bezcen.

W swej książce Koniec rosyjskiej Ameryki, rozważania o przyczynach sprzedaży Alaski Pan Marek Budzisz próbuje odpowiedzieć na pytanie, co przyczyniło się do najgorszego interesu, jaki mogła zrobić carska Rosja. Gdy w roku 1968 dodatkowo znaleziono na niej złoża gazu oraz złota, wiadome jest, że car Aleksander popełnił wielki błąd… Tym bardziej że dominacja korony brytyjskiej dobiegła końca, również przegrana wojny krymskiej, być może wpłynęła na decyzje polityczne w tamtym okresie.

Obecnie Federacja Rosyjska już bez Alaski traci także powoli Syberię, która jak wiadomo, w dużej mierze przejmowana jest przez Chińczyków. Nie oficjalnie oczywiście.

Przewodniczący Mao [Zedong] bardzo wyraźnie, 50 lat temu, odpowiedział brytyjskiemu dziennikarzowi w tej sprawie na pytanie „ Czy Chiny roszczą sobie prawa do Przybajkala i Syberii?”. Powiedział, że te ziemie jeszcze 200 lat temu składały hołd chińskiemu cesarzowi. Naiwny Anglik był zaskoczony: „Panie przewodniczący, Rosja jest tam od 200 lat”. A Mao odrzekł: „Co to jest 200 lat dla Chin? Poczekamy i wszystko wróci na swoje miejsce”. (…)

Czy Syberia zaraz po Alasce będzie kolejnym strzałem w kolano, to się dopiero okaże. Pozycję Pana Budzisza przeczytałam z wielką ciekawością. Nigdy specjalnie nie interesowałam się historią Stanów Zjednoczonych, jakoś nie czuję sympatii do kraju zbudowanego na wyzysku i śmierci milionów niewolników, jednak ciekawe jest to, że Rosja jako kraj dążący do hegemonii pozbyła się tak dużego obszaru. Autor w sposób bardzo przystępny nie zanudzając czytelnika, opowiada nie tylko o motywach sprzedaży, ale także zahacza o samą historię Rosji i Ameryki, co czyni tę publikację jeszcze ciekawszą.

Z całą pewnością Pisarz poruszył w książce, to co w sumie dawno zostało zapomniane. Nikt już nie mówi o nocnych decyzjach skrzętnie ukrywanych przed opinią publiczną, ani o koloniach rosyjskich na Alasce, które powstawały już w XVIII wieku, a już na pewno o tym, że Amerykanie przez bardzo długi czas mieli za złe swojemu rządowi zakup tej ziemi, która ich zdaniem do niczego się nie nadawała. W swej pozycji Pan Budzisz sugeruje nam, jednak, że sprzedaż Amerykanom Alaski, to była przemyślana gra strategiczna, która być może zaowocuje w przyszłych latach.

Książkę polecam bez dwóch zdań, intryguje, wciąga i zmusza do myślenia.

Gdy w lipcu 1741 roku Rosjanie zdobyli Alaskę, wydawało się, że to najlepsze co mogło ich spotkać. W ostateczności okazało się, że milczący i groźny krajobraz przyniósł więcej szczęścia Stanom Zjednoczonym Ameryki niż carowi Aleksandrowi II, który zdecydował się na potajemną sprzedaż tego kawałka ziemi w roku 1867. 49 stan USA zakupiony za 7,8 miliona dolarów porównywany do...

Jezyk autora:prosty i klarowny przekaz.Znajomosc tematu.
Czyta sie prawie tak dobrze jak przedni kryminal,choc jest to "tylko" historia.
Polecam kazdemu

Jezyk autora:prosty i klarowny przekaz.Znajomosc tematu.
Czyta sie prawie tak dobrze jak przedni kryminal,choc jest to "tylko" historia.
Polecam kazdemu

Bardzo ciekawa i wnikliwa pozycja analizująca kulisy i motywy sprzedaży przez Rosję Carską Alaski Amerykanom w kontekście międzynarodowej gry mocarstw ówczesnego świata. Praca poparta jest bogatą dokumentacją źródłową i szerokim znastwem autora w obrębie tematyki rosyjskiej. Warto się zapoznać.

Bardzo ciekawa i wnikliwa pozycja analizująca kulisy i motywy sprzedaży przez Rosję Carską Alaski Amerykanom w kontekście międzynarodowej gry mocarstw ówczesnego świata. Praca poparta jest bogatą dokumentacją źródłową i szerokim znastwem autora w obrębie tematyki rosyjskiej. Warto się zapoznać.

Książka napisana jest klarownie i przejrzyście. Czyta się ją szybko i jest przystępna nawet dla czytelnika nieobeznanego z tematem Rosyjskiej Ameryki. Widać, że autor poświęcił jej powstaniu dużo pracy, przeglądając wiele publikacji rosyjskich i amerykańskich. Całość stanowi dobrą, krótką syntezę zagadnienia. Za duży plus należy oddać autorowi, że nie wzbrania się od przedstawienia wielu różnych interpretacji zagadnienia, nawet jeśli nie zgadza się z niektórymi z nich.
Niestety nie mam wystarczającej wiedzy, by wypowiedzieć się na temat wszystkich elementów merytorycznych, ale cieszę się, że mogłam przeczytać pracę w języku polskim, która wprowadziła mnie w to ciekawe zagadnienie.
Mam tylko dwa zarzuty wobec autora (a raczej zarzut i sugestię):
Po pierwsze nie podoba mi się żonglowanie czasem przeszłym i teraźniejszym. Podobna praktyka nie jest raczej pozytywnie oceniana w języku polskim, w moim odczuciu zgrzyta i wybija z rytmu, frustrując moją językoznawczą duszę. Wolałabym jednak usystematyzowane używanie czasu przeszłego.
Drugi zarzut czy raczej uwaga odnosi się do nazewnictwa Innuitów. W literaturze angielskojęzycznej odchodzi się już od nazywania ich Eskimosami i to samo radziłabym na przyszłość autorowi. Eskimosi to mało pochlebna nazwa, zapożyczona z języka algonkińskiego i oznaczająca „zjadacze surowego mięsa”. Można się domyślić, że sami Innuici nie przepadają za tym określeniem. Na przyszłość więc polecam używać określenie „Innuici”.
(Tu już doszła do głosu moja amerykanistyczna dusza.)
Są to jednak szczegóły, które nie mają większego wpływu na samą treść pracy.

Książka napisana jest klarownie i przejrzyście. Czyta się ją szybko i jest przystępna nawet dla czytelnika nieobeznanego z tematem Rosyjskiej Ameryki. Widać, że autor poświęcił jej powstaniu dużo pracy, przeglądając wiele publikacji rosyjskich i amerykańskich. Całość stanowi dobrą, krótką syntezę zagadnienia. Za duży plus należy oddać autorowi, że nie wzbrania się od...