Zaczynając recenzję zazwyczaj staram się przybliżyć ją czytelnikom pod kątem innej twórczości autora, pierwszego wrażenia, krótkiemu zapoznaniu z treścią czy też analizą dziwnego ślimaka na okładce. Ale w przypadku Pajączka na rowerze, niedawnego wznowienia wydawnictwa Egmont znakomitej powieści Ewy Nowak to wszystko wydaje się być niepotrzebne. Bo cóż mogę powiedzieć? Że na okładce jest chłopczyk i dziewczynka? Że została napisana przez jedną z moich ulubionych autorek? Że opowiada o dziewczynce, która nie rozumiała, co to znaczy być cichą, grzeczną i ułożoną oraz o chłopcu, który lepiej radził sobie z dzieleniem pisemnym niż jeżdżeniem na rowerze? Wydaje mi się bardziej kuszące opowiedzenie Wam, dlaczego wartą sięgnąć po tę książek. Bez bawienia się w ładną szatę graficzną, nazwisko Nowak na okładce i to, czy podzielenie narracji na tę ze strony Oli i Łukasza było dobrym pomysłem.

Warto przeczytać Pajączka na rowerze, bo choć z początku wydaje się być książką dla dzieci, okazuje się być bardziej dojrzałą powieścią od wielu z tych z półki "dla dorosłych". Bo zbyt duża czcionka i ładne ilustracje nie sprawiają, że książka Cię wzrusza (bo w dzieciństwie taka powieść byłaby świetna. Ach, te dobre czasy...), ale sprawia to opowiadana przez Ewę Nowak (krótkie zapoznanie: mistrzyni pióra, znawczyni piosenek Kaczmarskiego) historia. Historia jedyna w swoim rodzaju, dotykająca rzadkiego tematu w literaturze, bazująca na pozornie prostej fabule, która kryje w sobie niezliczoną liczbę wzruszeń, refleksji i sekretów.Tajemnic, które zdradzą Ci bohaterowie, jeżeli będziesz uważnie czytał.

Warto przeczytać Pajączka na rowerze, bo nie bawi się on w zbędne lanie wody. Tutaj początek, rozwinięcie i koniec jest wyraźnie zaznaczone, a każde zdanie, każda strona i każda scena ma swój określony cel. Cel, coś, czego tak książkom brakuje. Ewa Nowak ma cel i chce coś swoją historią osiągnąć. W połączeniu z mnogością cudownych wątków pobocznych, jedynym w swoim rodzaju zakończeniem i drugim po Romeo i Julii najpiękniejszym wątkiem miłosnym, jaki poznał świat, otrzymujemy Pajączka na rowerze. Taką niby głupią opowiastkę o jakichś dzieciakach bawiących się na podwórku, przeżywających pierwsze kłótnie, których powodem są nieoddane żelowe długopisy.

I nie ma znaczenia to, że ta książka liczy dwieście szesnaście stron, docelowa grupa wiekowa to 8+, litery są dwa razy większe niż normalnie, a dodatkowo znajdziemy tu ilustracje. To wszystko jest nieważne w porównaniu z tym, że Pajączek na rowerze jest jedną z najpiękniejszych, a przede wszystkim najdojrzalszych opowieści o miłości. Świetnie napisana - bo jak inaczej mogło by być w przypadku Ewy Nowak? Wyciskająca łzy - bo czy dało się w bardziej cudowny sposób rozwinąć tę historię? A przede wszystkim przepięknie zakończona - ponieważ epilog Pajączka na rowerze zasługuje na I nagrodę w Światowym Konkursie na Najlepsze Zakończenie Powieści, jeśli takowy istnieje. I mogłabym jeszcze w ten sposób dużo mówić - że urocza, że wzrusza, że krótka, ale niesamowita. Ale wystarczy chyba powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych. Czy to książek autorki, czy to książek wydanych w 2015 roku, czy to książek na zawsze zawłaszczających ważne miejsce w czytelniczym sercu (i na półce). Gdy ją czytałam, uśmiechałam się jak głupek, wzruszałam bardziej, niż podczas oglądania niejednej komedii romantycznej i długo, bardzo długo nie mogłam zapomnieć o historii Oli i Łukasza - niesztampowym, poruszającym i dającym do myślenia w gruncie rzeczy romansie, którego bohaterowie nie mają więcej niż dziesięć lat.

recenzja pochodzi z mojego bloga: http://zakochana-w-ksiazkach-i-w-czekoladzie.blogspot.com/2015/02/110-pajaczek-na-rowerze-ewa-nowak.html

Zaczynając recenzję zazwyczaj staram się przybliżyć ją czytelnikom pod kątem innej twórczości autora, pierwszego wrażenia, krótkiemu zapoznaniu z treścią czy też analizą dziwnego ślimaka na okładce. Ale w przypadku Pajączka na rowerze, niedawnego wznowienia wydawnictwa Egmont znakomitej powieści Ewy Nowak to wszystko wydaje się być niepotrzebne. Bo cóż mogę powiedzieć? Że...