Stasiuk jak zwykle w formie. Tym razem jednak w wydaniu bardziej publicystycznym niż artystycznym. Potrafi jednak ze swoich publikacji w "Tygodniku Powszechnym" robić zarówno quasi-reportaże jak i prozę poetycką w jego felietonach nie ma bowiem nadmiaru polityczno-społecznej bieżączki (choć jest i jej nieco), a jest za to wiele podróżnych wspomnień czy refleksji o naturze, literaturze i świecie. Cieszy sam pomysł stworzenia wydawnictwa, które w jednym miejscu zbiera wszystkie felietony, bowiem jak dotąd pozostawały rozproszone po różnych zbiorach, a niektóre opublikowane jedynie w czasopiśmie. Doszukać się można tutaj nieco wtórnych "stasiukizmów" - stylistycznie dla Stasiuka charakterystycznych publikacji na jedno kopyto; to czasem nudzi, jednak w finalnym rozrachunku nie rzutuje na odbiór zbioru, bowiem większość felietonów to świetne odrębne, zamknięte, krótkie teksty, które pozostają bardzo wygodną i przyjemną formą obcowania z jego twórczością - widoczne jest, że Stasiuk w owej krótkiej formie czuje się naprawdę dobrze. Reasumując - u Stasiuka urzeka jak zwykle, przede wszystkim, wrażliwość i uważność na świat oraz jego detal, ponadto charakterystyczny styl, czasami uwierający, czasami hipnotyzujący, niemniej pozostający jedynym w swoim rodzaju i jednym z najwybitniejszych głosów w polskiej, współczesnej literaturze.

Stasiuk jak zwykle w formie. Tym razem jednak w wydaniu bardziej publicystycznym niż artystycznym. Potrafi jednak ze swoich publikacji w "Tygodniku Powszechnym" robić zarówno quasi-reportaże jak i prozę poetycką w jego felietonach nie ma bowiem nadmiaru polityczno-społecznej bieżączki (choć jest i jej nieco), a jest za to wiele podróżnych wspomnień czy refleksji o naturze,...