"Stary Londyn cockneyów rozpadł się na tysiąc błyszczących, niezbadanych kawałków"

10, 18, 36 - te liczby to procentowy udział Anglików w londyńskich dzielnicach. Białych Brytyjczyków z dziada pradziada. Pomiędzy nimi coraz częściej pojawiają się obcy: biali, czarni, kolorowi. Stary, dobry cockney wypierany jest przez albański, rumuński, joruba i suahili.
Ta wielokulturowość, która nie ubogaca, wypełnia nowy świat religijnymi uprzedzeniami, etniczną nienawiścią, narodową agresją, biedą i strachem. Przybysze z Europy Wschodniej, Azji, Afryki, nowi mieszkańcy miasta, są jednak wyobcowani i nie potrafią odnaleźć się w społeczeństwie i zintegrować się z nim. Nowy Londyn w historiach opowiedzianych Judahowi wydaje się być XXI-wieczną wersją dickensowskich kanałów i zaułków Whitechapel ze współczesną formą niewolnictwa. Mityczny raj pełen wolności i pieniędzy, jakim w dalekich opowieściach miała być Anglia, okazuje się dla nowych przybyszów bańką mydlaną, w której rozbijają się z trzaskiem ich nadzieje i marzenia. Uciekając przed nędzą i wojną tu pogardzani i upokorzeni trafiają na społeczny margines. Nie stają się częścią nowego społeczeństwa, bytują na jego krańcach pozbawieni złudzeń.

Jest tu także sporo o Polakach, tak wstydliwie i gorzko. Z jednej strony bezdomni, pijacy i chuligani, z drugiej zaś pracowici i zaradni, stale jako nierozłączna część Europy Wschodniej. Jakby nie było ważne, skąd dokładnie pochodzimy, liczy się, że mentalnie należymy właśnie tam - do dziczy. Choć czasem zaplączą się pochwały:

"Gdyby konserwatywni członkowie naszego parlamentu zechcieli kiedyś porozmawiać z polskimi budowlańcami, być może odkryliby ze zdumieniem ludzi niemal idealnie pasujących do fantastycznej wizji klasy robotniczej Normana Tebbita. Pracowitych i oszczędnych. Rodzinnych. Gotowych pracować za pół darmo. Fanów rusofobki Thatcher. Czujących szczerą odrazę do związków zawodowych i całkowicie apolitycznych."


Ben Judah ruszył w tłum. Nie chciał sztywnych statystyk, oficjalnych peanów. Wolał surowe doświadczenia, ale tego, co usłyszał, chyba się nie spodziewał. Z opowieści wysłuchanych przez niego wyziera niepokojąco bolesna strona nowych czasów. Może zbyt stronnicza, ale wypowiedziana przez tych, których się nie dostrzega. Krzywe zwierciadło cywilizacji, gorzkie i fascynujące zarazem.

Plus za zdjęcia - czarno-białe, niewyraźne, zasnute mgłą. Jak spojrzenia rzucane z ukosa, nie rejestrujące w głowie tego, na co patrzą.

"Stary Londyn cockneyów rozpadł się na tysiąc błyszczących, niezbadanych kawałków"

10, 18, 36 - te liczby to procentowy udział Anglików w londyńskich dzielnicach. Białych Brytyjczyków z dziada pradziada. Pomiędzy nimi coraz częściej pojawiają się obcy: biali, czarni, kolorowi. Stary, dobry cockney wypierany jest przez albański, rumuński, joruba i suahili.
Ta ...