Autorka, analizując historię Kraju Kwitnącej Wiśni, próbuje wyjaśnić genezę obowiązującej we współczesnej Japonii tendencji do odtwarzania przypisanych ról społecznych. Z empatią przysłuchuje się swoim rozmówczyniom i opisuje ich losy. Jaki obraz życia przeciętnej Japonki wyłania się z tych opowieści? Otóż …Poprzez wychowanie, a czasami wręcz tresurę dziewczynek („jeśli gwóźdź odstaje należy go wbić”) wpaja się im zależność od patriarchatu, utwierdza w przekonaniu, że ich powinnością jest bycie posłuszną i uroczą, niekoniecznie wykształconą istotą, wpędza w jedynie słuszną rolę - dobrych żon i mądrych matek. Bo kobieta to przecież maszyna do rodzenia dzieci. W domu spotyka się z przemocą ze strony sfrustrowanego, zapracowanego małżonka. Jeśli chce pracować zawodowo – czeka ją mobbing i szklany sufit. Jeśli buntuje się przeciwko ograniczeniom i konwenansom – spotyka się z wykluczeniem społecznym. Niewesoły to obraz, ale skłonna jestem dać mu wiarę. Bliska jest mi twórczość Natsuo Kirino, japońskiej pisarki, która w swoich powieściach porusza m.in. trudną sytuację kobiet w Japonii. Reportaże Karoliny Bednarz i pisarstwo Kirino zbyt są do siebie podobne, abym mogła posądzić tę pierwszą o tendencyjność.
Niezależnie jednak od moich osądów, czy poglądów - „Kwiaty w pudełku” przeczytać warto. Polecam.

Autorka, analizując historię Kraju Kwitnącej Wiśni, próbuje wyjaśnić genezę obowiązującej we współczesnej Japonii tendencji do odtwarzania przypisanych ról społecznych. Z empatią przysłuchuje się swoim rozmówczyniom i opisuje ich losy. Jaki obraz życia przeciętnej Japonki wyłania się z tych opowieści? Otóż …Poprzez wychowanie, a czasami wręcz tresurę dziewczynek („jeśli...