Nie jest to najgorsza książka, jaka kiedykolwiek przeczytałem, ale i tak słabizna.
To pozycja aspirująca do gatunku z pogranicza fiction i sensacji, w której główny architekt zła, jego motywy i sposób są oczywiste od samego początku lektury. Żadnego zaskoczenia.
Na poziomie bardziej szczegółowym pomysł na mechanizm działania antagonisty razi naiwnością. Co najmniej połowa ogniw łańcucha powinna zawieść - tak to zostało skonstruowane w owej rzekomo diabolicznej intrydze.
Jeszcze bardziej naiwne są wycieczki w stronę komentowania instrumentów działania polityki i urzędniczych gier. Truizmy i powierzchowność dla przedszkolaków.
W jakim celu rzecz całą umieszczono w dekoracjach lat 30 naszego wieku (zresztą bardzo skąpych, ledwie zarysowanych), skoro na bohaterów i akcję mają zerowy wpływ?
Najgorsza jest jednak narracja. Przez ogromną większość powieści czytelnik zmuszony jest mierzyć się z długaśnymi monologami głównej bohaterki, która wspomina, wspomina i wspomina. W ten sposób poznajemy protagonistkę. Widać autorka nie potrafi inaczej, nie umie zilustrować tej postaci poprzez działanie, poprzez formę i treść reakcji na impulsy wysyłane w czasie rzeczywistym.
Jak z tego wynika, wykorzystanie przez Autorkę dwóch mocnych schematów literackich w postaci (ograniczonej liczby podejrzanych zamkniętych w ciasnej przestrzeni oraz w postaci sandwicha z kolejno odsłaniającymi się warstwami psychologicznej manipulacji) nie wystarczyło, by powstała książka chociażby przeciętna. Zabrakło wszystkiego. Nawet owe schematy spłycono, nie wyzyskano choćby w ćwierci tkwiącego w nich potencjału. Motyw puszki z podejrzanymi za późno się zaczął i za wcześnie skończył, ledwie mignął w powodzi retrospekcji. A poziomy manipulacji okazały się cienkie i nieliczne. Rozwiązanie prze cały czas przez tę materię prześwitywało, o czym już była mowa.

Nie jest to najgorsza książka, jaka kiedykolwiek przeczytałem, ale i tak słabizna.
To pozycja aspirująca do gatunku z pogranicza fiction i sensacji, w której główny architekt zła, jego motywy i sposób są oczywiste od samego początku lektury. Żadnego zaskoczenia.
Na poziomie bardziej szczegółowym pomysł na mechanizm działania antagonisty razi naiwnością. Co najmniej połowa...