Jakże miło było wrócić do nietypowej rodziny Cohenów i Cooperów! Sama nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tak się za nimi stęskniłam. ,,Nieprzekraczalna granica” czyli kontynuacja niesamowitego ,,Slammed”, zwanego także ,,Pułapką uczuć” przyniosła wiele zaskakujących zmian w losach Layken, Willa, Eddie, Gavina, Kela i Cauldera. Pojawiły się nowe przyjaźnie, dawne romanse i… widmo niepewnej, kruchej przyszłości. Życie zdecydowało się podjąć wiele ważnych decyzji w imieniu bohaterów, powroty zaczęły mieszać się z rozstaniami. Jaki będzie tego finał?

,,Nieprzekraczalna granica” jest świetna, ale niestety nie idealna. Próbuje znaleźć złoty środek pomiędzy odpowiedzialnością, która za wcześnie spadła na barki bohaterów, a emocjami, które po brzeg wypełniają związek. To sprawia, że niektóre z sytuacji wydają się być ,,przedramatyzowane” i sztucznie nadmuchane – bo coś się musi dziać, a burza uczuć nie zawsze może się temu przysłużyć. Początkowo akcja rozwija się bardzo powoli, a pierwszy zwrot akcji wydaje się być wymuszony. Pojawienie się Vaughn, byłej dziewczyny Willa, w ogóle nie było potrzebne, przynajmniej nie w takiej formie, w jakiej to przedstawiono. Poprowadzenie tego wątku sprawiło, że zwątpiłam, czy w ogóle czytam powieść pióra Hoover, bo do tej pory wszelkie kryzysy, załamania i dylematy postaci ,,miały ręce i nogi”. Teraz zapanował chaos. Rozumiem, że trzeba było znaleźć dobre wyjaśnienie kryzysu, który musiał nastąpić, by potem móc ukazać siłę miłości głównych bohaterów – tyle, że to wcale nie jest dobre. Nie jest nawet zadowalające. Jest za to bezcelowe, bo wystarczyłoby tylko, gdyby Lake i Will poszli po rozum do głowy zamiast tak bezsensownie się szarpać. Wystarczyłoby choć przez chwilę przestać gadać, spojrzeć wstecz i docenić to, co się ma. Zupełnie nie poznałam tej nowej Layken, która nagle stała się niedojrzałą, tupiącą nóżką małolatą. Miałam ochotę potrząsnąć nią i wykrzyknąć ,,dziewczyno, czego ty w ogóle chcesz?!”. Zrozumiałabym, gdyby chodziło o życie pod presją z powodu bycia głową rodziny i opiekunem dziecka, jednak Lake zrobiła wielki dramat ze sprawy, którą uratowałaby jedna, szczera rozmowa. Nie spodziewałabym się, że ktoś może mieć w sobie tyle złej woli, by z uporem godnym lepszej sprawy rozwalać swój związek, zamiast chcieć go naprawić. Skąd u Hoover taka nagła niekonsekwencja w kreowaniu charakterów postaci? Naprawdę nie wiem, ale to nie zmienia faktu, że najchętniej wycięłabym nożyczkami początek powieści.

Na szczęście, po nieudanym zawiązaniu akcji, powracają bohaterowie których dobrze znam, a ich historia toczy się bez dalszych wpadek. Po nieporadnie poprowadzonym wątku Vaughn, powróciła magia Hoover, a ja niecierpliwie przewracałam kolejne strony i nie przerywałam lektury ani na chwilę. W powieści smutek przeplata się z radością, a czytelnik trzymany jest w niepewności – autorka nie ma litości i chyba chce nas zmusić do obgryzania paznokci z powodu zamartwiania się o losy bohaterów. Tak samo jak w pierwszym tomie, tak i tutaj najpiękniejsze i najbardziej wymowne sceny dzieją się za sprawą poezji. Slam poetycki zaraża kolejnych bohaterów, wydobywając z nich to, co najlepsze. Poruszające wyznania, szukanie w sobie siły, godzenie się i wybaczanie zostało pięknie opakowane w poetyckie strofy. Jeśli chodzi o słowa, to wracają również rodzinne powiedzonka, żarty i humor, który w dużej mierze stanowi o wyjątkowości rodziny Cohen – Cooper. Związek Layken i Willa sprawił, że gorąco im kibicowałam (nawet jeśli wcześniej miałam ochotę udusić Lake). Oni, tak samo jak Eddie i Gavin, w końcu dorastają do rodzinnego życia, którego stali się mimowolnymi uczestnikami. Fantastycznie obserwuje się ich dojrzewanie i rozwój więzi, które ich łączą. W dalszej części książki otrzymałam też to, na co liczyłam – metamorfozę miłości, która wchodzi na nowy, poważniejszy etap, odpowiedni do sytuacji. Pojawiają się również dylematy związane z byciem młodym rodzicem, przy jednoczesnym godzeniu tego z pozycją starszego rodzeństwa. Lake i Will może nie dostaną odznaki wzorowej rodziny, ale starają się jak mogą, by sprostać potwornie trudnej sytuacji, która z czasem wcale nie staje się łatwiejsza. W końcu chłopcy dorastają i pojawiają się nowe problemy – problemy, z którymi tak młodzi ludzie mogą sobie nie poradzić… Czy uda im się zawalczyć o siebie i o rodzinę?

Bohaterowie ,,Nieprzekraczalnej granicy” często popełniają błędy, które doprowadzają czytelnika do rozpaczy. Są tylko młodymi ludźmi na progu dorosłości, która wymaga od nich zdecydowanie więcej, niż od ich rówieśników. Działając po omacku, niszczą pieczołowicie budowane domki z kart i próbują wznosić podwaliny prawdziwych domów. Dzięki sile miłości i przyjaźni tworzą własne rodziny, a los wystawia ich więzi na próbę. Kontynuacja ,,Pułapki uczuć” przynosi nowe wieści z życia znanych i lubianych postaci, które dla wielu czytelników stały się wiernymi przyjaciółmi. Z pewnością Colleen Hoover zaskoczy was po raz kolejny. Niektórym nawet złamie serca…

Jakże miło było wrócić do nietypowej rodziny Cohenów i Cooperów! Sama nie zdawałam sobie sprawy z tego, że tak się za nimi stęskniłam. ,,Nieprzekraczalna granica” czyli kontynuacja niesamowitego ,,Slammed”, zwanego także ,,Pułapką uczuć” przyniosła wiele zaskakujących zmian w losach Layken, Willa, Eddie, Gavina, Kela i Cauldera. Pojawiły się nowe przyjaźnie, dawne romanse...