Autorka zabiera nas na podróż po Tanzanii, z naciskiem na wycieczkę po sawannie, w ramach organizowanego dla turystów safari. Nie jest to dokument, reportaż czy przewodnik. To raczej na wpół wyobrażona na wpół realna przygoda, w towarzystwie lokalnych opiekunów i Michała. Świat realny przenika się z wyobrażeniami, marzeniami i projekcjami autorki, więc trudno ocenić co jest przygodą a co kreacją na potrzeby książki. Jest to więc raczej książka podróżniczo-przygodowa z wieloma ilustrującymi ją fotografiami. Nie umniejsza to wysiłków autorki, skierowanych na barwne odmalowanie czytelnikom piękna afrykańskiej przyrody i charakteru mieszkańców Tanzanii.

Na dłuższą metę trochę jest jednak denerwujący schemat, w którym autorka jakiś drobiazg z otoczenia (np. dźwięk) rozdmuchuje do potężnych rozmiarów wkręcając się (i pewnie także czytelnika) w spiralę wyobraźni. Wmawia sobie na ten przykład, że słyszy na środku sawanny betoniarkę i zamiast się puknąć w głowę i znaleźć od razu jakieś wytłumaczenie tego omamu, brnie w tę stronę. Po kilku akapitach niestworzonych w końcu konstatuje, że to otaczające ją zwierzęta mogą przecież wydawać jakieś dźwięki, które jej się skojarzyły z pracującą betoniarką. Taki schemat zastosowany raz, może nawet bawi. Ale stosowany po raz kolejny - zdecydowanie nie. Gdyby jeszcze autorka robiła to prześmiewczo, to OK. Ale zdaje się na poważnie wierzyć w swoje niestworzone teorie, oby tylko zaciekawić (?) czytelnika. No ja się jakoś słabo zaciekawiałem w takich momentach. Ale może nie jestem typem czytelnika, do którego kierowany jest tekst "Blondynki na Czarnym Lądzie".

Autorka zabiera nas na podróż po Tanzanii, z naciskiem na wycieczkę po sawannie, w ramach organizowanego dla turystów safari. Nie jest to dokument, reportaż czy przewodnik. To raczej na wpół wyobrażona na wpół realna przygoda, w towarzystwie lokalnych opiekunów i Michała. Świat realny przenika się z wyobrażeniami, marzeniami i projekcjami autorki, więc trudno ocenić co jest...